It's Just A Game... -voltooid-

~*15*~

Bibberend werd ik wakker en wist gelijk: Ik heb het nog nooit zo koud gehad. Als ik uitademde blies ik koude wolkjes die zich gelijk tegen de tralies van de koets plakten en bevroren. Ik had totaal geen zin om onder deze deken weg te komen. Die is warm en dik en ik heb hem helemaal voor mezelf. Met een schok ga ik overeind zitten. De deken voor mezelf? Waar is Olive! Ik paniek sta ik op en kijk snel de koets rond. Niemand. Ik begin gejaagd te ademen. Hoe kan ze nu weg zijn? Waarom? Hebben ze de koets niet op slot gedaan? Ik loop geschokt naar de deur en zie het al gelijk: Hij staat op een kier. Snel duw ik hem open en wordt overspoeld door de snijdende wind en ijs. Het is keihard aan het stormen en ik kan niet verder dan een meter voor me uit kijken. Ik zou toch moeten...

Ik knoop mijn jas hoog dicht en trek de muts zo ver mogelijk over mijn oren. Dan stap ik naar buiten. De sneeuw knerp onder mijn voeten en die wind doet me wankelen. Toch loop ik standvastig door en probeer de bomen die opeens uit het niets lijken op te duiken, te ontwijken. Ik werp nog een blik achterom en merk tot mijn grote schrik dat ik de koets niet eens meer kan zien. 'Olive!' schreeuw ik mijn stem wordt gedempt door het verschrikkelijke noodweer. 'Olive!' probeer ik weer: 'Waar ben je?!'

Een klein meisje van vijf alleen buiten in dit weer. Ik moet er niet aan denken. Wie weet is ze wel gevallen en ligt ze nu met pijn ergens op de grond. Misschien is ze al... Nee niet aan denken. De wind blijft maar snijden in mijn gezicht en mijn ogen tranen. Mijn vingers en voeten voel ik allang niet meer. 'Olive!'

'Als Olive met dit weer alleen buiten is, is ze zo goed als dood.'

Ik draai me verschrikt om bij het horen van de stem. Het weer is alleen zo slecht dat ik helemaal niemand zie. 'Wie is daar?' vraag ik met bibberende stem. Ik heb geen idee of dat door de kou komt op door de angst. Zelf hoop ik natuurlijk het eerste.

Dan staat hij opeens recht voor me. Gillian Grey.

Ik deins geschrokken achteruit en glij bijna uit. 'Blijf bij me uit de buurt,' zeg ik weer bibberend maar deze keer komt het zeker niet van de kou. Gillian komt dichterbij dringt me nog verder achteruit. In zijn haar en wimpers zitten dikke sneeuwvlokken maar hij lijkt het niet te merken. Hij grijpt mijn bovenarm vast en brengt zijn gezicht dicht bij de mijne. Een huivering trekt door mijn lichaam en ik krijg een raar gevoel in mijn buik. 'Wat dacht je toen je in dit weer naar buiten ging!' schreeuwt hij woedend. 'Dat je haar zo ineens zou vinden en dan die verrekte koets weer binnen wandelen?! Wees blij dat ik jou nog gevonden heb anders was je dood geweest! Je bent gek!'

'Ik moet haar vinden!' schreeuw ik terug en probeer me los te rukken. Hij houdt me vinnig vast maar door al de kou en nattigheid glij ik los. Gelijk zet ik het op een lopen.

Mijn voeten roffelen over de grond en laten diepe sporen achter in de sneeuw. Onbewust gaan mijn gedachten terug naar de dag dat ik de eieren stal. De dag dat ik Gillian ontmoette. Ik schrik op uit mijn plotselinge herinnering doordat iets om mijn middel grijp en me tegen de grond duwt. Ik val hard en schreeuw het uit van pijn als ik mijn hoofd hard tegen de grond stoot. Handen pinnen mijn schouders aan de grond vast en twee paar ogen kijken me woedend aan. 'Gisteren nog! Gisteren! Ik heb je laten zien dat een Victoriaan altijd sneller is dan jij bent!'

Ik grom naar hem met mijn tanden tegen elkaar van de hoofdpijn. 'Laat me met rust! Waarom kom je me überhaupt achterna als je me na overmorgen toch gaat vermoorden?!'

'Omdat...' Hij valt stil en kijkt weg en lijkt niet van plan zijn, zijn zin af te maken. 'Nou?' Sis ik woedend. 'Laat me Olive vinden!' Expres zeg ik nu vinden want ik blijf mezelf maar voorhouden dat ze daar ergens is. Dat is ze ook.

Gillian vangt mijn blik weer en duwt me nog harder tegen de grond. 'Nee.'

Boos kijk ik hem aan en mijn hijgende adem is even het enige wat naast de wind door het bos klinkt. 'Ben je bang voor de dood Mave?' vraag Gillian opeens. 'Dat heb ik al gezegt! Wie niet bang voor de dood is, is gek!'

'Ben je gek Mave?'

Zijn tweede vraag overrompeld me en ik weet geen antwoord te geven. Ben ik inderdaad gek? Met dit weer naar buiten gaan is een risico, dat weet ik, maar maakt dat me dan ook meteen gek? Nee.

'Ik ben niet gek,' zeg ik tussen mijn tanden door.

'Waarom. Ga. Je. Dan. Met. Dit. Weer. Naar. Buiten.' Bij elk woord duwt hij even op mijn schouders. 'Waarom ga je naar buiten als je bang bent voor de dood?!'

'Omdat ik banger ben dat Olive doodgaat,' fluister ik opeens uitgeput. 'Ik ben banger dat zij dood gaat, dan ik.'

Gillian laat met één hand los maar ik merk dat ik me nog steeds niet los kan trekken. Zijn nu vrije hand brengt hij naar mijn kin. Met een vinger eronder duwt hij die omhoog zodat we elkaar recht aankijken. In zijn ogen lees ik een dreigende woede, verschrikkelijke twijfel en nog iets anders wat ik niet kan plaatsen. Vooral dat maakt met bang. Hij strijkt met een lange vinger langs mijn wang. 'Ik geef je één dag. Één dag en niet meer. En ik ga met je mee zodat ik je niet uit het oog kan verliezen Mave. Één dag en één kans en ik ga met je mee.'

----

And again, a new chapter! Hope you people like it! Ik ga proberen meer te publiceren maar als het goed is bouwt de spanning zich al op. En serieus, ik ben echt al bij hoofdstuk 15!

groetjes van mij natuurlijk!