Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 22: Welcome home.

Ik pak de huistelefoon en bel naar het huisnummer.
1 keer. 2 keer. 3 keer.
Geen antwoord, zouden ze slapen?
Nee dat kan niet..
Zou er iets aan de hand zijn? Of zijn ze ook erachter gekomen dat Farah terug is.
'Wat is er? Nemen ze op?' Zegt Walid nieuwsgierig.
Ik schud mijn hoofd.
Ik pak mijn eigen telefoon en bel naar mijn moeder.
'Salam aleykoum.'
Ik kon niet horen of ze blij was of juist verdrietig.
'Salam aleykoum mama! Ik heb goed nieuws..' Zeg ik blij.
Mijn moeder lacht.
'Ik ook hbiba.' Zegt ze te te te te verrast.
'Okee jij eerst.' Zeg ik nieuwsgierig.
Ik kon het niet laten en zei het gewoon.
'Farah is gevonden en ik ben alhamdoulilah blij.' Zeggen we tegelijk.
Ik schrok en was bang.
SubhanAllah, we zeiden allebei hetzelfde.
Hahahahahahah.
Ik lachte en aan de andere kant van de telefoon hoorde ik mijn moeder en vader lachen.
'Zijn jullie bij haar?' Zeg ik blij.
'Neee, de politie werd gebeld door Chakir. En hun hebben ons gebeld.'
Ik was super blij en tegelijk nieuwsgierig naar de persoon die Farah had ontvoerd.
'Okee mama, ik zal geen oog dicht doen en wachten op Chakir.'
We lachen nog wat en kletsen wat bij en hangen op.
'Ik ben zo blij Walid.' Zeg ik opgewonden.
'Ook blij om met mij naar Chakir te gaan?' Zegt hij met twijfel.
'Jaaaaaaaaa!!!' Gil ik.
'Dacht het niet dame.' Zegt hij met een sirieus gezicht.
Ik lach hardop en Walid lacht dan ook mee.
Beste bodyguard ooit.
< Chakirs perspectief: >
Ik had Farahs rechterhand vast en we keken toe hoe Imad in de handboeien werd gezet op weg naar de gevangenis. Voor een lange tijd, lange jaren.
Eindelijk, mijn hart is gerust. Voor even dan.
Hij moet blij zijn dat hij nog leeft, want wat hij mijn vrouw heeft aangedaan is dommer dan een koe zal zijn.
'Mogen we jullie gegevens?' Zegt de agent die al eerder met ons sprak.
Eigenlijk meer met Farah, hij vroeg haar een paar vragen.
Zoals over het raam dat niet meer een raam kan heten en over hoe ze hier zijn gekomen en bla bla bla.
Ik ben blij dat alles is goed gekomen, ik heb Soraya beloofd om haar eigen zus terug te krijgen. En beloftes zijn beloftes.
Geen leugens meer.
Wat zal ze blij zijn, ik zie het al voor me.
< Imads perspectief: >
Ik buk om nog in de auto te passen en kijk Chakir met vuur in mijn ogen aan.
Jij zal boete.
Eerst pak je Soraya van me af, vervolgens geef je mij een stoot die mijn gezicht liet bloeden.
Jij zal boete ezel.
Jij zal zien wat ik ga doen.. Meer dan doen.
Dit was pas het begin mijn vriend.
Eerst zal ik jaren beleven in de gevangenis en zodra ik los ben.
Zal dit hondje erop los gaan.
Soraya is van mij ezel.
< (Soraya) >
Ik hoor een auto parkeren in een garage en sta gelijk op.
'Dat is Chakir.' Zegt Walid moe.
Mijn glimlach kon niet meer weg.
Het zat vast geplakt aan mijn gezicht.
'Ik ga slapen, geniet van jullie moment tortelduifjes.' Zegt Walid slaperig.
Als ik hem zou zijn, zou ik nu al op de grond vallen van slapte.
'Slaaplekker en dankjewel voor alles.'
'Alsjeblieft snurker.' Zegt hij lachend.
Hmm.. Hij heeft me dus gehoord slapen.
Ik lach zachtjes en gebaar dat hij weg moet.
Hallo Chakir en Farah, welcome home.

Word vervolgd.

Wat vinden jullie er tot nu toe van?