It's Just A Game... -voltooid-

~*2*~

'Mave?'
'Ja mevrouw Edison?'
'Vanwaar die grote wallen onder je ogen?'
'Ik heb niet goed geslapen mevrouw,' zeg ik. Dat was geen leugen, technisch gezien. Ik had me nog nooit zo brak gevoeld tijdens het ontbijt. Na de tweede ontmoeting met Gillian Grey had ik geen oog meer dicht gedaan, stiekem dacht ik telkens dat hij in mijn kamer zou opduiken. Ik was dus steeds wakker gebleven om hem niet die kans te gunnen.
Edison keek me met toegeknepen ogen aan?
'En vertel mij dan eens over die gestolen eieren?' zei ze gevaarlijk.
Inwendig kreun ik maar zet mijn meest onschuldige gezicht op. Hoe wist ze van de eieren!?
'Wat bedoelt u?' vraag ik.
Ze kijkt mij woedend aan: 'Doe niet alsof ik van niets weet Mave Kingsley! Areal heeft je binnen zien komen en je de eieren zien verstoppen!'

Even voor wat duidelijkheid, Areal is de kokkin. Wat ze ons voorzet is zo'n beetje een mix van broodbraaksel en zure melk. Ik verdenk haar ervan steeds de gevonden groentes die ik aan haar geef, voor zichzelf en Edison te houden, of, een tweede optie kan zijn dat ze alles gewoon zo klein snijdt dat je het niet meer kan zien. Laat staan proeven. Areal is naast een slechte kokkin ook een ontzettende roddeltante. Elk gerucht neemt ze in zich op en vertelt het door. Een slecht kokende roddeltante dus. Ze is echter ook nog iets anders. Iets dat haar andere twee ietwat slechte karaktereigenschappen teniet doet: ze is een ontzettende klikspaan. Nu moest ik de consequenties daarvan ondervinden. Midden tussen de ontbijtende kinderen. Zucht.

'Ik weet niet waar u het over heeft mevrouw,' zeg ik met mijn onschuldigste blik.
'Mave, ga nu naar je kamer!' schreeuwt ze: 'Zonder haar had ik ze ook wel gevonden! Die dingen rotten als gekken!'
Ik geef toe, dat was mijn fout. Hoe kon ik zo stom zijn?
Ze ziet de twijfel in mijn ogen en hapt toe: 'Hoe durf je te gaan stelen! In hemelsnaam Mave! Ze zouden je moeten opsluiten! Ze zouden je moeten...'

Op dat moment wordt de grote deur opengegooid. Een lang, blond en slank meisje stapt naar binnen, met achter haar: een aantal soldaten en... De koning. Koning Raa.
Alle gesprekken rond ons verstommen. Binnen enkele seconden is het doodstil en kijkt iedereen naar de koning. De koning van Devina die nu al vijftien jaar geleden aan de macht is gekomen. De koning die de Spelen uitvond. Dit kan niet veel goeds betekenen.
Edison snelt naar de koning toe, maakt een diepe buiging, maar wordt tegengehouden door het meisje. 'De koning heeft geen tijd voor etiquette,' sneert ze. De gevreesde Edison staat met een mond vol tanden.
'Ronja, alsjeblieft.' De koning legt een hand op de schouder van het meisje. 'Kalmeer alsjeblieft even. Het is enkel een mededeling.' Dan praat hij tegen iedereen: 'Maak alsjeblieft even plaats en luister goed.' Zijn hooghartige stem klinkt door de eetzaal en zijn baardje wipt op en neer als hij spreekt. Zijn spleetogen kijken altijd bang de wereld in, en voor de zoveelste keer wordt ik herinnerd aan zijn lafheid.
'Jullie boffen met mij als koning,' begint hij. Zak.
'Ik heb jullie altijd goed verzorgd, als mijn eigen kinderen. Nu is het tijd dat jullie wat terug doen.' Met een soort innerlijke boosheid hoor ik zijn verhaal aan. Het doet helemaal niets voor ons! Niets! Toch moet ik mij er overheen zetten en naar hem luisteren.
'Vijf jaar geleden was Boudica aan de beurt om mij voor mijn goede daden te betalen, nu zijn jullie. Nu is Pictum aan de beurt.'
Er breekt een onrustig gefluister en geroezemoes uit. Ronja probeert de boel te sussen (wat zo'n beetje vijf minuten duurt).
Hij gaat verder maar iedereen weet al wat hij wil. Het is precies vijftien jaar geleden dat de oorlog tegen de Victorianen eindigde. Ieder mens weet wat dat betekend.
'Ik wil,' zegt hij: 'dat alle meisjes zich morgen op het stadsplein verzamelen. Tien van jullie zullen worden uitverkoren om naar Arena te gaan.'
Nu breekt de hel pas echt los. Iedereen schreeuwt door elkaar. Niemand weet wat te doen. Sommigen begrijpen er niets van en kijken verdwaasd om zich heen. De wat oudere meisjes verkeren in duidelijke doodsangst en ook ik verkeer in een soort shock. Ondanks de twee vorige opofferingen had niemand dit verwacht. Niet in Pictum tenminste. Als je naar Arena wordt gestuurd is één ding zeker: je wordt gedood. Opgeofferd aan de tien Victorianen die geen mens ooit heeft gezien. Slechts één meisje keert telkens terug maar verkeert dan in zo'n ontzettende depressieve en angstige staat, dat ze niet meer in staat is om een leven te leiden. Als je wordt gekozen ben je verloren.

De koning loopt echter rond alsof het allemaal een spelletje is. Alsof we ons wel willen opofferen voor zo'n verschrikkelijke zak en dat zelfs met een lach op ons gezicht doen. Nooit van mijn leven.
'Ronja zal jullie morgen begeleiden.' Raa glimlacht en loopt het weeshuis uit. Zijn kreng van een assistente trippelt hem achterna, gevolgt door de soldaten.
Het blijft lang stil. Zelfs Areal kan geen woord meer uitbrengen. Edison lijkt de hele eierensteelkwestie vergeten en begeleidt de jongste meisjes de eetzaal uit.
Ik laat me zakken op een stoel en probeer helder na te denken. Wat ik ook doe of probeer, het werkt niet. Mijn gedachten zijn een rommeltje door de vermoeidheid en angst.

Ik besluit alsnog naar mijn kamer te gaan en ga op bed liggen. Die koning kan de pot op. Morgen kom ik niet en ik ga zorgen dat alle andere veel te jonge meisjes ook niet komen. Zij zijn de enige waar ik mijn leven wel voor wil opofferen.

----
Kleine A/N

Hoe vinden jullie het boek tot nu toe? Zijn er nog verbeter punten of andere fouten? Met vragen kan je ook altijd bij mij terecht.

Groetjes,
Bibbeltjexvampiero

Ps: wie is er hier allemaal hunger games fan?😉😏