Afscheid ~ vervolg Spotlight (voltooid)

6

Vandaag was Denise alweer vroeg haar bed uit. Samen met haar moeder zou ze afscheid nemen van Donny en Kasper op het vliegveld. Gister hadden ze elkaar een kwartier gezien, daarna moesten Donny en Kasper met het team mee weer terug naar de hotel kamers.

"Zullen we gaan?"

Denise knikte en pakte haar spullen bij elkaar.
-
Na een lange zoektocht hadden ze eindelijk de goeie gate gevonden. Alle spelers zaten rustig te wachten tot de gate openging.

"Donny" glimlachte Denise toen ze haar neef zag zitten.

"Heeey" een grote glimlach ontstond op zijn gezicht. Hij nam zijn 'kleine' nichtje in zijn armen en drukte een kus op haar hoofd.

"Ik ga je missen kleintje"

"Ik jou ook Don" zuchtte Denise.

"Zeg die broer van jou nog maar even gedag. Heeft ie nodig" knipoogde Donny.

Denise knikte en liep richting Kasper die met zijn oortjes ergens anders op een stoel zat.

"Kas?"

Kasper keek op en leek Denise nu pas in de gaten te hebben.

"Denies" glimlachte hij zwak.

Langzaam kwam hij overeind en trok Denise in zijn armen. "Ik zie je wel weer"

Denise knikte

"Ik ga je missen"

"Ik jou ook Denies" knikte hij.

Vajèn kwam richting Kasper gelopen dus besloot Denise weer terug te lopen naar Donny.

"Dag Kasper"

"Doei"

Denise draaide zich om en liep nu echt naar Donny die alweer was gaan zitten. Nu pas merkte Denise op dat Wesley naast hem zat. Heel blij was ze er niet mee, maar ze besloot er het beste maar van te gaan maken.

"Kom zitten" Donny klapte uitnodigend op zijn benen en trok Denise al half op zijn schoot. Denise ging maar zitten en sloeg haar arm om zijn nek.

"Hey" glimlachte Wesley.

"Hoi" Denise glimlachte een tikkeltje ongemakkelijk.

Donny die niks in de gaten had deed voorzichtig Denise haar haren op haar rug. Glimlachend keek hij haar vanaf de zijkant aan.

"Jullie lijken zo echt een heel schattig stel samen"

Denise en Donny schoten in de lach en keken elkaar aan.

"Weetje Wes, ik heb gewoon een goeie band met Denies. Maar ze heeft gewoon een vriend hoor, dus geen kans voor jou" knipoogde Donny.

"Nou doe normaal" lachend sloeg Denise tegen Donny zijn borst.

"Ik moet gaan Deniesje"

"Doe de groetjes aan iedereen"

"Zou ik doen, tot snel hoop ik"

"Tot snel" knikte Denise. Ze sloeg haar armen voor de laatste keer om Donny heen.

"Oh Don? Kun je een beetje op Kas letten? Hij doet zo raar" zuchtte Denise nog snel.

"Zou ik doen, maak je geen zorgen" hij drukte een kus op Denise haar voorhoofd en liep achter de andere jongens aan.

"Kom meisje, we gaan"
-
"Wat ben je aan het doen mam?" Denise kwam net terug van een uur lopen met Ziva. Het was inmiddels al bijna acht uur s'avonds.

"M'n koffer aan het inpakken. Dat zie je toch?" Gehaast gooide Vajèn haar kleren in de koffer die op het tweepersoons bed stond.

"En waarom?"

"Opa is ziek" zuchtte Vajèn "ik ga straks naar Nederland zodat ik bij hem kan zijn"

"Mag ik mee?" Hoopvol keek Denise haar moeder aan. "Ik kan je echt niet alleen laten gaan"

"Nee, hier heb ik het al met je vader over gehad. Je kan niet zomaar mee. Je moet trainen, je kan niet zomaar voor een weekje in Amsterdam trainen"

"Dit slaat fucking nergens op. Natuurlijk kan het wel" boos keek Denise haar moeder aan.

"Denise nee is nee, klaar nu. Het helpt echt niet als je zo gaat praten"

"Het zal wel" Denise liep de kamer van haar ouders uit. Ze smeet de deur dicht en met een harde klap viel hij in het slot.

Ze stormde door naar haar eigen kamer waar ze op bed sprong. Niet veel later liepen de eerste tranen al over haar wangen.

Aan de krakende traptreden te horen kwam Viktor de trap op.

"Ben je klaar lieverd?" Zo te horen was het inderdaad Viktor die de trap op kwam.

"Ja, Denies is boos" hoorde ze Vajèn zuchten.

"Ik praat wel met haar als ik je heb weggebracht, geef mij je koffer maar"

Weer waren de krakende traptreden te horen. Dat betekende dat ze samen naar beneden liepen. Waarschijnlijk klaar om naar het vliegveld te gaan.

Denise liep naar haar balkon met uitzicht op de weg. Ze zag nog net de auto de oprit afrijden.

"Kut Spanje, kut Sevilla" de auto was uit het zicht en gelijk volgde er een huilbui. Denise liep het balkon af richting haar badkamer. Ze zette de douche aan en pakte een Ajax-shirt uit de kast. De muziek boxen die er stonden zette ze hard aan zodat ze de muziek ook onder de douche zou horen.

Het is ook koud
Te druk, geen lucht
en te benauwd

Het is ook hard
Dat de wereld nooit eens op je wacht
Het is veel te hard

De warme water stralen liet Denise over haar rug glijden. Luisterend naar de rustgevende muziek die zich afspeelde.

En als het even niet wil lukken
Het eventjes niet gaat
En als je twijfelt of het goed komt
En je verdwaalt

Dan is alles wat je kan doen,
wat je kan doen, wat je kan doen,
nu gewoon maar zijn
En alles wat je kan zijn,
wat je kan zijn, wat je kan zijn
Doet heel even, nu heel even pijn

De warme stralen die over heel Denise haar lichaam gleden gaven haar de rust die ze nu nodig had. Heel uitgebreid sopte ze haar haren in en genoot van de kokosgeur die vrijkwam.

'T is goed bedoeld
Als iemand zegt: "Het komt wel goed"
Maar het helpt je niet
Nee, nu helpt het even niet
Al is het lief
-
Denise hoorde de poort van het huis opengaan. Heel voorzichtig sloop ze haar balkon weer op en zag Viktor thuiskomen. De klok gaf tien uur aan. Snel sloot ze haar balkon deur en deed alle lichten in haar kamer uit. Ze kroop onder haar dekens en deed net alsof ze sliep.

Niet veel later ging haar kamer deur open. Voorzichtig stak Viktor zijn hoofd om de deur, al snel sloot hij de deur weer toen hij zag dat Denise haar ogen dicht had.