Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 38: Pijn.

Ik wil niet in een kamer zitten met een paar onbekende vrouwen die ik niet ken of niet beter ken.
Ik wil niet opgesloten zitten en doen alsof ik gek ben in een kamer.
Nee ik wil dat niet.
Ik wil naar mijn eigen huis.
Normaal leven, normaal genieten.
Dit moet ophouden, Rachida moet zich gedeisd houden.
< Imads perspectief: >
Ik mocht gaan bellen en Oualid bracht me naar de telefooncel.
'Privacy?' Zeg ik boos.
Oualid houdt zijn schouders op en lacht.
'Hallo?' Zeg ik dan.
Ik was nu alleen en niemand kon meer de baas over me spelen.
'Waar hang je uit a sukkel, je moeder gaat hier bijna dood en jij zit met je matties te lachen.'  Zegt m'n zus boos.
Ik wist niet dat ze boos zou doen.
Wist ze dan niet dat ik vast zat.
Voor zoveel maanden.
'Gevangenis.' Zeg ik boos.
Mijn zus lacht en huilt tegelijk.
'Je bent een ongeloofelijke ezel, mama is ziek. Ze maakt zich zorgen, hoe kan ik nu zeggen dat je daar bent? Dan zal ze een hartstilstand oplopen. Je bent wel de ergste van vandaag.' Zegt mijn zus schreeuwend aan de telefoon.
Ik veeg een traan weg.
Ik heb nog nooit gehuild of een traan laten vallen.
'Ik moet gaan.' Zeg ik.
'Whatever, ik zorg voor mama. Jij zorgt voor je eigen problemen. Je lijkt geen broer van me, niet na dit. Niet na zoveel keren en zoveel problemen.'
En zo hangt mijn zus boos op.
Nu kreeg ik weer die woede naar boven komen.
Oualid keek vragend.
En ik sloeg de telefoon hard tegen het glas aan.
Het glas vloog de lucht in en een scherf kwam in mijn arm te liggen.
Normale mensen voelden de pijn en dachten dat ze dood gingen.
Maar ik..
Ik voelde geen pijn, ik voelde woede.
Er stroomde een golf bloed uit mijn arm en ik schreeuwde de woede uit me.
Soraya.. Soraya.. Sorayaaa..
En toen voelde ik een verband om mijn arm heen.
Ik keek recht in de ogen van Oualid en toen vielen mijn ogen in slaap.
Ik voelde de pijn en nam het mee naar mijn dromen.

Word vervolgd.