It's Just A Game... -voltooid-

~*19*~

Naarmate we dichter het bos in komen wordt het steeds stiller. Sommige vogels die eerst nog iets van zich lieten horen, zijn zo stil als het graf. Ik klem Olive's hand steviger vast en zoek een goede weg of iets waar we ons kunnen verstoppen. Dat is mijn idee. Ons verstoppen. Als we tenminste uit de wind zijn kunnen ze ons minder snel ruiken en maken we kans om in ieder geval als twee laatsten over te blijven en dan kan ik Olive veilig naar de boot brengen.

Ik heb geen idee hoe laat het eigenlijk is of hoeveel tijd we nog hebben. 45 minuten? Al bijna 2 uur? Ik heb geen idee.

Als er een pijn in mijn arm schiet weet ik dat de tijd voorbij is. Verschrikt kijk ik naar de tatoeage op mijn arm. 1 van de blauwe pijlen is zwart geworden. Niemand hoeft me uit te leggen waar het voor staat want iets in mij weet het al. Er is al iemand overleden.

Paniekerig kijk ik rond want dan moeten we nu echt een plek vinden om kort te blijven. Het begint ook al te schemeren dus we moeten sowieso een iets veiligs vinden. Dat wordt me alleen niet makkelijk gemaakt. Tussen de takken en boomwortels is niets waar we ons kunnen verschuilen. Ik probeer wat sneller te gaan lopen want ik voel de adem van de Victorianen al in mijn nek. Olive houd me echter niet bij en ik besluit haar te gaan dragen op mijn rug. Met moeite sjor ik haar op mijn schouders en begin te lopen. Alleen al door het zien van alle moeite die dat me kost, doet me beseffen dat ik meer dan uitgeput bent. Ik voel me bang, moe en hongerig maar er is even niets wat ik aan elk van die dingen kan doen.

Er schiet weer een steek door mijn arm. De volgende zwarte pijl. Weer iemand dood. We moeten nu echt wat vinden! Ik ren en zoek maar kan moeilijk iets zien door de sneeuwstorm die opeens komt opzetten. Wacht dat is het! Sneeuw!

Ik laat me op mijn knieën vallen en begin te graven. Handen vol sneeuw gooi ik op een hoop en probeer er een soort bunker van te maken. Mijn vinger voel ik allang niet meer. Als we hier in zouden blijven en ons laten dichtsneeuwen was er even niets dat ons kon ruiken of zien. Zo snel als ik kan maak ik de bunker af, zet de rugzakken erin en ga samen met Olive erin zitten. Mijn voorspelling komt uit want binnen een half uur zijn we ingesneeuwd en kan ik eindelijk mijn adem uitblazen.

Nu we eindelijk wat rust hebben, neem ik even de tijd om in de rugzakken te kijken. In elk zit precies hetzelfde: een sjaal, een fles water, een dunne deken en een wat hout voor vuur. Verder nog de pijlen. Ik besluit dat ik die maar het liefst zo dichtbij mogelijk wil hebben en stop er één in mijn laars en één in mijn jas. Goed verstopt zodat niemand ze kan zien. Ik pak het water en geef het aan Olive. Ze begint gulzig te drinken en laat het water door haar keel stromen. Als ze klaar is veegt ze met haar mouw haar mond af en zucht tevreden. Ik glimlach als ze achterover tegen mij aan gaat liggen en haar ogen sluit.

Ik kruip dichter tegen Olive aan en probeer niet te letten op het knorren van haar maag en de mijne. Als we nu gingen slapen zou het sneller gaan. Dan komt morgen eerder. Zachtjes druk ik mijn lippen op haar voorhoofd. Ze rilt.

Als ik bijna slaap wordt ik wakker van Olive. Ze woelt en is aan het neuriën. Een kinderliedje uit het weeshuis. Het doet me denken aan mijn kindertijd en opeens herinner ik me een ander lied. Geen idee hoe ik eraan kom maar ik ken het al zo lang als ik weet.

Ik begin ook te zingen.

Opgestaan uit schaduwen, terwijl de maan langzaam verdween.

Weggegaan uit het licht, terwijl de zon langzaam verscheen.

Licht als veren,

Koud als ijs.

Herinneringen vereren,

Altijd op reis,

Op zoek naar jou in elke nacht.

Je meenemen naar een nieuwe wereld,

Die je het minst verwacht.

Iemand zong het altijd voor mij vroeger. Het gaat over dromen. Ik werp weer een blik op Olive en merk tot mijn genoegen dat ze ligt te slapen. De kleine wolkjes adem die uit haar mond komen, vliegen sierlijke rondjes in de veel te koude lucht. Ik besluit ook te gaan slapen. Als ik mijn ogen sluit wordt de wereld gelijk donker en val ik weg.

Als ze naar mij toelopen druk ik Olive achter mij. 'Blijf van haar af!' schreeuw ik. 'Laat haar met rust!'

De grijnzen zijn niet van hun gezichten slaan en ze komen nog steeds dichterbij. Hun handen grijpen in de lucht alsof ze ons nu al kunnen pakken. Dichter en nog veel dichter. Ik voel de koude adem overal en al mijn nekhaartjes gaan omhoog. Een traan van angst verlaat onbedoeld mijn oog maar lijkt meteen te bevriezen als hij de grond raakt. Bleke handen grijpen achter mij en proberen Olive te pakken. 'Nee!' schreeuw ik. 'Raak haar niet aan.'

De tranen stromen nu vrij over mijn wangen en ik kan er niets aan doen. Olive wordt achter me weggetrokken en ik gil. 'Olive!'

Gillian grijst en haalt een groot zilveren mes tevoorschijn. Hij richt het op Olive en lacht gevaarlijk. Zijn hoektanden schitteren in het licht. Ik gil en schreeuw en probeer naar Olive te komen, maar de andere Victorianen houden mij vast. Er is geen beweging in te krijgen. Als het mes vliegensvlug in Olive's borst verdwijnt, gil ik harder dan ik ooit heb gedaan.

Ik schrik wakker en grijp naast me. Olive ligt nog vredig naast me te slapen. Mijn adem gaat veel te snel en mijn kleding plakt van het zweet. Dat maakt het gelijk nog kouder dan het al is. Ik begin te rillen en zonder dat ik er iets aan kan doen, stromen de tranen over mijn wangen. Ik voel me precies zoals in de droom. Hulpeloos en machteloos. Opnieuw dringt het tot me door dat ze ons echt gaan vermoorden. Met een lach op hun gezicht alsof het niets is.

Ik sla weer een arm op Olive heen en duw mijn neus in haar haar. De vertrouwde geur laat me rustig worden. Ik ga haar hier uit krijgen.

De vogels die alweer beginnen te zingen klinken droevig en de wind draagt hun lied door het bos. Voor de meesten zal dit wel rustgevend zijn, maar voor mij allesbehalve dat. Dit kan zomaar de laatste keer zijn dat ik vogels hoor zingen. Dit kan zomaar de laatste keer zijn dat ik droom of wakker wordt. Dit kan zomaar de laatste dag zijn die ik leef.

De rest van de nacht slaap ik niet meer.