Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 23: Nog niet.

De deur gaat met een klik open en ik zie Farahs gezichtje verschijnen.
Ze was bleekjes en mager. Alsof ze weken niet heeft gegeten en een tikkeltje zon heeft gezien.
'Oooooohhh ik heb je zooo gemist zusssiee.' Zeg ik blijer dan ooit.
Ik maak der los van Chakir en geef haar de strakste knuffel die ik nog nooit heb gegeven.
En opeens viel er een traan naar beneden.
Niet huilen, niet nu.
Farah lacht en geeft me een kus.
'Ik heb je zooo gemist, ik wou dat ik hier toen bleef. Dan was dit niet gebeurd.' Zegt Farah snikkend.
Ik schud mijn hoofd.
'Maar jij wist niet dat dit zou gebeuren schat, dit was al voor geschreven.' Zeg ik lief.
Farah maakt zich los en geef me nog een dikke knuffel terug.
'Ik heb jullie allemaal gemist.' Zegt Farah huilend.
'Niet huilen alsjeblieft, anders lopen mijn tranen zo ook over mijn wangen.' Zeg ik lachend.
We lachen en kijken elkaar aan met een rare blik. En we proesten het uit.
Dit had ik gemist.
'Waar zijn mama en papa.' Zegt ze nadat ze heel hard heeft gelachen.
'We zijn hier.' Hoor ik buiten iemand zeggen.
Chakir, Farah en ik kijken naar buiten en zien mijn ouders.
'Mama, papa!' Zegt ze lachend.
Ze wist niet wie ze moest knuffelen dus knuffelde ze allebei mijn ouders stevig.
'Oh bnti, we hebben je zo gemist.' Zegt mijn moeder.
Farah geeft een kus op mijn moeders voorhoofd en op mijn vaders hoofd.
'Ik jullie ook, zullen we naar binnen gaan?' Zegt Farah.
Ik lach.
'Kom binnen schatjes.' Zeg ik blij.
< Farahs perspectief: >
Ik was blij. 
Blijer dan ooit!!
Ik kon een vreugde dansje doen, maar dat ga ik echt niet doen.
Hahahahah.
Ik moest wel mijn verhaal doen.
Tranen zullen weer komen.
< Imads perspectief: >
Ik geef mijn telefoon weg en kijk de agent vies aan.
'Vuile flikker.' Zeg ik fluisterend.
'Pardon? Zei je iets meneer Imad?' Zegt hij sirieus.
Ik lach.
Stomme agenten ook.
Ik wil hem geen gelijk geven.
'De rechtzaak zal morgen plaats vinden meneer de officier.' Zegt een man die naar binnen komt zonder te kloppen.
'En de justitie?' Zegt hij dan.
'Daar wil ik straks over praten.'
Ik kijk vragend.
Dit is bullshit.
Ik probeer mezelf los te krijgen maar het lukt niet als gepland.
Ik zucht en droom weg.
Soraya en ik op onze huwelijksreis, zij zal een beelschone jurk aan en ik een smoking.
Dit gevoel moet ik vast pakken totdat ik uit de gevangenis ben.
Dan zal ik dit gevoel waar maken.
Ik kom terug.
En dit keer zal ik jullie leven zuurder maken, zoals ik eerder moest doen.
Van mij zijn jullie niet af.
Nog niet.

Word vervolgd.