Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 4: Boodschappen doen.

De volgende ochtend kijk ik recht in het gezicht van Chakir. Hij slaapt zo schattig.
Chakir's hand was nu tegen mijn wang aan geplakt. Ik vroeg me af hoe laat het is. Ik keek op mijn wekker die met rode cijfers aan gaf: 10.15. Best vroeg, maar ik kan dan even een ontbijt maken voor Chakir en mij en dan gaat hij weer werken. Na het slapen, voelde ik me nog steeds uitgeput en tegelijk futloos. Mijn benen wouden niet mee werken en dat was alleen omdat ik moe was. Ik deed mijn sloffen aan en nam heel snel een warme douche. Na het douchen was mijn haar weer goed, voor het douchen leek het gewoon op een pruik..
TRING. TRING.
Mijn telefoon ging beneden in de keuken over. Ik had hem gisteravond niet mee genomen naar boven, omdat ik dacht dat niemand zou bellen. Ook nu dus, wie belt er nou zo vroeg in de ochtend?
Ik loop snel naar beneden en kijk naar het nummer dat op mijn schermpje afgeeft. Normaal zie ik aan een nummer wie het gelijk is, maar dit nummer is onbekend.
'H-Hallo?' Zeg ik zacht.
Ik hoor een auto toeteren aan de andere kant van de telefoon.
'Salam, Rachida. Heb je ik wakker gemaakt? Zo wel, dan hang ik nu gewoon op hoor.'
Ik was aan de ene kant wel opgelucht dat het Rachida was, ik dacht even dat het die erge persoon was.
'Salam, nee schat. Was je vergeten dat we pas morgen weer een afspraak hadden?' Zeg ik slim.
'Hahaha tuurlijk niet, wel wil ik zeggen dat ik vandaag kom. Dus de afspraak is vandaag, geen morgen meer. Morgen heb ik persoonlijke dingen te doen. Mijn vraagje was, wanneer is het gelegen om te komen?' Zegt Rachida met een strenge toon.
Ik moest iets zeggen..
'Uhm, doe maar na een uur.' Zeg ik nog lief.
Rachida hmm't nog en dan zeggen we nog gedag en dan hangen we op.
Tot mijn verbazing staat Chakir midden in de keuken met een slaperig hoofd.
Heeft hij alles opgepikt van het telefoongesprek? Nee toch?
'Wie was dat?' Zegt hij als hij een glas met melk vult.
Ik moest weer liegen, dit moet stoppen.
'Farah, ze vroeg of ik al wakker was enzo.' Zeg ik uitgelaten.
Ik was gelukkig niet gespannen zoals normaal, maar dat komt omdat ik gewend ben om te liegen!! Puur voor z'n gezicht. Pure leugens die uit mijn mond komen en naar zijn oren gaan, hoe durf ik dit.
'Mevrouw? U staat midden in het pad. Kan ik er nog langs?' Zegt een man van de leeftijd tussen 20 en 25.
Ik was al in de Jumbo, om boodschappen te doen. Het ontbijtje met Chakir verliep goed. Nu is hij naar z'n werk en ik ga dan boodschappen doen en dan zal ik naar huis gaan om Rachida te ontvangen. Gek dat ik gespannen ben, ook al wordt het al ons tweede gesprek in een maand.
Ik kijk rond bij het drinken en pak twee flessen cola en tien blikjes redbull. Chakir houdt daar van, ik natuurlijk ook.
Ik ga naar het pad er naast met allerlei soorten koelkastproducten.
Mijn hoofd draait de andere kant op en ik zie de persoon die ik eigelijk niet meer wil zien. De persoon die ik eigelijk niet hier verwachtte. Ik liep een pad terug en keek naar mijn kar met boodschappen. Zal ik afrekenen? Ik wil niet gezien worden door de persoon die mijn leven zuur heeft gemaakt.
Ik pak mijn kar strak beet en ontwijk alle mensen die op het pad staan. Een vrouw kijkt me nog vijandig aan en gaat dan weer verder met zoeken.
'Sorry, sorry.' Zeg ik steeds als iemand naast het karretje komt te staan.
Ik sta bij de kassa en een hand plaats zich dan op mijn hand.. Zal? Nee dat kan niet, ik zag hem daar.. Zo snel kan het niet.
Ik wil me omdraaien om te kijken wie het is, maar ik voel me er niet prettig bij.
In paniek draai ik me met een ruk om en zie Farah met een grote big smile op haar mond.
'Ewaa sissiee.' Zegt ze lachend.
Haar haar zat er goed bij, eerlijk is eerlijk.
'Heeey Farah, wat doe jij hier?' Zeg ik opgelucht.
Ik keek nog door Farah heen om te kijken of hij daar is, maar het pad waar ik hem zag was leeg. Zal hij me ook gezien hebben?
'Ik kom boodschappen doen gekkie.' Zegt ze dan lachend.
Ik was zo gestrest en verward dat ik daar net een domme vraag heb gesteld en dat nog in het openbaar.
Ik deed mijn boodschappen in mijn draagtas en liep samen met Farah naar buiten.
'Nou, ik moet snel gaan..' Zeg ik zenuwachtig.
Farah lacht hardop en kijkt me dan strak aan.
'Ik weet dat er wat is, vertel op.' Zegt Farah uitbundig.
Ik voelde mijn zijde kokerrok plakken en ik voelde me niet zo lekker. Die woorden die misselmakkend overkomen en dan nog een antwoord nodig hebben.
'I-Ik..' Zeg ik stotterend.
Ik voelde mijn voeten niet en op de een of andere manier lijkt het alsof ik zo de grond in ga zakken. Alsof iemand me naar beneden trekt en zegt dat ik mee moet. Alsof ik wordt gewaarschuwd.
'Nou komt er nog wat van?' Zegt Farah nu op een hoge toon.
Als ik nu niks zeg dan wordt het geschreeuw.
Maar ik kan niks zeggen.. Niet hier en niet nu..

Word vervolgd.