Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 42: 661.

< Imads perspectief: >
Jullie weten nu wat ik bedoel. 661 staat voor Oualid. De bewaker, die niemand straks meer kan herrineren. Eerst een plan. Een goed plan, dat niemand kan verpesten.
Ik moest eerst alles goed handelen.
Ik moest bellen, maar het kan niet. Nog niet.
Ik krab op mijn achterhoofd en kijk naar de zwarte muur.
Deze muur heeft een likje verf nodig.
Ik hoor de deur open gaan en Oualid kom naar binnen.
'Alles goed hier?' Zegt hij.
Ik weet niet eens welke dag het is, ik ben de tel kwijt en ik heb honger.
'Mag ik ontbijt?' Zeg ik hongerig.
'Ahhahahahahahahaha.' Lacht Oualid.
Die tanden wil ik eruit slaan. Goed uitslaan.
'Wat lach je?' Zeg ik parra.
'Het is avond, je bedoeld diner?' Zegt Oualid weer sirieus.
Huh? Heb ik dus bijna een dag geslapen.
Ik sliep gister avond tot de volgende avond.
Shit.
Ik dacht al van waar komt deze erge honger.
'Ja, diner.' Zeg ik zonder op te kijken.
Oualid doet de deur dicht en ik hoor hem ng in zich zelf lachen.
Watch out, straks kun je dat niet meer.
Geniet van je grappige momenten, straks kan dat niet meer mijn vriend.
Even later komt Oualid met een bord met vlees, groente en op een ander bord een appel.
'Voor het eerst lekker eten.' Brom ik.
'Huh wat zei je?' Zegt Oualid vragend.
'Niks, niks.'
Ik snijd een stuk vlees en prop het in mijn mond.
Oualid lacht en doet dan weer de deur dicht.
Dit keer met een dubbel slot. Hij was bang.
< Oualids perspectief: >
Al die tijd dat Imad iets in zichzelf zei en dan ook super zacht, vroeg ik steeds of hij iets zei.
Kennen jullie dit;
Ik was stil, maar ik hoorde alles.
Ik wist al die tijd wat Imad zei en tot nu toe was ik verrast.
Hij heeft niks ergs meer misdaan.
Nouja.. Na dat glasincident. Maar hij kon er niks aan doen. Het was zijn geweten.
En tjaa, we waren goed verzekerd.
Ik lach in mezelf. Ik loop naar het kantoor en doe de deur achter me dicht.
Ik was vandaag alleen aan deze kant. De andere kant werd verdedigd door een van m'n andere bewakers.
Mijn?? Hahaha, nee ik ga hier binnekort weg.
Ik hoorde zacht getik en kreeg aandacht op de deur.
Zal niemand zijn. Weet het zeker.
Ik pak een paar papieren en stempel elke brief.
Imad moest vandaag ook een brief schrijven, maar ik had hem de toestemming niet gegeven. Nee, hij kreeg niks. Ik had geen zin.
Ik belde hem weer.
'Bro, hij heeft geen brief. Ik heb hem die niet laten schrijven.' Zeg ik aan de telefoon aan de zelfde man die ik alle foto's stuur van de brieven en hem informatie geef over Imad.
'Aah zo dus, dankjewel. Zorg ervoor dat hij niet gekke dingen doet, hij is in alles in staat.'
Ik schrik.
Alles in staat.
'Oke.'
En ik hang op.
Ik was al een beetje bang van hem.
Maar nu wordt het beetje groter.
Een gat dat zich steeds groter maakte.

Word vervolgd.