It's Just A Game... -voltooid-

~*26*~

'Heb je het koud?' vraagt Gillian. Ik schud mijn hoofd terwijl ik rillend nog dichter tegen de boom aan kruip. Gillian zucht en gooit een deken naar me toe. 'Ik wil die verdomde deken van je niet!'

Hij geeft het op en loopt naar de rest die een eindje verderop zitten. Ik hoor hem zachtjes fluisteren met Ox. 'Dit is echt hopeloos,' hoor ik hem zeggen. 'Ga jij eens naar haar toe.'

'Mijn sterkste kant is anders ook niet mensen overtuigen. Laos is daar vele malen beter in.'
Gelijk staat Laos op en loopt naar me toe. Hij neemt naast mij plaatst en kijkt me strak aan. Ik draai me met mijn rug naar hem toe en sla mijn ogen naar de grond. 'Mave we gaan je echt niets aandoen.'
'Ja want jullie hebben al genoeg gedaan,' zeg ik en daarna blijf ik stil. 

'Als je even alleen wilt zijn mag je gerust een eindje proberen te lopen.' Er klinkt gelijk een 'nee' van Gillian. 'Daar komt niets van in,' bromt hij. 

'Zeg kom nou Gil. Wil je nou dat ik je help of niet,' is Laos' antwoord daarop.
'Is dat wat je wilt Mave?' vraagt hij vervolgens aan mij. Het enige wat ik op dit moment wil is even alles op een rijtje zetten en nadenken over Olive en mijn eigen volgende stap. 'Ja,' zeg ik dus.
'Laos jij gaat met haar mee!' Gillian klinkt meer dan geïrriteerd.
'Wat snap je niet aan het punt van "alleen zijn"?'
'Ze mag tenminste even weg van de rest. Dit is mijn enige voorwaarde Laos! Bovendien kan ze nog niet eens goed lopen.'
Laos zicht gefrustreerd maar draait zich naar me toe. 'Kom je dan?'
Ik knik maar het er gelijk pijn van. Ik kreun. Laos pakt mijn onderarm vast en helpt me voorzichtig overeind. Het duurt even en af en toe verstijf ik van pijn of zak door mijn benen van vermoeidheid, maar het lukt. 'Waar wil je naar toe?' vraagt hij.
'Het strand.'

Ik hink meer dan ik loop en bijna al mijn gewicht leg ik op Laos. Hij lijkt er geen probleem mee te hebben en houdt me voorzichtig vast. Zo'n verschil als toen ze mijn en Olive achterna zaten! Ik werp een stiekeme zijlingse blik naar zijn gezicht. Geen agressie, geen woede.
'Dankjewel,' fluister ik.
'Dankjewel waarvoor?'
'Voor het "alleen zijn".'
Hij lacht en en slaat zijn ogen ten hemel. 'Eigenlijk moet je Gillian daarvoor bedanken, maar dankjewel.'
'Doe je altijd alles wat Gillian zegt?' vraag ik. Het is een riskant onderwerp maar mijn nieuwsgierigheid is zo groot dat ik mezelf niet kan bedwingen.
'Nee, maar vaak wel. Iedereen heeft hem geaccepteerd als leider maar ik respecteer iedereen even veel als hem.'
'Hebben jullie ooit ruzie?'
Hij begint weer te lachen. 'Je moest een weten.'
'Je lacht wel erg veel voor een Victoriaan.'
Zijn gezicht betrekt weer. 'Ik heb geen idee welk beeld je hebt van ons, maar je zit soms behoorlijk verkeerd.'
'Ik heb hetzelfde beeld als de rest van Devina.'
Hij blijft stil.

---

De zee is kalm en slaat zijn kleine golfjes op de branding. Het doet me denken aan de boot en Olive en ik moet even mijn blik afwenden om de herinneringen te verjagen. Laos laat me op de grond zakken en gaat een eindje verderop staan. 'Ik geef je even wat privacy,' mompelt hij en dan is hij plotseling weg. Toch voel ik dat hij nog steeds dicht in de buurt is. Niet alleen omdat ze allemaal steeds de behoefte hebben om "weg" te zijn, maar ook omdat ik weet dat hij nu doet wat Gillian zegt.
De eerste sterren verschijnen al aan de horizon en verlichten de schemerig wordende wereld met hun fonkelende hoop. Ik moet aan het liedje denken dat ik voor Olive zong. De woorden rollen langzaam over mijn lippen naar buiten.
'Opgestaan uit schaduwen, terwijl de maan langzaam verdween.' Een vogel vliegt zingend over. 'Weggegaan uit het licht, terwijl de zo'n langzaam verscheen.' Ik werp een blik op de grote, ronde opkomende maan. 'Licht als veren, koud als i...' Een koude hand grijpt mijn schouder vast. Ik slaak een gil van schrik en kijk geschrokken naar Laos die me vast heeft gepakt. 'Waar heb je dat lied geleerd,' fluistert hij. Ik ken zijn stemming niet raden.
'Iemand heeft het ooit voor me gezongen,' antwoord ik als ik van de schrik bekomen ben.
'Zing het maar niet meer.'
'Waarom mag ik het niet meet zingen?'
'Waarom stel je zoveel vragen?!'
'Waarom zegt Gillian dat ook?!'
'Omdat het waar is!'
'Als je ze nou eens zou beantwoorden, zouden er heel wat minder overblijven.'
'Dat doe ik niet.'
'Dan blijf ik net zolang zeuren en vragen tot je dat wel doet.'
Ik sla vastberaden mijn armen over elkaar en Laos loopt chagrijnig weer weg. De rust keert weder en ik kan verdergaan met nadenken. Olive is geadopteerd maar ik ben nog steeds levend hier. Hoe is het mogelijk.
Een fikse kramp schiet in mijn maag en ik grijp hem vast met beide armen. Ik hou mijn adem in tot hij weer weg is en blaas weer trillend uit. Wat was dat nou? Ik wrijf voorzichtig over de wond in mijn nek. Hij voelt dik en opgezwollen. Zou hij ontstoken zij n of geïnfecteerd?! Ga ik als nog dood? Mijn gedachten worden onderbroken door de volgende steek in mijn maag. Deze keer is hij alleen heel wat heviger. En deze keer houd het niet zo snel op. Ik gil en klap dubbel op het strand als er weer een volgende komt. Laos duikt opeens ongerust naast me op maat handelt snel. Hij tilt me op en rent het bos in. Ik schreeuw van pijn bij elke hobbel in de weg, maar het ergst schrik ik nog van Laos wiens gezicht totaal neutraal staat. Alsof hij precies weet wat er aan de hand is.