Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 13: Een wapen, een plan.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker met Chakir die met een slapperig gezicht mijn kant op kijkt.
'Hoelang ben je al naar me aan het staren hahahahaha?'
'Lang, je bent zo mooi als je slaapt.'
Ik geef hem een kusje en kijk dan op mijn telefoon of ik een berichtje heb van Farah.
Helemaal niks. Zou er toch iets zijn?
'Waarom kijk je zo geschrokken liefje?' Zegt Chakir nieuwsgierig.
Ik zal vanaf nu de waarheid vertellen, ook nu dus.
'Ik heb Farah gister gsmst dat ze langs moet komen en heb haar drie keer gebeld en haar voicemail gekregen. Ik denk dat..'
Chakir onderbreekt me.
'Farah was laatst ook hier, toen Rachida en jij zeg maar een ruzie kregen. Ze kwam binnen toen ik aan het afluisteren was.' Zegt Chakir geniepig.
Maar waar was ze dan?
'Maar waar was ze dan?' Zeg ik.
Chakir krabt aan zijn hoofd en schud daarna zijn hoofd.
'Ik weet echt niet, ik had haar achtergelaten bij de trap waar een plekje was waar we verstopten hahahaha.'
Ik moest lachen, ze wouden zo graag iets weten dat ze verstopten op de eerste beste plek die ze zagen.
'Zal ik m'n moeder bellen?' Zeg ik dan slim.
Chakir knikt en pakt zijn telefoon en tikt wat in en dan legt hij zijn telefoon terug.
'Salam, mama?' Zeg ik zacht.
'Salam aleykoum, hbiba alsjeblieft, zeg me alsjeblieft dat Farah bij je is.'
Toen begon mijn hart sneller en heviger te kloppen, het was een teken dat Farah niet thuis kwam.
'Ik wou het aan je vragen mama, ik bel haar maar ik krijg geen berichtje. Is ze niet thuis gekomen?'
Ik hoor mijn vader iets tegen mijn moeder zeggen en dan praat m'n vader via de telefoon.
'Bnti, heb je niks van haar gehoord? Ik maak me zorgen.' Zegt mijn vader verdrietig.
Ik had zo'n medelijden met mijn ouders, Chakir zat ook bij mijn oor om alles te horen. Hij wou zeker weten of het goed ging.
'Neee papa, we hebben haar niet meer gezien.'
Mijn moeder heeft de telefoon weer en zegt dat ze nog een paar uur gaat wachten en anders zal ze de politie erbij halen.
Verschrikkelijk.
Een paar uur?? Wie weet wat er allemaal in die twee uur met haar kan gebeuren..
Misschien is ze al d-
Nee denk niet zo Soraya, zo denken is fout. Heel fout en minachtend.
< Farahs perspectief: >
Ik werd weer staand gezet en ik voelde dat de warme handen mijn gezicht naderen.
De stoffige blinddoek werd van mijn ogen weg gehaald. Maar ik kon nog steeds niks zien. Hoelaat was het?
De hele kamer was donker en ik zag alleen een schemering van een man.
Een lange man of het kan ook een jongen zijn.
'Laat me gaan!' Schreeuw ik.
Hij pakt mijn gezicht strak beet en klapt me drie keer op mijn rechterwang.
'Hou je mond dicht, je geeft me hoofdpijn.'
Voor het eerst zegt de hese stem iets anders dan het woordje 'nee'.
'Alsjeblieft! Alsjeblieft. Ik doe alles, laat me alleen gaan. Ik zal niemand vertellen dat dit is gebeurd, alsjeblieft.'
Hij komt dichterbij en dan voel ik een hand op me schouder.
Die ik zou afschudden als mijn handen niet bezet waren, door een dik stuk touw.
'Hoe kan ik het zeker weten?' Zegt de stem
normaal.
Ik ken deze stem niet en waarom moet hij perse mij hebben. Waarom mij?
'Ik zweet het, ik laat niemand het weten.'
Hij komt naast me staan en pakt me vast
bij me keel.
'Niks daarvan.' Zegt hij lachend.
Hij loopt weer naar de deur en doet de deur opslot.
'Ik kom zo terug.' Hoor ik zijn echo zeggen.
Ik kan hier weg, het zal makkelijk zijn.
Ik zal hem verleiden en laten zien dat ik het best leuk vindt hier. Misschien zal hij me dan beetje bij beetje losmaken..
Ben je gek Farah????
Nee ik ben niet gek, of eigenlijk wel.
Ik ben gek aan het worden, gek door deze kleine ruimte waarbij ik helemaal niks kan zien. Geen stipje of iets.
Kon ik mezelf maar hier weg toveren.
Even later hoor ik de deur kraken en komt hij weer binnen.
'Hier, brood en water.'
Ik kon niks zien en hoe moest ik het eten als ik mijn handen amper kan bewegen.
'Je weet dat ik niks kan zien he.' Zeg ik nog lachend.
Waarom kan ik lachen op zo'n verschrikkelijk
moment?
Hij maakt mijn handen los en geeft me een bord met brood en een flesje water.
Het water was eerlijk gezegd lekker en koud. En het brood was droge brood. Muf.
'Dankje.' Zeg ik nog lief.
Ik kan nog maar een ding doen om dit langer vol te houden.
Langzaam eten, zodat ik tijdens het eten een plan kan maken.
Een plan om hier een punt te zetten. Op deze rare plek.
'Doe is snel.' Zegt hij agressief.
Ik at juist langzamer en dacht na.
Geen lichtje dat brandde.
Mijn handen zijn nu een deel van het plan, nu nog het andere deel.
Denk, denk Farah.
< Chakirs perspectief: >
Ik had Soraya natuurlijk niet alleen thuis gelaten, ik liet der samen met een van mijn zogenaamde 'bodyguards' Walid achter.
Hij zal bij haar blijven. Totdat ik thuis kom.
Ik heb gezegd dat ik zal werken, maar dat was eigenlijk niet zo.
Ik ga op zoek naar Imad. De sukkel, de sukkel die mijn vrouw heeft aangeraakt.
Hij zal zijn verjaardag niet mee maken.
Ik zal hem laten zien wat echt pijn doet.
En daarvoor heb ik een wapen, iets wat hem zal laten schrikken.
Ik zal niet rusten totdat ik hem bij me nagels beet heb.
Hij zal boete voor wat hij deed.
Ik belde een vriend van me en hij nam gelijk op na mijn belletje.
'Faka bro, je krijgt nog je vergoeding he.' Zegt Omar.
'Fakaa brooo, neenee niet belangerijk. Je moet wat voor me doen..'
Omar kucht aan de andere kant.
'Tuurlijk broertje, zeg me zeg me.'
Ik lachte.
'Ik zal je alles sms'en, hou dit geheim.'
Ik hoor Omar ja zeggen en dan hebben we het nog over verschillende onderwerpen en dan hangen we op.
Omar zal zeker achter alles komen.
Bescherm jezelf nu Imad.
Kwaad zijn, kwaad tonen..

Word vervolgd.

• Ik moet zo werken, dus ik zal dan na 20u weer delen voor jullie plaatsen, vergeet niet om een reactie achter te laten!!