Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 37: Een andere avond dan gedacht #2.

De man vraagt ons nog of alles naar wens is en dan betalen we nog de rekening en lopen we het restaurant uit.
'Dat was geweldiggh, ik zit nu wel vol.' Zeg ik lachend.
'Heeeelijk toch.' Zegt Chakir.
'Maar nu even over iets anders.. Sinds wanneer kan mijn vrouwtje Italiaans?' Zegt Chakir met een sirieuse blik.
'Laaang verhaal.'
We lachen allebei en dan stappen we de auto in.
Onderweg in de auto vertel ik hem waar over ik ging praten met Farah en wat we samen deden.
Jullie kennen het verhaal wel.
Ik vertelde hem niks over Othman omdat die niet belangerijk was. Niet nu.
'Geweldig dat ze niet weg is.' Zegt Chakir.
'Jaa ik dacht even dat ik Farah niet meer kon zien, of zou zien.' Zeg ik geschrokken.
Chakir wrijft over mijn arm en lacht.
Even later stappen we de auto uit en gaan ons huisje binnen.
Chakir deed de wassing en ging bidden en na hem volgde ik hem op.
Na het bidden pakte ik mijn telefoon en zag een smsje van Farah.
Sms van Farah, 22.06
Nog bedankt voor alles, je bent de besteee!!
Ik sms iets liefs terug en doe me telefoon weg.
Ik ging achter de laptop om een filmpje te kijken. Dat moest wel.
Chakir nam de hele tv over met zijn voetbalwedstrijden.
DING DONG.
Chakir schrikt van de bel en valt op grond.
Ik lach met de gekste lach en hij lacht met me mee.
'Wie zal het zijn?' Zeg ik eng.
Chakir loopt als eerste naar de deur. En ik loop hem achterna.
Chakir opent de deur en twee mannen met allebei een zwarte trui met een logo op hun borstkas. Een handje.
'Jij bent zeker Soraya?' Zegt de linkerman.
Ik schrik.
Hoe wist deze man hoe ik heet?
En wie waren deze mannen zelf?
Hij tovert een foto van mij tevoorschijn en zet hem naast mijn hoofd.
'Jaaa jij bent Soraya.' Zegt de linkerman.
Chakir kijkt vragend.
'En wie moeten jullie zijn?'
De mannen pakken allebei een kaartje met hun namen, maar ik heb er geen aandacht op.
'Wij zijn gestuurd door Rachida, voor het pysch ziekenhuis.' Zeggen de mannen tegelijk.
Toen schrok ik van de naam Rachida.
Ik moest hier weg.
'Daar komt niks van in, dikke doei.' Zegt Chakir en hij slaat de deur dicht.
Maar de mannen konden net de deur een stuk open laten.
'We moeten haar meenemen meneer, anders zijn er maatregelen.'
'Niks maatregelen, wij blijven hier. Kom niet meer aanbellen.'
Ik zie Rachida aanlopen en dan kijkt ze me met een gemeen lachje aan.
Alleen zag het er zo uit.
'Sorry Soraya, je moet met ons mee.' Zegt Rachida schuldig.
Stomme trut.
'Nee.' Zeg ik zacht.
Chakir wil de linkerman slaan, maar ik hou hem nog net tegen.
'Ga je mee?' Zeg ik dan.
Chakir kijkt vragend.
'Soraya.. Je gaat niet.' Zegt Chakir.
'Soraya.' Herhaalt Chakir.
Ik pak Chakirs hand.
'Ik mag toch op z'n minst Chakir meenemen? Of verbieden jullie mij dat ook.' Zegt Soraya sluw.
Rachida schrikt.
'Zet zo'n toon niet.' Zegt Rachida zenuwachtig.
'M'n vrouw had deze toon niet gezet, als jullie dit niet hadden geflict. Ik zal daar gaan praten met de baas en dan zal ik der daar weg krijgen.' Zegt Chakir boos.
'Oh, dan moet je wel met mij gaan praten.' Zegt Rachida oppeens.
Ik schrik.
Dit werd moeilijker dan ik dacht.
Chakir pakt onze jassen en telefoons.
'Kom.' Zegt Chakir boos.
We stappen alle vijf in de zwarte bus die naast onze straat is geparkeerd.
'Gaat alles goed?' Probeert Rachida nog.
Ik lach super hard in mijn hoofd en van binnen.
Wat dacht dit mens?
Ik ga daar niet blijven, Chakir en ik gaan ervoor zorgen dat ik niet gaa blijven.
Onzin.
Deze avond was toch niet goed afgelopen.
Alleen door haar!!!!
Alweeeeerrr!!!
Mijn leventje ging zijn gangetje en nu komt zij verschijnen.
Uit het nietssss!!!!!!!
Ik pakte Chakirs hand strak beet en antwoorde niet op Rachida's vraag.
Laat deze avond toch goed eindigen..

Word vervolgd.