It's Just A Game... -voltooid-

~*3*~

Mijn plan gaat vanavond in werking, denk ik bij mezelf als ik mijn leren laarzen uittrap en op bed ga zitten. Ik zou de kinderen onder de twaalf verzamelen en wegsmokkelen door de ramen. Dat probeer ik tenminste. De ladder in de dichtstbijzijnde schuur zou ik even 'lenen' en vervolgens onder het raam plaatsten zodat iedereen veilig naar beneden kon. Het enige probleem zou zijn dat sommige kinderen wel erg jong waren en dat die misschien geluid zouden maken, of iemand zou bang weigeren voor de hoge ladder. Edison ging dat dan beslist horen, en dat konden we er niet bij gebruiken. De nadelen wogen op tegen de voordelen. Ik moet ze inlichten, kwam er bij me op, anders gaat dit geheid fout. Dan zat ik met nog iets: waar moeten we onderduiken. Ik denk al de hele dag diep na, maar kom niet tot een antwoord.

De deur gaat open en Marie komt binnen. Marie is in dit stinkhok mijn beste vriendin. Zonder haar zou ik het hier nog geen dag volhouden. Ze is aardig, denkt goed na, is spontaan en slim. Als ik uit dit probleem wil komen, heb ik één van haar superieure ideeën nodig.

'Wat doe je boven?' vraagt ze: 'Iedereen is zich beneden aan het voorbereiden voor morgen. De kleermaker is voor iedereen bezig om een geschikte jurk te vinden. Hij deelt ze uit of zoiets. Als we niet snel zijn, zijn alle leuke ingepikt.' Ze probeert me speels van het bed te sleuren. Ik grinnik en trek haar met gemak naast me in bed. Ze mag dan nog zo slim zijn, sterk is ze niet. We liggen nog even te lachen tot mijn zorgelijke gezicht weer terugkomt. Marie ziet het en kijkt me bezorgt aan. 'Waar denk je aan M? Toch niet aan morgen? We worden heus niet gekozen hoor want je weet dat er meer dan tweehonderd meisjes in Pictum wonen.'

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, niet aan gekozen worden.'

'Waaraan dan?' Ze kijkt me opeens zo smekend aan dat ik moet glimlachen. 'Ik denk aan de jonge kinderen hier. Wat ik kan doen om te voorkomen dat ze gekozen worden.'

'Aah,' ze kijkt mij bedenkelijk aan. 'Heb je al een plan dan? Hoe ga je dat aanpakken?'

Mijn wangen worden ietwat rood. 'Eigenlijk hoop ik dat jij me kan helpen...'

Ze knikt enkel. Normaal zou ze lachen en zeggen van: "Kan je het niet in je uppie? Moet het superbrein van Pictum je redden?" Nu is iedereen serieus. Iedereen is als de dood voor morgen en sinds het nieuws van eerder deze heeft niemand meer echt zin om te lachen. Als ze dat dan al doen, zal het heel waarschijnlijk nep zijn. 'Wat heb je tot nu toe bedacht?' vraagt ze. Ze ploft naast me op bed en samen staren we naar het plafond. Ik denk even na over hoe ik de woorden ga voorleggen, en begin dan mijn verhaal. 'Ik wil alle meisjes onder de twaalf die in deze slaapzaal slapen, vannacht inlichten en via het raam naar buiten krijgen...' Marie wil wat zeggen maar ik steek mijn hand op om haar de mond te snoeren. Ze gebaart dat ik verder moet gaan. 'Ik ga proberen de ladder te 'lenen' van de schuur van hiernaast. Je-weet-wel, van Hugo.' Ze knikt heftig dat ze het begrijpt. 'Ik ga hem tegen het raam zetten zodat ze eruit kunnen.' Ik stop terwijl Marie nadenkt. 'En je wil mij dus vragen waar we ze dan naartoe kunnen brengen.' Het was geen vraag maar toch knik ik. Het blijft even stil tussen ons, terwijl we beide denken over een uitkomst. Dan klaart Marie's gezicht op en tikt ze op mijn schouder: 'Ik weet het,' zegt ze opgewonden: 'Waarom niet in de schuilkelder van Van der Wegge!'

'Van der Wegge? Leonard Van der Wegge? De kruidenier? Dat kan nooit! Hij wil ons niet eens wat verkopen, laat staan binnenlaten en laten onderduiken!'

Marie kijkt me grijzend aan. 'Correctie: hij wil niets aan het weeshuis verkopen, wel aan ons. Hij mag Edison niet,' fluistert ze erachteraan.

'Maar dan nog!' breng ik in: 'Hij laat nooit iemand onderduiken voor de Spelen.'

'Jawel hoor!'

'Hoe dan?'

Ze glimlacht ondeugend: 'Connecties...'

Ik twijfel maar het gezicht van Marie staat zo vastberaden, zo ontzettend zelfverzekerd, dat ik haast niets anders kan dan haar idee goedkeuren. 'Vooruit dan. Regel jij dat? Weet je het echt heel zeker dan het kan? Als er iets fout gaat zijn we zo goed als dood.'

'Ja-ha!'

'Oke dan. Ik zal ze nu inlichten en dan...' Nu snoert Marie mij de mond door haar hand op te steken. 'Even rustig madam. We moeten eerst naar beneden voor een jurk want ze moeten wel denken dat we gaan.' Ik trek een wenkbrauw op. 'Je bedoelt dat je een gratis jurk wilt?'

'Zeker weten!'

We kijken elkaar heel lang aan zonder te knipperen. Na twee minuten zie ik haar ogen rood worden en ze probeert verwoed haar ogen te sluiten. 'Ik win,' zeg ik en ren naar beneden. Marie volgt me op de voet. Staarwedstrijden zijn mijn specialiteit.

Uiteindelijk kiest Marie een gele jurk met franjes (die leuk staat bij haar dansende bruine krullen), en ik een lichtblauwe lichte jurk die fijner zit dan ik zelf wil toegeven. Edison kijkt de hele tijd rond of iedereen wel een jurk kiest en gewoon omdat ze rond wil kijken of we niets uithalen. Ik stap naar haar toe. 'Mevrouw Edison?' Ze draait zich om en kijkt me wantrouwig aan. 'Mave?'

Ik frunnik aan mijn nagels. 'Is het goed dat ik de kinderen onder de twaalf vandaag naar bed breng? Dat hoeft u dan niet meer te doen en heeft u wat meer tijd voor de voorbereidingen voor morgen.' Dat laatste voeg ik er haastig aan toe als ze een verbaasde wenkbrauw optrekt. Ze lijkt mijn verzoek te overdenken. Het duurt eeuwig voor ze antwoordt geeft (haar oude brein heeft vast te veel informatie binnengekregen).

Ze kijkt mij plotseling trots aan. 'Je mag je ze wel naar bed brengen,' zegt ze en weet er haast een glimlach uit te persen. 'Ik ben blij dat je eindelijk eens wat doet Mave, ik had je al bijna opgegeven.' Bij dat laatste word ik stikchagrijnig maar ik zet mijn lachende gezicht op. 'Dank u wel mevrouw.'

Met een walgende blik loop ik terug naar Marie. 'Zo hé, wat een heks,' mompel ik. Ze glimlacht en loopt me achterna.

Haar zenuwachtige passen volgen mij tot ik alle kinderen over ons plan heb vertelt, en ze op het hard gedrukt heb dat ze het als een geheim moeten bewaren. Elk hadden ze het beloofd. Tot nu toe liep het plan gesmeerd. Tot nu toe ja. Vannacht zou het echte plan van start gaan. Vannacht gaat het gebeuren. Wij gaan voor het eerst in de geschiedenis van de Spelen, de Spelen ontlopen.