It's Just A Game... -voltooid-

~*13*~

Ik blijf deze keer mijn ogen open houden en kijk de hem recht aan. Hij kijkt dreigend terug zonder ook maar een paar keer te knipperen. Olive begint nog harder te huilen en ik verbreek voorzichtig het oogcontact om naar haar te kijken. Ik kan haar net niet zien en probeer mijn hoofd een klein beetje bij te draaien. Als het mes een snee in mijn hals maakt negeer ik het met op elkaar gebeten tanden en probeer Olive recht aan te kijken. Met mijn ogen sein ik door dat het allemaal wel goed gaat komen, ondanks ik dat niet zeker weet. Ik hoop dat ze mijn boodschap in mijn ogen leest maar ik denk zelf van niet. Ze is nog zo jong dus ze zal amper begrijpen wat de vampier eigenlijk is.

Ik moet hem zien af te leiden en, hoe gemeen dat ook klinkt, Olive even negeren. Ik heb alleen geen idee hoe ik ook maar iets kan uitrichten in deze houding. De vampier waarvan ik me plotseling herinner dat hij Kanin heet, blijft mij maar aankijken maar doet niets. Dat geeft mij waarschijnlijk het laatste beetje moed die ik nodig heb om langzaam aan mijn verhaal te verzinnen en in werking te stellen. Ik kijk heel langzaam om me heen, op zoek naar iets wat als een wapen kan dienen. Hoe lang ik ook kijk, er lijkt niets te zijn wat ik kan gebruiken. Verslagen kijk ik terug in de diepe donkere poelen die Kanin als ogen heeft en slik. Meer dan ooit weet ik dat ik niets tegen hem kan uitrichten. Ik ben overgeleverd aan de woede van Kanin.

Ik blaas mijn adem in en uit en probeer me nog een keer los te rukken. Het heeft totaal geen nut want ik kom niet eens een centimeter in beweging. Dan gaat er opeens een schok door Kanin heen en hij kijkt geschrokken naar achteren. Olive heeft zich aan zijn been geklemd en kijkt hem met betraande ogen aan. 'Niet pijn doen,' snikt ze zacht en grijpt zich nog dichter tegen zijn been aan. Kanin kan niet meer doen dan verbaasd kijken, en ik moet toegeven, dat doe ik ook. Ze lijkt totaal niet bang, alleen maar geschrokken en verdrietig. En dan, dan gebeurd er iets wat geen mens voor wezenlijk heeft gehouden: Kanin laat los.

Hij staat op en kijkt naar het huilende meisje aan zijn been. Als zijn hand omhoog gaat wil ik er weer voorspringen, maar iets in mij houdt me tegen. De Victoriaan brengt zijn hand naar haar hoofd en blijft daar een paar seconden boven hangen. Ik hou mijn adem in als hij zijn hand op haar hoofd legt, en haar vertwijfeld begint te aaien. Ik staar de twee geschokt aan en kruip langzaam overeind. Verder durf ik niet te bewegen want ik ben bang dat als ik dat doe, hij Olive wat aan doet of dat ik dit moment verpest. Olive kijkt naar Kanin op en lacht door haar tranen heen.

Op het gelaat van Kanin verschijnt een klein lachje als hij gaat zitten en voorzichtig Olive op schoot neemt. Heel voorzichtig blijft hij dooraaien. Het lijkt bijna een ander persoon dat nu tegenover mij zit. De gemene Victoriaan is teruggedrongen en in de plaats daarvan is een bijna menselijk en aardig iemand verschenen. Als helemaal menselijk zal ik hem nooit aanschouwen. Zijn handen strelen zacht over haar haren alsof hij een vader voor haar is en haar geen pijn probeert te doen. Bijna alsof Olive is gemaakt van porselein.

Olive kijkt mij glimlachend aan en wenkt me met haar kleine handjes. Ze wil dat ik bij hen kom zitten. Ik staar haar met grote ogen aan en kijkt vervolgens naar Kanin. Als onze ogen elkaar ontmoeten zit er nog steeds iets hards in de zijne, maar lang niet meer zo veel als net. Het lijkt bijna te zijn opgelost. Heel langzaam schuif ik dichterbij maar ga niet verder dan twee meter van ze vandaan zitten. Olive blijft maar wenken en als ik daar vervolgens niet op reageer, komt ze van Kanin's schoot of en schuifelt naar mij toe. Ze pakt zacht mijn arm en trekt hem alle kracht die ze heeft, richting Kanin. Het heeft wel iets komisch, Olive die uit alle macht aan mij trekt terwijl ik geen centimeter vooruit kom. Ze heeft bij lange na niet zoveel kracht als ik. Olive zelf lijkt het ook te merken en gooit haar andere wapen in de strijd. Ze trekt een pruillip en kijkt mij met grote puppyogen aan. Ze wil mij echt graag mee krijgen, denk ik en glimlach. Ik moet echt eerlijk zijn, hoe slap ze ook is, ik kan niets beginnen tegen dat lipje en die ogen. Ik kijk lachend naar de grond en besluit nog een meter verder richting Kanin te schuiven. Ongemakkelijk kijk ik naar de grond als ik zijn blik op mij voel branden. Hij heeft het hele schouwspel in stilte opgenomen.

Olive merkt dat ik echt niet verder ga en besluit dat ze die ene meter tussen ons in, wel genoeg moet zijn. Ze gaat vrolijk tussen ons in zitten en kijkt van mij naar Kanin. Ik durf hem echter niet recht aan te kijken. Olive stoot mij aan en begint een kinderliedje te zingen. Ik herken het van de vroeger toen ik nog gewoon in het weeshuis woonde. Ik krijg kramp in mijn buik als ik aan het weeshuis terug denkt. Opeens mis ik iedereen daar meer dan ooit en krijg tranen van heimwee in mijn ogen. Verdrietig staar ik naar de grond. Olive houd op met zingen en legt een handje op mijn schouder. 'Mag ik naar huis?' fluistert ze. Ik werp een blik op Kanin en ik krijg een neutrale blik terug. Ik denk lang na over mijn antwoord en besluit het erop te wagen. Olive geef ik een aai over haar bol en probeer bemoedigend te glimlachen. 'Je kan nog niet naar huis,' zeg ik en voordat Olive verdrietig haar puppyogen weer gaat op zetten, ga ik verder. 'Maar, je gaat wel naar huis. Ik zal er voor zorgen goed?' Bij die twee zinnen kijk ik niet naar Olive maar naar Kanin. Hij schenkt mij een meewarig glimlach en kijkt weg.

Een paar minuten daarna komen de andere Victorianen ons ophalen en brengen ons weer terug richting de koetsen.

----

Sorry, weinig spanning in dit hoofdstuk. Ik kom er echt net achter dat dit al de dertiende is... Wauw. Het gaat best wel snel. Gaat het verhaal niet te langzaam of moet het wat anders of sneller. Als er iets is met deze schrijfstijl, op als je iets niet begrijpt, mag je het natuurlijk altijd vragen.

Groetjes van mij.