Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 29: Mystrieus.

Zei ze nou Imad? Jaa tuurlijk.
Anders zou mijn hart nu niet 1000 keer zo harder slaan.
Ik kon nu midden in het park op mijn hoofd vallen. Alles voelde zwaarder aan.
'Gaat het? Je ziet wit.' Zegt Farah medeleidend.
'U- Farah.. Zei je- zei je nou..- I..i..mad?' Zeg ik stotterend.
Farah houdt mijn koude hand vast en dan voel ik mijn lichaam niet meer.
Mijn handen trillen.
Mijn voeten gaan heen en weer.
Mijn ogen openen hun traanbuizen.
Mijn hoofd kan ik niet meer dragen.
Mijn rug zweet als de malle.
Mijn tanden, voelen niet meer als mijn eigen tanden.
Ik heb geen controle over mijn lichaam.
Niet meer.
'Soraya? Alsjeblieft.. Zeg iets. Je ziet er niet uit.'
Ik lach en voel mijn tanden klapperen.
Net zoals wanneer je uit het zwembad bent en dan geen zin hebt om te zwemmen en je tanden opeens beginnen te klapperen.
Maar alleen, was het nu erger.
Erger dan in het zwembad.
'Imad.. Heeft me misbruikt.' Komt er moeilijk uit m'n eigen mond.
Farah kijkt nu vragend en dan doet ze haar hand voor haar mond.
'Neeee soraya, neeee. Was dit waar je over praatte met Rachida?? Was hij die Imad?? Nee Soraya, dit kan niet. Je moet me alles vertellen. Ik moet en zal alless weten.' Zegt Farah schreeuwend.
Een klein jongentje komt voorbij steppen en schenkt ons een lach.
Hij wist hoe we ons voelde.
'En hij is al zo lang zo.' Eindig ik mijn verhaal.
Ik heb alles gezegd.
Van punt A tot punt Z.
Ze moest alles weten, haar gezicht liet me tranen vallen.
Hoe kunnen wij zo leven?
Zo verschrikkelijk stom en tegelijk wreed.
'Weet mama dit? Papa?'
'Als mama dit wist dan wist papa het ook.' Zeg ik lachend.
Ik wou dit gesprek ook beetje leuk houden, maar Farah liet niet eens een beetje een liefdadigheid zien.
Ik bedoel, ze ging niet eens lachen..
'We moeten ze het vertellen.'
Was ze nou gek geworden???
Mijn moeder zal schreeuwen en huilen en lachen om haar dochter.
Ze zal zeggen dat ze me heeft gewaarschuwd voor dit soort jongens en dat ik niet luisterde.
En mijn vader zal een einde aan mijn leven maken.
En dan bedoel ik het als geen grap.
Niet dit keer.
'Ik zal weg gaan.' Zegt Farah oppeens.
Waarom verandert ze van onderwerp?
Normaal is ze de persoon die alles wil opbiechten.
Zij is zo. Maar nu niet.
'Naar waar? Waar wil je naar toe gaan? Blijf.' Zeg ik vragend.
Farah houdt mijn hand strak vast en laat hem dan los.
Ze staat op en gooit haar tas over haar schouder.
'Ik zal mama en papa vertellen dat ik weg ga, zorg jij er maar voor dat jij hun ook alles vertelt.' Zegt ze zo moederig.
Ze zou zo mijn tweede moeder kunnen zijn.
Ik ga niks vertellen. Echt niet.
Misschien later.
De kans is klein. Heel klein.
< Oualids perspectief: >
Dat ik zo makkelijk naar binnen kon.
Dat ik zo makkelijk mijn papieren kon vervalsen.
Ik ben nu gewoon de bewaker van een grote gevangenis.
Als mensen wisten wie ik echt ben..
Dan zouden ze schrikken.
Ik bedoel met mensen: Imad.
'Deze brief moet gestuurd worden.' zeg ik.
Een van de agenten kijkt me sluw aan.
'Sinds wanneer werk jij hier?' Zegt hij dan.
'Kort, pas aangenomen.' Zeg ik normaal mogelijk.
De brief wordt op een stapel gegooid.
De agent pakt een bos sleutels en loopt de kamer uit.
Nu kan ik mijn kans pakken.
Ik pak de brief terug van Imad en scheur hem open.
Dit is bewijs materiaal.
Dit is goed bewijs materiaal..

Word vervolgd.