Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 1: Het eerste afspraakje.

3 september 2015.

'We zouden toch lief tegen elkaar doen?' Zegt hij.
'Lief? Je bent gemeen daar kan ik niet lief tegen doen.' Zeg ik huilend.
Hij geeft me een onverwachste klap en lacht. De klap echot door de kamer.
'LAAAT ME MET RUST!! LAAT ME MET RUST!!' Schreeuw ik met alle kracht die ik nog over had. Mijn handen trillen en ik voel geen controle meer over mijn lichaam.
Ik glij langzaam naar beneden en leun tegen de koude muur. Ik zet mijn handen voor mijn gezicht en huil zo hard zoals ik nog nooit heb gehuild.
------------------------
12 maart 2016 (Nu).

'Hayati?' Zegt Chakir.
Ik hoor zijn stem dichterbij komen. Hij doet de deur open en komt binnen. Ik doe mijn oorbellen en kijk in de spiegel.
'Je bent mooi.' Zegt hij.
Hij komt achter me staan en pakt mijn heupen vast.
'Dat kietelt.' Zeg ik lachend.
Een zachte kus wordt gedrukt op mijn rechterwang.
'Ik ben klaar, zullen we?' Zeg ik.
Chakir pakt mijn hand en checkt zijn telefoon.
'Weet je zeker dat je moeder thuis is?'
'Tuurlijk.' Zeg ik zacht.

Aangekomen bij mijn moeders huis.
'Hbiba, wat doen jullie nou hier?' Zegt mijn moeder blij.
Ze had ons bezoekje niet verwacht, haar gezicht sprak boekdelen.
'Hahaha, we willen je gewoon gezelschap brengen.'
Chakir knikt.
'Chakir, hoe gaat het met je moeder? Ken je haar nummer uit het hoofd. Ik ben mijn contacten kwijt.' Zegt me moeder.
Ik ga zitten op de dichtbijzijnde plek en doe de tv aan.
Chakir wisselt nummers en komt naast me zitten. Mijn moeder komt even later met chocoladetaart en cola terug.
Dat heb ik vergeten om te zeggen, mijn moeder werkte op een kookopleiding. Ze heeft de hoogste rang gehaald, nou kan ze als de beste koken!
'Jammiee.' Zeggen Chakir en ik lachend.
De taart smaakt zo zoet en tegelijk lekker.
'Ik kom vaker als u thuis bent.' Zegt Chakir.
Chakir is een schat!
'Hahahah je bent altijd welkom hoor!' Zegt mijn moeder.
Ik knik een paar keer achter elkaar en veeg mijn mond met mijn servet.
'Waar is papa?' Zeg ik even later als ik de tv uitzet. Er was toch niks speciaals op tv.
'Moskee, hij komt zo terug.'
Mijn vader was oud, dat zeg ik eerlijk. Hij gaat elke ochtend, elke middag, elke avond bidden in de moskee. Dat vind ik nou zo mooi van hem. Hij was een persoon die zich echt verdiepte in de islam. Trots op hem!
'Soraya, ik moet zo werken. Ik neem de auto, tenzij je mee gaat dan hoef je straks niet met de taxi..' Zei Chakir fluisterend.
Ik keek diep in zijn ogen en zucht.
Ik stond op en liep naar de keuken.
'Mama, we gaan. Chakir moet zo werken en het wordt zo avond.'
Mijn moeder knikt en ik geef haar twee kusjes op beide wangen en een kus op haar hoofd.
'Beslama!' Zeg ik nog lachend.
Chakir zegt ook gedag en doet zijn schoenen aan.
'Beslama hbibaaaa.' Zegt mijn moeder nog.
< 19.00 >
Ik was uiteindelijk alleen thuis, nu dan. Ik heb zo mijn eerste afspraak met mijn psychiater. Chakir is er niet en hij weet het ook niet.  Als ik het had verteld, dan was ik een reden verschuldigd. Die afschuwelijke reden, die pijnelijke reden die de neiging heeft om mijn leven zuur te maken.
DING. DONG.
Ik maak de deur open en zie Rachida staan.
'Salam, ben je er klaar voor?' Zegt ze lachend.
Ze doet alsof we een feestje gaan organiseren. Wat niet het geval is.
'Kom binnen.' Zeg ik nerveus.

Word vervolgd.