It's Just A Game... -voltooid-

~*24*~

Opeens schijnt er licht door mijn oogleden en ben ik omringt door ijskoude lucht. Ik hap naar adem en proest gelijk een liter water uit. Ik kijk verdwaast om me heen. Valkon en een andere onbekende vampier trekken me aan beide benen. We zitten in ondiep water. Willen ze me niet laten verdrinken? Willen ze me gewoon een mes tussen mijn ribben steken? Zo veel pijn wil ik niet dus ik probeer terug in het diepere water te zwemmen en kopje onder te gaan. Verdrinken is pijnlozer.

Gelijk voel ik een sterke arm die mij omhoog trekt aan mijn schouder. 'Hier blijven,' gromt Valkon. Ik begin als antwoord hard met mijn benen te trappen en raak hem net iets onder zijn buik. Al hij met zijn handen naar de plek grijpt, probeer ik me gelijk weer los te rukken. De andere vampier is van slag en heeft zijn hoofd dus even niet bij mij. Ik glijd los uit zijn greep en duikt het water in. Zo diep als ik kan. Het moet nu snel gebeuren. Ik kijk naar de belletjes die ik achter laat en knijp dan mijn ogen dicht. Al mijn laatste adem blaas ik uit en al snel voel ik het water beklemmend op mijn borst drukken. De wereld is niets dan water en kou. Ik denk aan Olive die nog in de boot zit. Ze zou daar blijven om een gelukkig leven te krijgen. Nergens anders zou ik mijn leven voor willen geven.

Plotseling pakt iets me aan mijn armen vast en trekt me omhoog. Ik stribbel met alle kracht die ik nog in me heb om onder water te hebben, maar ik ben al te erg verzwakt. Ik omhoog en zie Gillian. Zijn blik is gefocust op de oppervlakte. Zijn zwarte haar deint rustig mee met de golven en fascineert me op een rare manier. Hij trekt me verder en verder naar boven terwijl ik het leven uit me voel wegglippen. Gillian kijkt naar beneden en even kruisen onze blikken elkaar. Hij weet nu vast dat we heb nooit gaan redden. Hij kan me beter hier achter laten. Inplaats daarvan begint hij harder te zwemmen en grijpt me nog steviger vast. De wereld begint langzaam te vervagen. En dan...
Komt de kou van de oppervlakte als een klap in mijn gezicht. Gelijk begin ik te rillen en hoest al het water op dat ik net binnen heb gekregen. Mijn ademhaling is gejaagd, alsof er nooit genoeg zuurstof is. Ik lig slap in het water als Gillian mij er langzaam uitrekt. Mijn natte haren drijven langs mijn lichaam en vormen sierlijke krullen in het water. Ze strijken langs Gillian's arm. Hij zit met een neutraal gezicht aan mijn arm te trekken en tilt me het laatste stuk op. Zijn sterke armen tillen mij het bos in en er is niets wat ik ertegen kan inbrengen. Ik voel me machteloos. De kou is zo hevig dat ik me afvraag waarom ik nog niet doodgevroren ben.

Gillian zet me tegen een boom aan en ik kruip langzaam mijn knieën op om de kou te verdrijven. Of van de angst. Geen idee. Ik sluit mijn ogen en geef het op. Nu ben ik overgeleverd aan de Victorianen. Ze kunnen alles met me doen wat ze willen. Een koude hand tilt kin op. 'Kijk me aan,' zegt een stem. Die van Gillian. Ik doe mij ogen niet open, als een laatste teken van verzet. Gillian zucht. 'Kijk me aan.'
'Nee.' Mijn stem trilt zo erg en is zo zacht dat ik hem zelf amper kan horen.
'Waarom ben je niet zelf in de boot gegaan?'
'Omdat ik haar dan achter had moeten laten en ze door jullie vermoord zou worden.'
Nu doe ik mijn ogen open en kijk hem recht aan. Niet wegkijken, zeg ik in mezelf. Niet wegkijken.
'Wie zegt dat?' Is zijn antwoord.
'Omdat dat is wat jullie doen. Mensen vermoorden.'
'Jij hebt anders ook iemand vermoord.' Zijn stem is de hele tijd al rustig terwijl die van mij trilt van emotie en kou.
Ik kijk nu toch weg. Daar moest hij me ook nog even op wijzen.
'Het was een ongeluk,' fluister ik. 'Jullie doen het moedwillig.'
De andere Victorianen verzamelen zich nu om ons heen.
'Vermoord me nu gewoon.'
'Waarom wil jij toch zo graag dood Mave?'
'Doe het gewoon! Dat is wat jullie willen toch?!'
'Mave je begrijpt het niet...'
'Nee duidelijk niet nee!'
'Mave...'
Woedende tranen stromen over mijn wangen. 'Pak je mes en dood me anders probeer ik het weer!'
Gillian komt dichterbij zitten en kijkt even achterom naar de andere Victorianen. Ox knikt. Er is tenminste één iemand die míj begrijpt.
Gillian komt nog dichterbij maar pakt nog steeds geen mes. Zijn koude vinger glijdt over mijn wang. Ik trek snikkend mijn hoofd terug. 'Niet doen,' fluister ik.
Toch laat hij zijn vinger weer over mijn wang glijden maar stopt dit keer bij mijn kin. Met twee vingers gijpt hij die beet en duwt mijn hoofd naar rechts. Hij komt nog dichterbij en ik voel zijn koude adem in mijn nek. Dan begint het mij te dagen wat hij van plan is. Uit alle macht probeer ik mijn hoofd te verlossen maar hij verstevigd zijn greep alleen maar. 'Wacht! Stop Gillian! Niet zo!' schreeuw ik vol angst terwijl hij zijn hoofd alleen maar dichter naar mijn nek blijft bewegen. Hij gaat me leeg zuigen.

Zijn lippen strijken over mijn nek en een rilling van angst. 'Nee Gillian! Alsjeblieft dit niet! Stop!'
Twee puntige hoektanden schrapen over mijn nek. Zijn adem is nog kouder dan de lucht buiten. Hij drukt ze steeds iets harder in mijn huid en reageert niet op mijn geschreeuw. 'Alsjeblieft...'

In één beweging druk hij ze keihard in mijn nek. De pijn beneemt me gelijk de adem. Het enige wat ik kan is een paar verstikte kreten uitbrengen. Gillian legt zijn hand op mijn mond om mijn schreeuwen te smoren. Zo veel pijn. Het siddert door mijn hele lichaam en wordt als maar erger. Gillian begint te zuigen. Ik grijp om me heen naar een houvast of wat dan ook maar mijn verkrampte handen vinden enkel lucht. Ik schreeuw het uit.
Ik schop en sla maar Gillian houd me stevig tegen de boom aangedrukt. Wanhopig kijk ik de andere Victorianen aan. Ze wenden allemaal hun blik af.

Ademen gaat moeilijker. Ik voel me slap en de pijn lijkt alleen maar erger en erger te worden. Laat het nou snel gebeuren! Ik kan dit niet langer aan.
De koude adem van Gillian doet alle haartjes in mijn nek overeind staan. Denk aan Olive! Denk aan Olive! Ik probeer mijn gedachten af te leiden en tegelijkertijd mezelf los te worstelen. Het lukt niet. Warme tranen vallen vanuit mijn ooghoeken op de bosgrond. Opnieuw schreeuw ik. Met alles wat ik in me heb. Ademen doet nu ook pijn. De wereld begint te draaien. Laat het stoppen!

Mijn lichaam hangt slap tegen de boom aan. De pijn bij Gillian's hoektanden steekt zo erg dat het voelt alsof hij er duizend messen in steekt. Met de seconde voel ik mijn kracht afnemen. Ik ben zo bang. Een koude rilling die begint bij de wond gaat door mijn hele lijf. Zwarte stippen dansen voor mijn ogen. Ik grijp met een hand naar mijn hart en voel het zachtjes kloppen. Zo zwak. Bij elke keer dat ik adem lijkt hij zwakker.

'Gillian... Alsjeblieft...' fluister ik. Zijn vrije hand strijkt door mijn haar. De natte plukken blijven aan zijn vingers plakken. Tranen lopen over mijn wangen

Mijn hart... Het staat stil. Met verschrikte open ogen kijk in een laatste keer de wereld in. Dan wordt ik weggetrokken naar een wereld van pijn en duisternis...

Mensen zie hier.... De grootste cliffhanger ever! Applaus! Applaus! (Stiekem haten jullie mij erom...)
Geen zorgen. Dit hoofdstuk wordt zo snel mogelijk vervolgt.

Groetjes,

Femke❣