PUZZLE (Neymar Jr)

2

Okuyan var mı bilmiyorum ama eğer okuyorsanız fikirlerinizi belirtmenizi çok isterim. Bir anlık bir feels ile başladığım bir hikaye. Çok klişe olduğunu biliyorum ancak klişeleri gerçekten seven birisiyim umarım sizde beğenirsiniz. İyi okumalar! 📖🙏

Gözlerimi kırptığım an yaşların döküleceğini bildiğimden canımın acımasını umursamadan ona bakmaya devam ettim.
Benden bu kadar nefret etmesi için ona ne yaptığımı gerçekten bilmiyordum, onu hiçbirşey için zorlamamış hatta şu an bulunduğum durumdan en son haberi olan bendim. Sadece gerçekten iyi bir ilişkimiz olmasada iyi bir işbirliği ile bu saçma durumu atlatırız diye düşünmüştüm. Ama o sadece herşeyi nasıl daha fazla zorlaştırırım diye uğraşıyordu.
Son söylediğini gerçek bir özür dileme bile affettiremezdi. Bunu daima hatırlayacaktım.
"Rahat bırak beni." tırnaklarım tek tek boynunda iz bırakırken tısladım. Tek eliyle bile belimi o kadar sıkı tutuyordu ki bu gücün nefretten gelip gelmediğini düşündüm.  Onu bu kadar mı rahatsız ediyordum.
Daha bir ay önce tüm bunlar olmadan Camp Nou'da yapılan salak saçması espirilere beraber gülüp Dani ve Rafi'ye karşı meydan okuduğumuz günler hala kafamda netti. Çok değil en fazla otuz gün olmuştu. Bu gerçekten az bir süreydi.
"Bana böyle davranınca herşey bitecek mi sanıyorsun?" deyip tüm ağlama isteğime rağmen alayla güldüm. "Ne var biliyor musun? Top bende Neymar. En iyi forvetlerden olman umrumda değil. Eğer istersem tüm saygınlığın bok olur." deyip tırnaklarımı sıkılaştırdım ve olduğu yere daha çok bastırdım.
Dişlerimizi bileyeceğimizi biliyordum sadece bu kadar çabuk beklemiyordum.
Dudakları dişleri ile buluşup çektiği acıyı resmetti. Onun bilek gücü varsa benimde tırnak gücüm vardı. Kadınlar olarak çok fazla küçümseniyorduk.
"Beni tehdit edemezsin." diye tısladı acıyla ama kameralar yüzünden gülüyor olması onu çok komik gösteriyordu. Belimdeki eli canımı yakmaya başladığında karnım sert karnına değiyordu ama bunu dikkatimi mahvetmesine izin vermedim.
"Benimle saygısızca konuşamazsın Neymaravilha" deyip güldüm. Sinirlerini bozmak hoşuma gitmişti. Haddini bilmeliydi.
Ama tam aksine parmakları etime iyice gömülmüştü. Canım iyice yanarken sinirle dişlerimi sıkıp gülümsedim. "Bana böyle seslenemezsin." deyip suratını adeta ağzımın içine soktu. Keşke öyle birşey yapsaydı.
Yada herneyse son söylediğimi unutun.
"Bana sadece ailem öyle seslenir ve sen kesinlikle benim ailem değilsin. Aslada olmayacaksın."
Fiziksel acıdan çok ruhsal olarak canımı yakmayı öylesine iyi biliyordu ki duygularımı bildiğinden korkuyordum.
"Bende ailen olmaya bayılıyordum zaten." deyip ellerimi boynundan gögsüne kaydırıp kendimi geri ittim ve beni bırakmak zorunda kaldı.

*

Çok fazla hayal kurmazdım ancak bu kesinlikle hayal ettiğim düğün değildi.
Pardon düzeltiyorum, bu kesinlikle hayal ettiğim damat değildi.
Lanet olası yeni soyadımla ettiğim ilk seyehat tabiki sahte balayımdı. Tabi birde uğurlama faslı için evin önünde biriken bizimkiler vardı birde. Tabiki klişelerdeki gibi çantamı Melissa ve Antonella'ya hazırlatıp kendimi rezil etmemiştim. Tamamen benim istediğim eşyalar vardı.
Eh zaten yine klişelerde olduğu gibi - ki bu klişeler genellikle alacakaranlık serisinden çıkmaydı - sessiz sakin bir yer değil  kameraların girebileceği ama bizim kesinlikle haberim yok maymuncuğunu oynayacağımız on, onbeş  yıldızlı bir otel olacaktı. Son iki katı bizim için kapatacaklardı sanki gerçekten balayı yapacaktık(!)
Antonella ve Melissanın sonunda boynumdan ayrılırken ve Antonella'nın yapmam ve yapmamam gereken edepsiz şeyleri bana anlatırken gerçekten bunalmıştım. Birden lafın ortasına atlayarak "Bebeğiim bu gerçek bir balayı değil!" dedim. Antonella ilk önce gözlerini kıstı sonra suratını düşürdü. "Ne olmuş yani, dinliyomuş gibi yapsana sen." deyip topuklarını vura vura Lionel'in yanına gitti. Gülerek arkasından baktım.
Ağabeyim ile Dia yanıma gelip aynı anda beni sarmalayınca kısa bir an duygulandım. Tüm bunlar herçek olabilirdi oysa ki.
Gerçek bir eş, gerçek bir balayı, Antonella'nın anlattıklarını can kulağıyla dinleyeceğim bir düğün sonrası.