It's Just A Game... -voltooid-

~*30*~

'Wat doe je me aan!' Ik schreeuw recht in zijn gezicht.

'Rustig, ik heb je gezegd dat ik iets zou verzinnen,' antwoord hij sussend en geschrokken.

'Dus dit is je manier om iets te verzinnen!? Dit is je oplossing!? Gillian je hebt me vermoord!' Hij is stil en lijkt er goed over na te denken. 'Maar het is de enige oplossing,' fluistert hij bedroeft en laat zijn hoofd hangen. 'Het spijt me echt Mave, maar het kan niet anders.' Hij klinkt als een klein jongetje dat boete doet bij zijn moeder.

'Rot op!' schreeuw ik, gevolgd door een benauwde hoest. 'Ik wil niets met jullie te maken hebben!' De tranen stromen vrijelijk over mijn wangen en mijn stem trilt van emotie. Ik hoest nog eens en sla een hand voor mijn mond om de walgelijke klank ervan te smoren. Hij klinkt nat en is pijnlijk. Als ik mijn hand weer weghaal durf ik er haast niet naar te kijken, want ik weet al wat ik aantreffen zal. Toch zie ik een glimp van het bloed als ik mijn hand tot een gespannen vuist samenknijp. Gillian staat nog steeds voor me en heeft geen stap verzet.

'Ga weg!'

'Ik kan je niet alleen laten nu je in de laatste fase van je verandering zit!'

Ik sta op en loop met woedende passen weg, wat me gelijk weer een ijselijke hoestbui oplevert. 'Mave blijf hier!' Gillian scheldt maar ik loop door. Ik hoor hoe hij al snel achter me aan komt gelopen. 'Je kan hier niet aan ontsnappen Mave!'

'Je bent walgelijk!'

Hij pakt mijn schouders beet en lijkt ze fijn te knijpen. 'Je moet bij me blijven! We horen bij elkaar! Daarom heb ik je veranderd.'

Ik schudt bedroefd mijn hoofd. 'Dat is het hem juist Gillian. Dat denk jij! Je denkt alleen maar aan jezelf. Ik had een eigen leven kunnen hebben met kinderen en een fatsoenlijke man en je hebt alles verpest. Je hebt mijn hele leven verpest! Ik zou willen dat ik je nooit ontmoet had!'

Stilte.

'Dat wil je niet! Dat is niet waar. Jij voelt het ook.' Ik heb hem nog nooit zo gekwetst gezien.

'Dat wil ik wel! En laat me met rust! Laat me alleen.'

'Nee.'

Ik ruk me los en loop woedend weg. Hij bepaald niet wat ik moet doen of laat. Ik ben er klaar mee. Hij heeft tot nu toe alles gepland en gedaan wat hij wilde. Van begin tot eind. Nu ben ik aan de beurt.

'Je moet bij ons blijven! Over een dag of twee moet je bloed hebben! Anders overleef je dit niet.'

Ik ruik mijn kans schoon. 'Dat boeit me niet!'

'Dus je bent van plan zelfmoord te plegen!? Alwéér!?' zegt hij onthutst.

Ik geef geen antwoord en loop door. Weer houdt hij me tegen en trekt aan mijn haar. Ik gil het uit. 'Je blijft hier! Bij mij! We horen bij elkaar!'

'Snap je het nou nog niet!? Dat is niet zo!' Ik geef hem een harde trap tegen zijn scheen maar meteen werkt hij me tegen de grond. Een woedende grom verlaat mijn mond en dan begin ik weer te hoesten. Erger dan de vorige keren. Het lijkt niet meer op te houden, maar als het zover is, ben ik zo moe dat ik geen kracht meer heb om Gillian van me af te schudden. Hij legt mijn armen op mijn rug en bindt ze stevig vast met een stuk touw.

'En je denkt dat ik op die manier van je ga houden?' sis ik.

'Zodra je bent verandert doe je dat wel. Ik ga niet meer aardig zijn voor je nu. Dat heeft toch geen zin. Je zult straks vanzelf van me gaan houden.' Hij klinkt veel te zelfverzekerd en dat jaagt me angst aan. Ik wil niet meer van hem houden. Het enige wat ik nu voor hem voel is pure haat. Ik wil niet gedwongen worden om iets te voelen wat ik niet wil. Ik wil niet worden... Zoals zij.

Gillian tilt me op en ik begin weer te trappen. Hij doet zijn best om bij mijn voeten weg te blijven maar toch raak ik zijn wang. Geschrokken laat hij me los en ik val hard op de grond. Ik kreun van pijn en voel iets warms uit mijn mondhoek lopen. Gillian duwt me razend op mijn rug en veegt met een vinger langs de vochtige druppel. Ik kan mijn ogen met moeite van het bloed eraan afwenden. Hij houdt zijn vinger voor mijn ogen en dwingt mij ernaar te kijken. 'Zie je dit Mave? Dit is het bloed dat je al de hele tijd aan het ophoesten bent. Je bent aan het veranderen en er is geen weg terug! Hoor je me? Geen. Weg. terug!'

Hij spreekt de woorden één voor één uit en zo duidelijk alsof hij tegen een dove praat. 'Al zou je weggaan Mave... De drang om dit te drinken, zal groter zijn dan je koppigheid en vastberadenheid om te sterven.' Hij zwaait met zijn bloederige vinger voor mijn ogen langs. Dan likt hij hem langzaam af. Ik voel het gal omhoog komen en begin bijna te kokhalzen van walging.

'Nooit,' fluister ik. Mijn stem heeft nog nooit zo gevaarlijk geklonken. Gillian haalt zijn schouders op en trekt me weer omhoog. 'Lopen!' beveelt hij woedend, en als ik weiger trekt hij mijn hoofd aan mijn haren naar achteren. Hij brengt zijn mond veel te dicht bij mijn nek en het bezorgt me de rillingen. 'Als je niet doet wat ik zeg,' fluistert hij in mijn oor: 'Zal ik je zo vaak bijten tot je niet anders kent dan pijn en niets anders zou willen dan dat het ophield. Tot je me zou smeken om bloed en voor eeuwig bij me zou willen blijven. Tot je niets anders wilt dan een Victoriaan zijn. Een vampier.' Dan drukt hij hard zijn lippen tegen de mijne en ik probeer met alles wat ik in me heb om weg te komen. Dikke tranen van intens verdriet stromen over mijn wangen en mengen zich met het bloed op mijn kin.

Gillian houdt op en dwingt me naar rechts. 'En nu lopen,' zegt hij en duwt me snikkend voort richting de Victorianen.

---

Eindelijk weer een hoofdstukje! Ik had het nogal druk en ons toetsenbord van de pc ging kapot...

groetjes van mij!