It's Just A Game... -voltooid-

~*12*~

Ik voel nog steeds zijn tanden tegen mijn nek, als hij plotseling weg wordt getrokken. Verschikt doe ik mijn ogen open, en zie Ox een tegenstribbelende Gillian, die hij stevig tegen de grond drukt, van mij weg houden. Gillian ogen blijven mij echter aankijken met een begerige blik. Ik merk dat ik de hele tijd mijn adem heb ingehouden en blaas nu alles uit. Dan laat mij langs mijn rug naar beneden zakken en ga versuft zitten. Ik leef nog. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik voel hem in mijn keel kloppen terwijl ik huiverend adem haal en mijn ogen dichtknijp om tot mezelf te komen. Ik doe ze echter bijna gelijk weer open door het geschreeuw voor mij.

Ik werp mijn blik op Ox en Gillian. Ox duwt Gillian nog steeds tegen de grond. 'Gillian ben je gek geworden?! Je mag haar niets doen. Kalmeer.' Hij probeert zijn blik te vangen maar ik merk dat hij ook af en toe een stiekeme blik op mijn gewonde hand werpt. 'Verzorg dat,' commandeert hij. Ik doe geen moeite om hem tegen te spreken en ga snel iets zoeken waarmee ik mijn wond kan verbinden. Ik veeg het bloed eraf met een groot blad dat ik ergens zie groeien en wikkel dan een dunner blad eromheen. Het blad is ruw en schuurt enorm, maar het is nu even het enige wat ik kan vinden. Gillian lijkt er alleen niet rustiger onder te worden en dat weet Ox ook. 'In je rugzak,' zegt hij terwijl hij naar de tas knikt: 'zit een fles water. Maak de wond schoon want ik kan hem bijna niet meer houden.'

Bijna automatisch reageer ik op hem en knoop de rugzak open. De fles water vind ik al snel maar ik leg hem nog even naast me neer omdat ik het blad weer van mijn hand moet halen. 'Schiet op!' sist Ox tussen zijn tanden door. Ik probeer het water snel over mijn hand te gieten en de wond goed schoon te maken, maar mijn handen trillen en ik mors er veel naast. 'Mave schiet op! God ik hou hem niet meer!'

Zo snel als ik kan gooi ik het overige water over mijn hand heen en zie het laatste beetje bloed wegspoelen. Vlug wikkel ik het blad er weer strak omheen zodat er slechts wat enkele druppeltjes uit de wond kunnen komen. Gillian wordt bijna gelijk weer rustiger. Hij stribbeld nog wat tegen maar ik zie zijn blik enigszins verhelderen. 'Mave ik wil dat je terug gaat naar het kamp. Je training zit er voor vandaag wel op.' De gebiedende stem van Ox schalt door het bos en mijn benen reageren bijna automatisch. Ik draai me om en loop in de richting waarvan Gillian en ik gekomen waren. Mijn benen trillen nog steeds en ik adem nog steeds schokkerig in en uit, maar voor de rest gaat het al weer beter.

~~~

Terwijl de sneeuw onder mijn voeten knerp loop ik doelbewust terug naar het 'kamp'. Het verbaast me dat ik de weg weet maar ik heb op de heen weg dus onbewust wat herkenningspunten onthouden die komen bovendrijven als ik ze weer zie. Naar een uur flink doorstappen kom ik weer bij het kamp. Er is alleen helemaal niemand. Die zijn allemaal natuurlijk aan het trainen, denk ik. Die hebben niet van die domme uitvallen gehad en niet hun eigen leven in gevaar gebracht. Als ik er aan terug denk begrijp ik steeds beter dat ik echt heel dom ben geweest.

Ik ga bij het meer op de grond zitten en staar voor me uit. Ik ben nog steeds niet helemaal van de schrik bekomen. Wat wil je ook. Ik ben net bijna doodgebeten door een vampier. Een zeldzame, onnatuurlijke dood. Ik wordt gewekt uit mijn overpeinsingen door een zacht geroezemoes. Nieuwsgierig sta ik op en loop voorzichtig riching de klanken. Daarbij let ik erg op dat de sneeuw niet onder mijn voeten knerpt. Eigenlijk zou ik nu wel beter moeten weten dan me weer in het volgende 'iets' te gooien.

Als de stemmen, want dat zijn het, hard en duidelijk worden weet ik dat ik dichtbij ben. Ik ga snel achter een dikke boom staan en verberg me in de schaduw ervan. Als ik een blik langs de boom werp zie ik Olive en de vampier die voor haar gekozen heeft. De vampier schreeuwt hard en wijst steeds ergens naar. Olive staat bang ineen gekrompen en heeft duidelijk geen idee wat haar overkomt. Als ik zijn hand omhoog zie komen handel ik instinctief. Ik werp me voor Olive om de slaande hand af te wenden.

De vampier kijkt totaal niet verbaasd en dat doet me schrikken. Ik was nog zo stil geweest. Had hij me gehoord of gezien? Ik krijg geen tijd om daarover na te denken doordat de vampier me hard tegen de grond werpt. Zijn blik is meer dan boos. Olive hoor ik zacht snikken terwijl de vampier een scherp mes uit zijn laars haalt en die dreigend tegen mijn keel drukt. Weer een fout van mij. Natuurlijk heeft hij wapens bij zich. Die zijn voor die domme meisjes zoals ik. Nu bevind ik me van de eerste bijna dood ervaring, in de ander.

----

Hello people!

Sorry dat ik de laatste tijd niet meer geupdate heb. De scholen zijn natuurlijk weer begonnen en ik wil natuurlijk eerst even een goed start beginnen. Door school gaan de hoofdstukken ook wat korter worden maar ik zal steeds zo vaak mogeljik proberen nieuwe delen te publiceren. Hoop dat dit hoofdstuk goed genoeg is. Zelf ben ik er niet heel erg tevereden over, maar ik moest echt weer even updaten.

Groetjes van mij natuurlijk.