Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 16: Liefde & verlangen naar huis.

Dit hoofdstuk is wel kort, maar krachtig..

Chakir pakt zijn jas en zijn sleutels en trekt me mee naar buiten.
'Je gaat gewoon mee.' Zegt hij lachend.
Hij kietelt me en ik krijg er buikpijn van.
'Oke, okee. Ik ga al mee.' Zeg ik van de pijn.
#FLASHBACK.
~ 'Je gaat met me mee, nu meteen. Je zal geen woord zeggen vuile hoer.' Zegt Imad lachend.
Ik voelde zijn nagels in mijn huid prikken en mijn ogen deden pijn van het huilen.
'Je doet me pijn.' Zeg ik met mijn laatste adem.
Ik val bewusteloos op de grond en voel een hand op mijn been. ~
'Lekker die zon he.' Zeg ik als we richting een parkje in de buurt lopen.
'Heeeeerlijk.'
Chakir knijpt in mijn wang en geeft een tik op me neus.
'Je bent beeldschoon.'
'Jaja, dat zeg je alleen omdat je blij bent.' Zeg ik voor de grap.
Chakir stopt met lopen en ik doe hetzelfde.
'Ben je gek?? Je bent de mooiste en leukste vrouw die ik ken, Soraya weet je wel wat je zegt. Je bent prachtig, je bent mooi, je bent de beste, je bent van mij!!!' Schreeuwt hij van de daken.
Ik moet nu echt hard gaan lachen, want iedereen om ons heen kijkt ons met een blik van 'kijk hoe schattig die twee' aan.
'Kus me.' Zeg ik lachend.
Chakir geeft geen antwoord en geeft me een kus op me mond.
'Jij bent ook zo een goeie kusser.' Zegt hij lachend.
Ik lach nu harder dan ik ooit heb gelachen.
'Wel lief wat je allemaal hebt gezegd, super lief om jezelf voor schut te zetten, terwijl ik erbij ben.' Zeg ik nu normaal.
Chakir geeft een duwtje en ik beland op gras.
'Zal ik naast je komen zitten?' Zegt hij.
'Jaaa graag.'
Chakir gaat naast me liggen en we kijken allebei naar boven naar de zon die ons ogen laten prikken.
< Farahs perspectief: >
Ik hoorde een heleboel stemmen.
'Wie is dit meisje?'
'Ze stond voor mij auto, is ze gek geworden.'
'Bel de ambulance.'
Toen schrok ik wakker en zag ik dat ik midden op de weg lag met een heleboel mensen om mij heen en dan heb ik het niet eens over de auto's.
'Gaat het?' Zegt een vrouw met hoofddoek op en een rode zonnebril.
Er komt geen woord uit me mond.
Er komt een man ons kant op lopen en nu ben ik bang dat hij misschien de jongen was die mij opgesloten had.
Maar dat was hem gelukkig niet, hij bracht alleen een bekertje water. Wat ik natuurlijk niet ga drinken. Gek.
'Zullen we je familie bellen? Je ouders? Broer? Zus? Iemand?' Zegt de oude man die met zijn auto mij raakte.
Hij was niet meer overstuur. Ik adem in en uit en zucht.
'Breng - me - naar - huis.' Zucht ik.
En mijn ogen gaan langzaam dicht.

Word vervolgd.