It's Just A Game... -voltooid-

~*20*~

Ik schrik wakker van een gedruppel op mijn neus. Ergens moet ik toch in slaap zijn gedommeld. Ik kijk versuft op en merk pas echt hoe moe ik ben als ik mijn ogen open doe. Mijn oogleden voelen zwaarder dan lood.

Ik bekijk de bron van het gedruppel en krijg het gelijk nog kouder dan ik me al voel. De sneeuw was aan het smelten! Hoe kan dat?! Het was nog zo koud buiten en er bestaat geen kans dat het opeens allemaal weer warmer nog. Het dringt tot me door dat onze schuilplaats aan het smelten is.

Door mijn bewegingen is Olive wakker geworden. 'Ik heb honger,' klaagt ze. Ik kijk haar medelevend aan. 'Ik ook meisje, ik ook. Maar er is even niets wat we daaraan kunnen doen. Als we iets vinden zorg ik dat je zo snel mogelijk iets te eten krijgt goed?'

Ze knikt beteuterd. 'Maar...'

Ik sla snel mijn hand voor haar mond als ik buiten stemmen hoor. Ik probeer Olive door te seinen dat ze stil moet zijn en gelukkig begrijpt ze het.

'...Vinden meisje?' Een paar mensen lachen. Ik hoor zacht op de achtergrond iemand huilen. 'Je moet de schuld geven aan jullie koning.' Ik herken de stem van Gillian. 'Zonder jullie o zo geweldige koning zitten jullie nu hier. Wees niet bang, we zijn niet zo gevoelloos dat we het lang laten duren. Het doet maar heel even pijn.'

Ik doe snel mijn handen voor Olive's oren als het meisje hard begint te gillen. Er klinkt alleen maar pijn en doodsangst in en ik weet zeker dat die gil altijd in mijn hoofd zal gonzen. Ik bijt op mijn lip en sluit mijn ogen. Hoe kunnen ze dit toch doen? Laat het ophouden! Wat als ze ons straks zouden vinden?

Het gegil houdt op en ik voel de pijnlijke tinteling in mijn arm. Weer een pijl zwart. Als drie meisjes dood. Nog zeven te gaan.

De stemmen beginnen weer te praten maar dit keer zachter. Zouden ze ons doorhebben? Een aantal voetstappen klinken steeds harder en ik weet zeker dat ze dichterbij komen. Toch zijn het er zeker geen tien maar eerder vier of vijf. Ze hebben zich dus opgesplitst. Nog erger.

Ik blijf zo stil mogelijk zitten terwijl ik Olive tegen mij aandruk. Ik merk dat ik tril en voel mijn hart in mijn keel bonzen. De voetstappen komen dichterbij. De sneeuw kraakt steeds wat harder en ik sluit mijn ogen zodat ik het onvermijdelijke niet hoef te zien. Ze gaan ons vinden.

En dan... Wordt het kraken weer zachter. Ik durf het niet te hopen. Niet te denken. Maar het gebeurd echt. Ze gaan weg van ons. Ze hebben ons niet gezien! Langzaam blaas ik mijn adem uit als ik merk dat ik die de hele tijd heb ingehouden. Ze zijn weg! Ik kan met moeite de tranen van opluchting inhouden en omhels Olive zo innig dat ik mezelf moet herinneren dat ze ook nog adem moet krijgen. Ik pak haar hand en we rennen weg.

---

De sneeuw is echt aan het smelten. Je ziet het duidelijk want alles drupt en is nat. Modderige bruinen sneeuw is al te zien op de grond en maakt het moeilijker voor ons om onze sporen uit te wissen. Zo snel de opluchting net kwam, zo snel komt de angst nu weer opzetten. We moeten weer een plek vinden om te schuilen of op z'n minst iets om te eten. Een bunker van sneeuw werkt niet meer dus ik heb geen idee wat we nu moeten doen. Ik begin weer te zoeken en vraag Olive hetzelfde te doen. Ik kijk voorzichtig achter een boom en zucht. Weer geen enkele plek. Een zacht gemurmel achter mij. Gelijk kijk ik terug en de angst grijpt me om het hart. Olive is weg.

Alweer.

'Olive?' vraag is zacht. Geen antwoord.

'Olive?'

Achter me duikt ze opeens op, maar in de handen van Valkon. Hij heeft een blinkend zilveren mes tegen haar keel gedrukt en doet niets uit op het zachte gesnik van Olive.

'Nee... Dit...Ma...mag niet ge...gebeur... gebeuren.' Ik stotter van schrik en angst en moet moeite doen om me te herpakken. Gelijk denk ik weer terug aan mijn droom. Het mes van Gillian is nu alleen dat van Valkon.

'Laat haar gaan!' De woede neemt het nu over. Ik trek langzaam de pijl uit mijn laars en richt hem op hem. 'Laat haar gaan!' zeg ik nu wat luider. Valkon reageert niet. Ik doe een aarzelende stap dichterbij maar hij zet gelijk meer druk op het mes. Verschrikt doe ik weer een stap achteruit. 'Valkon laat haar los!'

Eerst kijkt hij verbaasd –waarschijnlijk omdat ik zijn naam herinner- maar dan komt er een onderzoekende blik in zijn ogen. 'Waarom zou ik?'

'Omdat... Ik anders deze pijl in je rug steek.'

'Zo zo. Waar komt opeens dat lef vandaan Kingsley?'

'Noem me niet zo!'

Hij lacht een brede lach en zijn ogen twinkelen van pret. 'Gillian zei al dat dat leuk was.'

Hij doet niets uit op mijn woedende blik maar zucht. Zijn stem is zacht en dreigend. 'Als je ook maar een stap dichter naar mij toe komt, vermoord ik haar.'

Ik voel het bloed uit mijn wangen wegtrekken maar probeer me te vermannen.

De wanhoop slaat weer toe.

'Ik wil je een ruil voorstellen,' zegt Valkon opeens bedenkelijk. Iets in mij zegt dat hij deze deal niet ter plekke verzint. 'Vertel op.'

'Mave Kingsley voor het kleine meisje hier.'

Ik bijt mijn tanden op elkaar als een uitroep van kolkende razernij. Hij weet dat ik niets ander kan dan ruilen. Hij weet het gewoon!

'Waarom zou je mij in godsnaam willen hebben?' sneer ik. 'Bloed is bloed niet?'

Valkon grijnst. Opeens verschijnt er een plan in mijn hoofd. Het moet alleen nog lukken. 'Goed dan,' zeg ik. 'Ik ruil met Olive.'

Ik doe stappen naar hem toe en hij laat me mijn gang gaan. 'Laat haar gaan.'

Langzaam laat Valkon los en komt naar mij toe. Zijn koude adem voel ik al in mijn nek en ik begin opeens te twijfelen of mijn plan ooit kans van slagen zou hebben. Niet denken, gewoon doen, zeg ik tegen mezelf. Dus ik sla toe. Met al mijn kracht ram ik de pijl in zijn been.

Hij schreeuwt verbaasd en grijpt naar de wond. Zijn knie begeeft het en hij zakt op zijn knieën. Gelijk pak ik mijn kans en trek Olive mee. We rennen beide harder dan we ooit gedaan hebben. De blik die ik achterom werp laat me een gezicht vol pijn zien maar geen woede zoals ik verwacht had. Eerder... geamuseerdheid? Misschien zorgt dat voor nog meer angst. Hij komt ons niet achterna maar ondanks dat blijven we rennen tot de zon boven aan de hemel staat.

---

Deze is voor de mensen die zo lief commentaar op mijn vorige hoofdstukken gaven. :-)

Geen idee of dit ook zo goed is. :'-)