It's Just A Game... -voltooid-

~*29*~

2 jaar eerder
'Steel je?'
Geschrokken draai ik me om en laat de eieren vallen. Ik vloek en kijk boos op naar degene die me zo deed schrikken. Een jongen van ongeveer mijn leeftijd met pikzwart haar en grijze ogen. Ze kijken me lachend aan. 'Vertel me nou niet dat je dat nooit hebt gedaan,' bijt ik hem toe en buk om de eieren die nog heel zijn te redden.
'Ik vertel niemand wat hoor!'
Ik kijk hem recht aan maar hij wendt zijn blik niet af dus geloof ik hem.
'Ik ben trouwens Gillian.' Hij steekt een hand uit. Ik pak hem aan en brom verstrooit mijn naam. 'Mave.'
'Mave...' Hij lijkt mijn naam te proeven en ik lach om het gezicht dat hij erbij trekt. 'Ja dat,' grinnik ik. 'Precies zo, maar dan de 'v' niet uitspreken als een 'f'.'
Hij trekt een wenkbrauw op en lacht. 'Deed ik dat niet al dan?'
Ik haal mijn schouders op. 'Misschien.'
'Moet ik je helpen?'
'Waarmee?'
'Stelen?'
Ik kijk hem verbaasd aan. 'Je wil mij helpen stelen?'
'Kijk niet zo onschuldig. '"Vertel me nou niet dat je nooit hebt gedaan" Mave.'
'Haha,' lach ik sarcastisch en voeg er dan een onzekere 'oke' aantoe.

1 jaar eerder
Ik lach en pak zijn hand vast. Ik begeleid hem naar de stallen en trek hem mee. 'Kom je nog?'
Glimlachend slentert hij achter me aan. 'Waar breng je me in godsnaam naartoe?'
'Dat ga je zo te weten komen,' zeg ik duister en begin nog harder te lopen.
'Moet ik bang worden?'
'Beter wel.'
'Mave...' Gillian houdt me tegen en trekt me dicht naar hem toe. We kijken elkaar lachend aan. Zijn vingers dwalen naar een pluk haar die ontsnapt is uit mijn vlecht en strijken het achter mijn oor.
Zijn vingers laten een tintelig spoor op mijn huid achter en ik huiver.
'Je bent mooi weet je dat?'
Ik bloos en kijk verlegen naar de grond. 'Dat moet je niet zeggen,' fluister ik. Hij glimlacht en kijkt op me neer.

Opgestaan uit schaduwen, terwijl de maan langzaam verdween.

Weggegaan uit het licht, terwijl de zon langzaam verscheen.

Licht als veren,

Koud als ijs.

Herinneringen vereren,

Altijd op reis,

Op zoek naar jou in elke nacht.

Je meenemen naar een nieuwe wereld,

Die je het minst verwacht.

'Waar gaat het over?'
Hij twijfelt en duurt lang over zijn antwoord. 'Over dromen geloof ik.'
'Het is mooi.'
Hij strijkt met zijn vingers over mijn wang. Duizenden vlinders beginnen te fladderen in mijn buik en ik kijk vertederd naar hem op.
'Mave ik moet je wat vertellen.'
'Ga je gang."
'Ik hou va...'
Zijn zin wordt gesmoord door mijn lippen die ik zachtjes op de zijne druk. Het duurt maar een seconde voordat hij me voorzichtig terug kust. Ik leg mijn armen om zijn nek en kus hem dieper. De zilte smaak van zijn lippen doet me smachten naar meer en meer. Ik voel hoe hij voorzichtig met een hand door mijn haar strijkt en zijn ander legt hij op mijn heup. Hij trekt me dichter naar zich toe maar voor mijn gevoel kan het nooit dicht genoeg zijn. Ik kreun van genot en de liefde die ik voor hem voel is nog nooit zo hevig geweest. We kussen dieper en inniger en de wereld rond ons lijkt te vervagen. Ik zie alleen nog hem. Langzaam open ik mijn mond en zuig op zijn bovenlip. Steeds iets harder. Plotseling steekt er iets hards in mijn lip en ik spring geschrokken naar achteren. Verbaasd kijk ik Gillian aan als ik met mijn hand langs mijn lip gaat. Een streep bloed blijft achter.

Gillian strekt zijn hand uit en pakt me weer vast. 'Wat is er?' Zijn stem klinkt zwoel en verleidelijk. Ik zwicht en we beginnen weer te kussen. De smaak van mijn bloed domineert en laat alles naar ijzer smaken. Gillian's tong glijdt over mijn lippen en hij begint opeens het wondje te likken. Ik laat hem zijn gang gaan tot hij opeens aan hard aan de wond begint te zuigen. Ik trek me verschrikt terug. 'Wat doe j...'
Ik hou mijn adem in als ik weer naar hem opkijk. In zijn ogen staat een hongerige blik en een druppel bloed loopt over zijn kin naar beneden. Het meest schrik ik nog van zijn hoektanden. Ze zijn scherp en puntig en steken een beetje uit onder zijn lip. Langzaam deins ik achteruit.
'Gillian?' vraag ik bang.
Hij maakt een gebaar dat ik moet kalmeren en veegt snel het bloed van zijn kin. 'Het is niet wat het lijkt,' zegt hij vlucht. Hij lijkt ook bang.
'Je bent een Victoriaan.' Mijn stem trilt als de woorden over mijn lippen rollen. 'Al die tijd al was je een Victoriaan!'
Hij is stil en kijkt me wanhopig aan. 'Mave...'
'Ga weg!' schreeuw ik plotseling. Hij krimpt ineen. 'Laat me het uitleggen,' prevelt hij.
'Je hoeft niets uit te leggen!' Tranen van woede en intens verdriet stromen over mijn wangen.
'Mave ik hou van je! Ik zou je nooit wat aan doen!'
'Ga weg!' schreeuw ik opnieuw. 'Je bent een Victoriaan! Een monster!'
Hij kijkt diep gekrenkt en pakt mijn schouders vast. Ik probeer me los te trekken maar hij dwingt me hem aan te kijken. 'Mave! Alsjeblieft. Ik hou zo veel van je!' Hij huilt ook merk ik, maar het doet me niets. Hij heeft me al die tijd bedrogen! Een jaar lang. Ik weet dat er alleen maar angst van me uit straalt en Gillian ziet het ook. Hij sluit zijn ogen en ademt snel.
'Alsjeblieft kijk me aan.' Zijn stem is doordrenkt van emotie en trilt.
'Ik zal een manier vinden oke? Dan kunnen we samen zijn. Ooit...' Het lukt hem niet zijn zin af te maken. 'Mave ik hou zo zo veel van je.' Tranen stromen nu vrijelijk over zijn wangen en dan lijkt zijn blik iets dwingends te krijgen. 'Ik wil dat je me vergeet. Ik wil dat je alles vergeet.' Ik verdrink ik zijn ogen en ben niet in staat iets te doen. Ik weer niet wat hij daarna zegt en knipper met mijn ogen.

---

Ik sta alleen ergens midden in de stad en mijn wangen zijn nat van de tranen. Ik weet niet hoe ik hier kom of waarom. Mijn lip bloedt maar ik weet niet hoe het komt. Ik wrijf mijn tranen weg en loop naar het weeshuis.

Ik schrik wakker en zuig zo veel mogelijk adem naar binnen. Gillian kijkt me aan en glimlacht bedroeft. 'Je herinnert je het,' constateert hij.
'Je weet weer wat er is gebeurd.'

---
Halloooooooo mensjes!
Dus nu weten jullie hoe het eigenlijk allemaal begon! ☺️
Voor vragen of problemen kan je altijd bij me terecht!

Groetjes,
Femke❣