Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 30: Zussenschap en een klein beetje liefde.

Ik pak Farahs hand vast en sta zelf ook op.
'Je gaat ons toch niet alleen laten, niet met dit.' Zeg ik huilend.
'Je doet wat je kan, of je gaat mee.' Zegt Farah.
Was ze gek aan het worden??
Zo kende ik Farah niet?
Ze was anders, ze gedroeg zich anders.
'Je moet het zo bekijken Soraya, ik ga nu weg. Mama en papa zullen op de hoogte blijven. Wil je mee, kom mee. Niks houdt je tegen. Ik ga nu, ik moet inpakken.' Zegt Farah met de brief die ze van Imad kreeg tussen haar hand geklemt.
'Chakir houdt me tegen en waarom ren je weg voor hem? Hij zal je toch al vinden. Ben je niet slim genoeg om te blijven.' Zeg ik.
Die laatste zin sloeg nergens op, maar ik had een punt.
'Dacht je dat je me nu kon overhalen?' Zegt Farah.
Ik wil net iets zeggen als ze op haar horloge kijkt en dan snel weg loopt.
Alsof ik niet meer voor haar als een zus besta.
Alsof ze geen goeie gedenken heeft.
Ik weet dat ze diep van binnen wil blijven, ze zal iedereen missen. Daar zal ze achter komen wanneer ze weg gaat.
Ze zei geen doei of dag, helemaal niks.
Haar laatste woorden waren: dacht je dat je me nu kan overhalen?
Ze praat tegen me alsof ze me niet in haar ogen kan zien.
Alsof ze me niet meer als zus ziet. Als een zus die haar wil beschermen.
Ze kent me goed en ik ken haar goed.
Waarom doet ze dan zo?
Waarom doet ze dan zo bot tegen mij?
Ik kijk op mijn telefoon die ik hoorde trillen toen ik met Farah praatte.
Sms van Chakir om 14.33.
Schattjee van me, hoelaat kom je? Ik mis je nu alll!
Ik lach, hij kon me tenminste wel blij maken.
Ik sms terug:
Sms voor Chakir om 15.04.
Mannetje djelie, ik ga even naar Farah toe. Ik mis jou ook!!
Ik zal niet naar huis gaan tot dat ik Farah heb laten zien wat ze moet gaan doen.
Ze kan niet zomaar weg.
Ik zal haar helpen.
Ik ben haar zus.
< Farahs perspectief: >
Ik neem een taxi naar mijn ouders huis.
Ik zal hun als eerst gedag zeggen.
Ik dacht aan alle woorden van Soraya.
Hoe kon ze zo tegen mij praten? Ze was mijn zus. Ik kende haar langer en zij kende mij langer. Maar zo kende ik haar niet.
Haar verhaal deed me van binnen huilen. Alleen huilde ik in het geheim, als het kon zou ik het mijn moeder en vader vertellen. Maar zo ben ik niet meer.
De mens moet zelf een stap zetten.
Ik kijk op mijn horloge.
Ik had tijd zat. Het kwam wel goed.
De man achter het stuur kijkt via de spiegel mijn kant op.
Ik kijk weer op de grond en kijk naar mijn rechterhand. Daar waar de brief geklemd zat.
Zodra ik straks thuis ben zal ik deze brief verbranden. Ik zal elke brief verbranden.
Ik zal alles verbranden.
Ik kijk nog een keer op me horloge en kijk uit het raam. Het begon zachtjes te regenen.
Zal Soraya nog steeds op die bank zitten? Wat zal ze denken?
De auto stopt en ik overhandig hem een briefje van 20.
'Nee stap maar uit, je hoeft niet te betalen. Het is goed zo.' Zegt hij.
Ik kijk hem vragend aan.
Maar terwijl ik dat deed, zag ik zijn groene ogen tintelen.
Zijn haren waren blond/bruin en hij had de rechtigste tanden van de hele wereld.
Hij wist dat ik naar hem staarde.
Te lang.
'Othman, aangenaam.' Zegt hij lachend.
Zijn tanden glinsteren!!!!!
Ik dacht dat dat alleen in films gebeurde.
'Farah hahah.' Zeg ik lachend.
Waarom lach ik??
'Mag ik je nummer?' Zegt hij verlegen.
Ik kijk hem vragend aan.
Zijn ogen lieten mij jaaa zeggen.
Maar mijn hoofd zei nee.
Wie weet wat er achter zijn ogen schuilde.
'Ik geef mijn nummer niet uit, mag ik jouw nummer.' Zeg ik.
Dom, nu vroeg ik het. Maar beter dit dan niks, ik kon er nog over nadenken.
Hij pakt een witpapiertje en een pen en schrijft zijn nummer op het papiertje.
'Dankjewel.'
'Geen probleem, bel me wanneer je wilt.'
Jaa tuurlijk, als ik er goed over heb nagedacht hottie.
'Oja.' Zeg ik lachend.
Hij kijkt vragend.
Ik overhandig hem die 20 euro en hij schud zijn hoofd.
'Heey dat hoeft niet, binnekort wanneer we samen zijn ook niet.' Zegt hij met een knipoog.
Hij doe de raam dicht en geeft volle gas.
Farah is voor het eerst in haar leven verliefd, heel erg verliefd!!!!

Word vervolgd.