Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 9: Ik zet het je betaald.

Mijn nek verstijft van het vooruit kijken zonder te bewegen. Ik was bang en tegelijk woedend. Hoe durft zo iets mijn huis binnen te treden?
'Heb je me gemist?' Herhaalt de stem weer.
Hij komt voor me staan en ik kijk nu diep in zijn ogen. En toen kwamen alle herrinneringen weer naar boven. Alles.
#Flashback.
'Laat me gaan, hoe kun je een vrouw zo behandelen.' Zeg ik huilend.
'Jij wordt van mij, Chakir krijgt jou niet. Let op me woorden mijn mooie Soraya.'
Ik kotste droog brood uit en veegde mijn mond met de mouw van Imads vest.
'Wat doe je gek???' Zegt hij razend.
Hij drukte een klap op mijn wang en gooide me op het lege koude bed.
'Eens kijken of je het hier overleeft.' Zegt hij.
Ik keek om me heen, maar zag niks. Het was donker en het rook muf.
Imad deed de deur hard achter hem dicht en ik hoor een sleutel in het slot.
Opgesloten.
Opgesloten in een verschrikkelijke stinkende en koude ruimte.
-----
'Ga je nog iets zeggen?' Zegt Imad kalm.
'Wat doe je hier? Hoe kom je binnen?'
Imad lacht en pakt mijn hand strak beet.
Nee dit keer laat ik je niet je gang gaan.
Nee gast.
Dit is mijn huis, mijn regels en ik ga je laten zien waarvoor ik hier naar toe kom.
Ik kwam hier om alles in het verleden te laten en niet dat het weer terug komt.
Nee gast.
Ik trok me los en vroeg hem om mijn huis te verlaten.
'Doe niet alsof.' Zegt Imad dan.
Wat bedoeld hij? Waar heeft hij het over?
'Ik weet dat je me leuk vind, waarom bedrieg je Chakir? Waarom ga je niet van hem weg en kom je naar mij toe.' Zegt Imad nu schreeuwend.
Ik zweer het als het kon zou ik de mes die ik op tafel had neer gezet in zijn buik steken, maar nee zo slecht moet het niet aflopen. Woorden zijn op dit moment geschikter.
'Wil je sirieus een antwoord op al die verzonnen vragen?? Imad je bent gek, verlaat me huis en wel nu meteen! Ik heb je nooit leuk gevonden, echt nooit!!!!' Schreeuw ik zo hard als ik kon.
'Oja?' Zegt hij met een blik van: kijk mij.
Ik wist dat hij iets ging doen, ik wist het. Deze blik ken ik uit duizenden.
Deze blik was geen normale blik, maar een blik die vertelt: ik ga je pijn doen.
Imad deed een stap dichterbij en pakte bij mijn nek beet en toen mijn keel.
Ik kon niet normaal praten, mijn adem werd ingedrukt. Mijn longen werd ingedrukt. Zo erg was het. Hij kneep me keel dicht.
Ik voelde dat mijn voet de neiging had om in zijn ballen te trappen. En ik deed het.
Zo hard dat hij achterover viel en schreeuwde van de pijn.
'Ik ben nog niet klaar met je, dit zet ik je betaald. Zorg er maar voor dat je je spullen pakt.' Zegt hij zacht.
Hij loopt wankelend naar de deur en laat de deur open.
Ik ren snel naar de deur en sluit de deur en met drie klikken sluit ik het slot ook.
Wat er gebeurde dringt niet tot me door, het leek alsof alles een nachtmerrie was.
Vuile viezerik die hij is. Hoe kon hij zo'n vrouw behandelen.
Waarom moest ik mijn spullen pakken?
Zou hij weer.. Nee?
Deed hij dit ook bij andere vrouwen?
Waarom komt hij nog steeds naar me toe?
Hoe wist hij dat ik hier woonde?
Wat heb ik hem aangedaan dat hij me zo behandeld als een zak vuilnis?
- Een paar uur later -
Ik word wakker geschud door de bel. Dat zal Chakir zijn met de boodschappen.
Ik veeg een traan van me gezicht en doe de deur open.
'Hallo schat, help je me even hahahah.'
'Hahahah wat heb je allemaal mee?'
Chakir overhandigd me twee zakken van de supermarkt waar hij al zijn boodschappen haalde.
'Alles voor de kip en de kip zelf heb ik gehaald, maar de rest zijn gewoon boodschappen voor verschillende gerechten enzo.'
Hij was een schat!
'Awh dat hoefde je niet te doen, ik heb bijna alles al.'
'Liever veel dan weinig.' Zegt hij met een knipoog.
Ik verdeel alles in verschillende kasten, de koelkast zat nu ook helemaal bomvol.
'Hahahah ben je moe?' Zeg ik als ik Chakir zie liggen op de bank.
Hij gaat rechtop zitten en maakt een gebaar dat ik naast hem moet gaan zitten.
Ik neem plaats en hij drukt me tegen hem aan.
'Als je wilt, kook ik.' Zegt Chakir zacht in mijn oor.
Ik wil zijn kookkunsten wel proeven.
Hij drukt een kus op me hoofd en staat op.
'Ga maar lekker tv kijken, dan ga ik koken voor mijn vrouwtje.'
Ik sta ook op en druk een kus op zijn mond.
'Als je maar niet de keuken in de fik steekt.' Zeg ik plagend.
'Ha-ha-ha, wacht maar tot je verliefd ben op mijn kip.'
Hij geeft me een duwtje en ik voelde tegelijk iets branden op mijn keel.
Ik geef hem een duwtje terug en hij lacht.
'Ik ga dan even douchen.' Zeg ik lachend.
'Isgoed schatje, als je terug bent ga je je ogen niet geloven!' Zegt Chakir wanneer ik naar de badkamer loop.
Ik kijk in de spiegel en zie mijn spiegelbeeld.
Een somber gezicht, geen make-up en een vrouw die lacht alsof we ze geen pijn voelt.
'Sorry, ooit ga ik het vertellen.' Zeg ik hardop tegen mijn eigen spiegelbeeld.
Ik voel op het pijnlijk plekje waar Imad me vast kneep, mijn keel.
Ik voelde het branden.. Heel erg branden..
Ik deed mijn shirt uit en zag het ergste van alles.
Een grote rode vlek met blauw omringd als een sticker op mijn nek geplakt.
Hij was een misbruiker/betaster/ walging en nog duizenden erge woorden.
Wat moet ik zeggen als iemand ernaar vraagt?
'Jaa, ik heb iets verkeerds gegeten.'
Kom op, zelfs ik trap er niet in.
Ik deed de kraan open en liet het bad met warm water vullen.
Ik moet het ooit vertellen.. Op een goed moment. Wat ik wel weet is dat mijn moeder de eerste wordt die ik het ga vertellen.
En toch doet het me pijn om het haar als eerst te vertellen, dat alleen omdat:
Zij is bevriend met de moeder van Imad, met goed bevriend bedoel ik: zussen voor het leven.
En het doet me pijn om onder de ogen van mijn moeder te komen. Het doet me pijn dat ze het moet meemaken bij haar eigen dochter.
Ik sla mijn handdoek over me heen en wring een handdoek in mijn haar. Zo.
Ik kijk nog in de spiegel en zie verschil.
Ik zag er nu blijer uit, het is iets.
Ik zag er anders uit dan eerst.
Geen somber gezicht meer, maar een gezicht dat weer gevoel kreeg.
De grote vlek in mijn nek was lichter geworden, Alhamdoulilah.
Ik loop naar mijn slaapkamer die ik met Chakir deel.
PING.
Dat was een smsje, zeker weer Rachida die zich zorgen maakt.
Ik zie een onbekend nummer en schrik van het smsje.
Sms van +316.. om 19.34.
Dacht je dat ik je alleen laat? Ik zet het je betaald.
Dit was niemand minder dan Imad.
Met opengesperde ogen las ik het bericht nog een keer en toen sloeg ik mijn handen voor mijn mond..

Word vervolgd.