Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 17: Jammer..

< Farahs perspectief: >
Ik voelde een hand op me arm en keek naast me, het was een vrouw. De vrouw met hoofddoek en die bezorgd keek.
'Ze is wakker.' Hoor ik haar zeggen tegen de bestuurder.
Ik kreeg het opeens warm.
'Waar is je familie? Wat is er gebeurd?' Zegt de man achter het stuur.
Ik schrik van zijn stem, het was de jongen of eigenlijk man die mij had opgesloten.
De vrouw naast me wist niet wie hij was, ze wist niet dat hij gestoord was en vrouwen opsluit.
'Hoe heet je?' Zegt hij dan.
'Farah.' Speel ik mee.
Hij lacht met zo'n gemeen lachje en remt zo hard dat de vrouw naast me en ik heel hard tegen de stoelen knallen.
'Nu heb ik j-'
Dat was het enige wat ik hoorde, mijn hoofd zakte weg en er kwam een druppel bloed uit me neus.
---
'Waarom ben je zo stil?' Zegt Chakir als ik aan het gras pluk.
Wat moet ik zeggen? Mijn eigen zus is ontvoerd of ergens op de wereld beland en ik lig hier op het gras alsof er helemaal niks aan de hand is. En dan nog mijn ouders die niet op mijn telefoontjes reageren en ook niet iets laten horen..
'Gewoon.' Is mijn antwoord.
Chakir lacht.
'Ik weet al wat er is, je bent zeker bang dat Farah niet meer terug komt? Je bent bang dat ze aan de andere kant van de wereld is en dan niemand erbij is die haar kan helpen. Maar wees gerust, ze komt zeker terug. En je bent banger dat je ouders je niet terug bellen of iets.' Zegt Chakir sirieus.
Ik ga nu overeind zitten en kijk vragend.
Hij kon mijn gedachte lezen!!!!!
'Kun je mijn gedachte lezen ofzo?' Zeg ik lachend.
'Nee, dat niet. Maar ik ken je super goed dan dit. Zullen we terug gaan naar huis, dan kun je onderweg nog een keer naar je ouders bellen.'
Ik knik en sta op. Ik klop het gras en zand van mijn kleding af en Chakir doet hetzelfde.
'Let's go.' Zegt hij.
Hij pakt mijn hand vast en met mijn andere hand tik ik het telefoonummer van mijn moeder in.
PIEEEEP. PIEEEEP.
'Salam Aleykoum?'
Ik was gerust, mijn moeder had opgenomen.
'Mama, wat is er gebeurd? Is Farah al thuis? En waar is papa ik probeerde hem te bellen en hij nam niet op? Mama? Wat is er allemaal aan de hand?' Zei ik snel en frustrerend.
'Bnti, we hebben Farah nog steeds niet gevonden. We krijgen vanavond een telefoontje van de politie.. Insha'Allah krijgen we dan iets te horen.'
Ik schrik. Farah is nog steeds niet thuis gekomen. Waarom niet?? Waar is ze??
'En papa waar is hij?' Zeg ik gestrest.
'Hier bij mij bnti, rustig aan. We waren gewoon samen even weg naar buiten, een rondje om de buurt. Je vader bid nu.'
Chakir pakt mijn hand nu strakker vast om me gerust te stellen en dan hang ik op.
'Ik heb alles gehoord, je hoeft me niks te zeggen.' Zegt hij.
Ik schud mijn hoofd.
'Ik ben zo bang Chakir, straks is er iets verschrikkelijks gebeurd..'
Chakir schud zijn hoofd en kucht.
'Nee dat gaat niet gebeuren. We gaan nu naar huis en dan zal ik thee voor je maken en ik zal Walid ook gaan bellen. Die zal dan weer bij je blijven.'
Ik kijk hem vragend aan.
'Walid?? Waarom hij, ik heb jou toch al.'
Chakir kijkt naar de grond.
'Ik moet weer gaan werken.' Zegt Chakir.
Zijn ogen glinsteren weer en dat komt niet door de zon.
Het kwam doordat hij loog.
Of zag ik het gewoon verkeerd?
'Ooh, dan zal ik op je wachten.'
Chakir slaat zijn hand om me schouder en kijkt me met een zielige blik aan.
Ik was ook niet bepaald blij.
Ik dacht dat alles weer goed kwam, maar dat was niet zo. Alles ging een weg op en die wegen ging kris kras door elkaar.
Helemaal door de war.

Word vervolgd.