It's Just A Game... -voltooid-

~*14*~

De zon zakt al onder de horizon als we weer terug komen. Het lijkt wel of hij dit veel sneller doet hier dan ik Pixum want ik ben nog lang niet moe. Dat kan echter ook komen door de gebeurtenissen van vandaag. Alle meisjes komen vies en gespannen aanlopen en worden begeleidt door de Vicorianen. Ik pak Olive's hand vast en trek haar dichter naar mij toe. Ze kreunt en ik kijk haar bezorgd aan. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik. Ze trekt een grimas en antwoord met een trillende stem: 'Ik heb zere voeten.'

'Kom maar,' zeg ik en til haar op mijn schouders. Ze begint gelijk te lachen en te joelen. 'Nu ben ik groter dan iedereen!' juicht ze. 'Ik ben de allergrootste van de hele wereld!' Ze gooit haar handen in de lucht. Ik lach om haar capriolen en speel met haar mee. 'Olive! Wat ben je groot geworden!'

Ze begint nog harder te lachen en te gieren. Zo hard dat een paar mensen omkijken om te zien waar al dat kabaal toch vandaan komt. Het maakt mij even niets uit van ze vinden. Toch weiger ik naar hun gezichten te kijken. Olive begint te wijzen met een kleine wijsvinger. 'Mave! Daar is het einde van de wereld! Ik ben nu zo groot dat ik boven de wolken kijk.' Ik raak opeens zo in de slappe lach van haar blijdschap! Misschien komt het van al die spanning vandaag, maar voor mijn gevoel pak ik nu gewoon het enige beetje blijdschap wat ik nu nog kan vinden. Ik durf eindelijk iedereen aan te kijken en maak me klaar voor alle vervreemde blikken die ik ontvangen ga. Als ik gezicht voor gezicht te zien krijg, merk ik dat ik fout zat. Ze kijken niet boos maar hebben een droevige glimlach op hun gezicht. Niet dat ze medelijden hebben met ons, maar ze lachen gewoon om Olive. Tenminste, dat proberen ze maar ik weet niet wat ze allemaal gedaan hebben vandaag dat die glimlachen sober maken.

Als ik opzij kijk zie ik Kanin staan. Hij staart naar de grond en probeert zijn gezicht te verbergen. Toch moet hij af en toe even opkijken om te weten waar hij heen gaat en hoe snel hij dat ook doet, toch zie ik het. Hij lacht ook. Ik houd gelijk op met lachen en begin na te denken. Die Kanin doet zich anders voor dan hij is, lijkt wel. Daar moet ik wat meer over te weten zien te komen.

Als ik snel achterom kijk, zie ik dat Gillian achter mij aan loopt. We kijken elkaar kort aan en als ik me weer omdraai voel ik nog zijn ogen in mijn rug branden. Ik draai me nu om, maar niet te snel om Olive te laten vallen, en kijk hem nog eens aan. Deze keer uitdagend en lang. Hij kijkt terug maar slaat dan zijn ogen neer. Als ik me dan weer voor de tweede keer omdraai, is zijn blik in mijn rug verdwenen.

----

'Olive blijft bij mij slapen,' deel ik mee als ik de koets inloop. Ik ga haar voor geen moment uit het oog verliezen. Gelijk pakt een koude hand mij vast. 'Nee nee, dat gaat zomaar niet!' Vreemd genoeg klinkt Ox bijna vriendelijk en streng te gelijk. Alsof ik een klein kindje ben dat niet goed luistert of iets stouts doet. 'Jawel. Ik zie geen reden waarom niet,' antwoord ik ferm.

'Ze krijgt alleen eten in haar eigen koets.' Ox wijst naar Olive. Ik denk even na en herhaal dan weer wat ik net gezegd heb. 'Ik zie geen reden waarom niet.'

----

Ox deed inderdaad wat hij gezegd had: Geen portie eten voor Olive. Gelukkig had ik dat probleem al uitgedacht. Ze hebben namelijk wel een portie eten voor mij gegeven. Ik schuif het naar haar toe en ze begint met smaak te eten. Er ligt net als gisteren, onbekend eten op haar bord maar aan haar gezicht te zien, is het meer dan verrukkelijk. Als klein meisje eet Olive niet zo veel dus er blijft gelukkig nog wat over voor mij. Waarschijnlijk zijn het wel de minst lekkere dingen, want die heeft ze natuurlijk als eerste opgegeten. Toch vult mijn mond zich nog met de heerlijkste smaken die ik ooit geproefd heb. Na 5 minuten heb ik alles opgegeten. Mijn buik rommelt nog maar meer dan dit eten is er niet en ik kan er voor even nog mee vooruit.

Ik grijp de dikke deken en wenk Olive. We gaan op de grond liggen en ik sla een arm om haar heen. Ze kruipt dicht tegen me aan en ik denk weer aan de avond voor de verkiezingen. De deken is zo groot dat we er samen onder kunnen. Ik begin rustig een slaapliedje te zingen uit Pixum.

De zon is weer gegaan,

De maan is weer gekomen.

Ze zal je laten slapen,

En mooie dromen dromen.

Je zal slapen tot de volgende dag,

Tot de zon je weer wekken mag.

Voor ik het weet is Olive al in slaap en ik voel haar langzaam en regelmatig ademhalen. Ik aai voorzichtig over haar bol en strijkt een plukje haar achter haar oor. Dan geef ik een kus op haar voorhoofd en sluit mijn ogen. Wat er morgen ook gaat gebeuren. Deze nacht is Olive veilig bij mij.

---

Er gebeurt inderdaad nog niet veel maar daar komt binnenkort verandering in. Maak je klaar voor het begin van de Spelen!

bibbeltjexvampiero