Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 11: Bedrog & Waarheid. Geen combinatie mogelijk.

Wat vooraf ging:
Rachida trekt zich los van Soraya en pakt Soraya's schouder vast.
'Het komt goed, je zal het naar je zin heb in het psychiatrisch ziekenhuis.'
Hoe durft Rachida zo te praten??
Ik hoor de deur achter me zachtjes open gaan en voel een koude hand op mijn arm.
Wie..-

Ik wou me omdraaien, maar ik voel me betrapt. Alsof dit mijn huis niet was, alsof het  een verboden terrein was voor mij.
'Chakir?' Hoor ik een vrouwenstem zeggen.
Het was Farah die achter me stond.
Wat deed zij hier??
'Je zit toch niet af te luisteren, meneertje.' Zegt ze lachend.
Ik moet niet bepaald lachen, nadat ik Soraya heb zien bekvechten met Rachida.
Nee lachen moet niet. Nu niet.
'Jaa, je weet niet wat er aan de hand is.' Zeg ik eerlijk.
Farah kijkt vragend en steekt haar hoofd dan om de hoek.
'Wat?? Wie is die vrouw?' Piept ze zacht.
Ik hou me schouder op.
'Het is in iedergeval geen advocaat of iets, Soraya heeft gelogen.' Zeg ik.
'Gelogen? Wat zeg je nou allemaal.' Zegt ze boos.
Als ze nu nog een tikkeltje hoger zou praten, zou Soraya Farah horen.
'Soraya moet naar een gedwongen opname in het psychiatrisch ziekenhuis.'
Zeg ik zachtjes.
Farah kijkt me met woede aan en schud haar hoofd.
'Dat kan niet? Waarom? Al die tijd dat ik haar zag of iets van haar hoorde was alles goed.'
'Ja 'nep' goed, ze deed alsof Farah. En ik haar eigen man, had het niet eens door.'
Ik hoor voetstappen en ik pak Farah snel met me mee en verstop achter de trap die naar al onze kamers leidt.
Rachida loopt naar de voordeur en Soraya komt woest achter haar aan.
'Kan ik dan nog genezen? Wat gebeurt daar allemaal?' Zegt Soraya huilend.
Ik doe een stap naar voren om naar Soraya te lopen, maar Farah trekt me terug.
Wil ze niet dat ik alles op los?
Wil ze dat ze gedwongen opname in het psychiatrisch ziekenhuis moet afnemen?
Gek. Haar eigen zus.
'Sorry, de informatie volgt.' Zegt Rachida.
Ze doet de deur dicht zonder nog een woord. En Soraya staat daar, verloren en verdrietig.
< Soraya's perspectief: >
Ik voelde me niet goed.
Ik voelde me belazerd en hopeloos.
Waarom een opname, als mij niks mankeert..
'Kom hier.' Hoor ik Chakir opeens zeggen.
Ik draai me om en hij staat achter me met zijn handen vooruit, wachtend op mijn knuffel.
Ik geef hem die knuffel en huil uit. Zoveel tranen, zoveel dingen die mij in de war raken.
Toen ik was uitgehuild, hoorde ik Chakir iets in mijn oor fluisteren.
'Sorry, dit is allemaal mijn schuld.'
Ik kijk op en we staan nu: gezicht aan gezicht.
Wat bedoeld hij?
Had hij alles gehoord?
Domme vraag, waarom zou hij me anders een knuffel geven voordat hij vroeg wat er met me was.
'Chakir.. H-hett.. S-pijt me.' Komt er moeilijk uit me mond.
Chakir kijkt me nu met grote ogen aan en pakt mijn hand stevig vast.
'Ik zal naast je staan en vanaf nu zal ik je nooit meer alleen laten, ik zal voor je zorgen. Ik zal je beschermen.' Hoor ik Chakir fluisteren.
Ik kreeg nog meer tranen, de buizen vullen zich met tranen.
Ik knuffel hem nu steviger vast dan eerst en veeg mijn gezicht aan zijn trui.
'Sorry.' Zeg ik huilend.
'Wat doe je nou?? Ik krijg nu een kusje als excuus.'
Ik lach nu hardop.
Ik geef hem een kus op zijn mond en zucht.
'Zullen we naar onze kamer gaan?' Zegt Chakir.
Ik knik.
We lopen hand in hand en langzaam naar boven. Ik doe de deur open en dan weer dicht.
'Mag ik je iets vragen?' Zeg ik.
Chakir kijkt me met liefde in zijn ogen aan. Natuurlijk gaat hij 'ja' zeggen!
'Jaa schat, vraag maar.'
'Waarom ben je niet boos?' Zeg ik strak.
Ik voelde de tranen weer komen.
Ik moest niet gaan huilen en tegelijk gaan praten.
'Omdat je mijn vrouw bent, ik hoor eigenlijk al die tijd naast je te staan. Ik moest dit fixen, geen Rachida. Ik moest in Rachida's plek staan en jou beter behandelen en meer op je letten. Het voelt als mijn schuld en ik beschouw het als mijn schuld..' Zegt Chakir boos.
Ik wist niet wat ik hoorde.
Al zijn woorden waren zo mooi, hoe hij mij in zijn ogen ziet is anders. Ik dacht anders.
Ik dacht dat hij me zou zien als een gebruikt meisje, ik dacht dat hij me zou zien als een meisje dat niet op haar hoede was.
< Chakir's perspectief: >
'Ik wil alles weten schatje, vertel me alles. De waarheid, ook al is die hard.' Zeg ik lief.
Ik moest alles weten.
Soraya begon haar verhaal te vertellen..
< Farahs perspectief: >
Ik hoor geen geluid meer in dit huis, ik zal ze maar alleen laten.
Ik keek nog in de woonkamer naar de rommel op de grond en de bank die scheef zat. Ik zal morgen op bezoek komen en dan zal ik me zus alles geven wat het kost.
Ik liep naar de voordeur en doe de deur zachtjes dicht.
Het is niet normaal warm en het was 17u.
'Op naar huis.' Zei ik in mezelf.
Ik zou richting de bushalte gaan.
Ik liep langs het steegje in de buurt van Soraya's huis en voelde opeens een warme hand met een spul op mijn mond.
Het was een spul dat je slaperig maakte, ik kende het uit duizenden.
'Laat -'
En toen viel ik bewusteloos op de grond.
Met mijn hoofd tegen een paal geknald..

Word vervolgd.