It's Just A Game... -voltooid-

~*10*~

Al snel komen ze ons halen. De gure wind blaast door de takken en laat de ijsdruppeltjes die eraan vastzitten heen en weer deinen terwijl de ochtendzon Olive en mij doet baden in het licht. De drie vampiers die ons komen halen zijn: Ox, een onbekende en die gespierde die mij al eerder had opgehaald en kleding had gebracht. Ze vragen niet waarom we naar het meer zijn gegaan maar trekken ons overeind en duwen ons zachtjes voor zich uit. Olive wordt alleen al bang van het zien van de drie en kruipt tegen mijn been aan. Ik geen haar een bemoedigende aai over haar hoofd en til haar op. Ik zet haar boven op mijn nek zodat met de hoge, bevroren takken kan spelen. Het geluid van tegenelkaar slaande takken en ijs vult het bos met een zacht getingel. Ox blijft belangstellend naar haar kijken en ik weet bijna dat ik iets van een glimlach zie, maar ach, dat gaat toch nooit gebeuren. Welke vampier lacht nou om een klein meisje dat speelt? Welke vampier lacht überhaubt omdat hij iets schattig of leuk vindt? Behalve dan dat sadistische gedoe. Hij fluistert wat tegen de gespierde vampier en ik spits mijn ogen om beter te kunnen luisteren. Ik hoor alleen wat woorden van: "goed", "ijs", "Spelen" en een naam: Valkon. Dat zou die gespierde wel zijn. Eerlijk gezegd vind ik die behoorlijk bij hem passen, net als: Gunter, Olaf of Hunter of iets dergelijks.

Ik merk dat de hele Spelen mij niet echt meer kan schelen. Zolang Olive maar blijft leven vind ik het goed genoeg. Ik heb allang geaccepteerd dat dit gedoe mijn dood zou worden.

Al we de andere meisjes in het vizier krijgen heb ik totaal geen spijt dat Olive en ik zijn weggelopen. Hun gezichten vertonen kleuren als: wit, rood en groen en alleen de blik al in de ogen van de eerste paar die ik zie, verraden hoe bang ze zijn. Nee, ik had absoluut niet hier moeten blijven. Gillian staat nog steeds voor hen maar hij kijkt doodserieus en werp een snelle blik op Olive en mij. Zijn ogen blijven even steken bij de mijne en een zweem van een glimlach verschijnt op zijn gezicht en hij knikt haast onzichtbaar alsof hij iets goedkeurt. Dat zal ik mij ook wel verbeeld hebben, denk ik, of hij heeft het tegen Ox of die Valkon.

De drie Victorianen achter ons lopen weg en Gillian komt naar mij toe. 'Aangezien je er maar voor de helft bij was net, dus ik zal je vertellen wat we nu gaan doen.' Zijn stem klinkt noch afkeurend noch boos. Meer neutraal of emotieloos of hoe mensen dat ook noemen. 'Dit is de eerste van de drie train dagen dus jij gaat zo met mij mee.'

Ik schud mijn hoofd. 'Weiger je?' Hij laat nu wel emotie klinken maar meer dan geamuseerdheid kan ik er niet uithalen. 'Olive gaat ook mee.' Ik steek mijn kin omhoog en kijk hem uitdagend aan. 'Olive gaat met Kanin mee.' Gillian wijst naar de vampier die Olive gekozen heeft. Weer schud ik mij hoofd: 'Nee.'

'Wees redelijk Mave,' zegt hij: 'Olive moet ook trainen en tot de Spelen zal niemand jullie wat doen.' Ik twijfel. Ondanks alles weet ik zeker dat hij niet liegt. Uit alles blijft dat hij de leider van de groep is en mijn gevoel zegt dat alle andere Victorianen naar hem zullen luisteren. Met tegenzin haal ik Olive van mijn schouders en zet haar op de grond. Ik druk nog een kus op haar voorhoofd en dan wordt ze opgehaald door Kanin. Die werp mij een knikje toe en neemt haar mee. Ze stribbelt niet tegen en dat verbaasd me. Ze is blijkbaar dapperder dan ik en de meesten denken.

'Volg me,' zegt Gillian en loopt richting het bos. Weg van de veilige open plek. 'Waar gaan we heen?' vraag ik voorzichtig. Hij antwoord niet maar blijft doorlopen. Zijn snelle passen hoor je ondanks de sneeuw niet en ik moet moeite doen om hem bij te houden, maar ondertussen houd ik ook bewust wat extra afstand tussen ons. Je weet maar nooit. 

Naar wat ik denk dat ongeveer een uur is, houdt hij halt en draait zich om. Ik schrik van zijn plotselinge reactie en doe onbewust een stap achteruit. Daarbij struikel ik over een uitstekende boomwortel en val hard op de grond. Ik kreun als mijn hoofd tegen een boom aan komt en gelijk de stekend pijn in mijn slaap voel. Ik breng mijn hoofd naar de plek waar nu zeker een buil en een blauwe plek zal komen en wrijf over de kloppende plek.

Gillian komt boven me staan en kijkt me bezorgd aan. 'Gaat het?' Ik negeer hem. Hij steekt een hand uit om mij overeind te helpen maar die durf ik niet aan te pakken. Als hij blijft aandringen weet ik al helemaal niet meer wat te doen. Ik probeer alles even op een rij te zetten in mijn pijnlijke hoofd. Ik ben gevallen en heb mijn hoofd hard gestoten, ik ben misselijk en heb waarschijnlijk een lichte hersenschudding. Waarschijnlijk kan ik nog niet stevig op mijn benen staan, laat staan opstaan. Ik besluit dan toch mij over mijn angst heen te zetten en pak voorzichtig zijn hand. Hij voelt ijskoud en zijn huid is zacht en wasachtig. De kou die van hem uitstraalt trekt meteen mijn lichaam in en voor ik het weet begin ik te rillen. Hij helpt mij overeind alsof ik niets weeg en dat doet me eigenlijk alleen maar angst aan. Ik ben blij als ik sta en hem kan loslaten. Ik blijf ongemakkelijk over mijn hoofd wrijven als hij tegen een boom aanleunt om mij wat tijd te gunnen om over de ergste pijn en misselijkheid te komen.

Als dat langzaam het geval is komt hij weer dichterbij en begint te praten alsof er niets gebeurd is. 'Ik ga je leren om in dit gebied enigszins te overleven.'

'Wat weet jij van Arena?' vraag ik brutaal en boos: 'Jij woont in Victorium.'

'Meer dan je denkt Mave Kingsley...' Een zuinig lachje vormt zich op zijn gezicht.

'Houd eens op met dat ge-Kingsley! Ik heet Mave!' Ik sla boos mijn armen over elkaar. Nu ben ik dat echt zat. Hij heeft het vaak genoeg gezegd en elke keer weer voel ik me weer ongemakkelijk. Hij moet er eens mee op houden!

Hij haalt zijn schouders op. 'Hoe dan ook,' hij wuift onze vorige conversatie weg en gaat verder met de eerste: 'Ik ga je dus helpen om hier te overleven zo ver dat kan. Ten eerste wil ik dat je conditie opbouwt om ons voor te blijven; Ox en mij vooral, en dat gaat je sowieso niet lukken maar ach. Begin maar te rennen.'

Nu ben ik pas echt boos. Ik ben net nog keihard gevallen! Hoe kan hij! 'Ten tweede ben jij Edison niet dus ik bepaal zelf wel wat ik doe of laat!'

'Wie is Edison?'

'Een vrouw! Nou goed? De bazin van het weeshuis!'

'Als ik door te zeggen "begin maar met rennen" de bazin van een weeshuis ben, heb ik daar geen problemen mee Mave.' Hij is doodserieus wat me misschien nog wel meer bozer maakt. 'Wat wil je dan? Niet trainen en gelijk de eerste dag sterven? Dan kan je die kleine Olive van je niet meer beschermen.'

Ik ben verbaasd als ik zijn laatste zin hoor. 'Hoe...'

'Dat ik super duidelijk Mave. Je bent de hele tijd met die meid. Wat je ook doet, je zal haar beschermen.''

'Hoe...' probeer ik weer maar wordt gelijk afgekapt.

'Ik ken je beter dan je denk Kingsley, dus begin maar te rennen voor als we jullie eens aanvallen en je Olive willen leegzuigen. Je moet trainen als je haar tegen ons wil beschermen.'

Ik heb daar niets meer tegenin te brengen en begin dan maar het meest logische ding te doen: rennen.

---

Al hoofdstuk 10! Gaat lekker! Laat me weten wat je van het boek vind of welke verbeterpunten er nog zijn.

groetjes,

bibbeltjexvampiero