Sahte Sevgilim | Sahte Serisi #1

Bölüm 19 ~Büyük sona doğru; oyun bitti.

Herkese merhaba!
Ben geldim, bölüm ile geldim. Bu sefer de not kısmını kısa kesip ana fikre yöneleceğim 😏😏
Umarım bölümü, dahası hikâyenin tamamını seversiniz.
Bu arada benden oylarınızı, en önemlisi yorumlarınızı eksik etmeyin 😘😘
Sizleri seviyorum, keyifli okumalar 😘😘

İletişim:
Facebook Yazar Sayfası: Hayat-I Roman
Facebook Okur Grubu: Nurhayat Turna Okurları
Twitter: sonsayfasihayat
İnstagram: sonsayfasihayat

Not: beni İnstagram'da takip etmeyi unutmayın 😘😘

..

Gözlerim yorgunluğun ağırlığıyla kapanırken babamın güvenli kollarında evimize doğru yürüyorduk. Kendimi kasmayı bırakmamın ardında sığınmıştım babama. Son bir gayret akan gözyaşlarım ise durmaksızın akıyordu.
Neden canım acıyordu benim! Neden rahat nefes alamıyordum? Neden gözlerimi her kapayışımda o mavi gözler beliriyordu. Yutkundum. Bütün acıları yutarcasına yutkundum. Tüm hayal kırıklıklarını, umutları yutar gibi tekrar yutkundum. Farkında olmadan dudaklarımdan kaçan iniltiyle kendime gelmeye çalıştım. Babam güven veren dudaklarını saçıma bastırarak her şeyin geçtiğini kulağıma fısıldıyordu. İçimden kafa tutan sesim hayır derken usulca tekrar yutkundum.

"Baba..." fısıltı halinde dökülen kelime duraksamamıza neden oldu. Gözlerimi aralayarak bana şefkatle bakan kahramanıma diktim, neşesi eksilen gözlerimi.

"Neden canım acıyor?" boğulurcasına çıkan sesime tebessüm etti. Yavaşça beni yere bıraktı.

"Çünkü, büyüyorsun kızım.. Büyüyorsun..." güç bela kaldırdığım başımı tekrar o güvenli yere bıraktım. Babamın göğsü sanki beni korurcasına büyürken kollarını daha sıkı sardı bedenime.
Verandayı yavaşça tırmanırken annem kapıyı açarak bizim geçmemizi sağladı. Güldüm. Normalde annemin yeri göğü inletmesi gerekirken suskunluğuna güldüm. Merdivenlerden çıkarken kollarımı dahada sıktım. Biliyorum bu hareketimle belki rahatça nefes alamazdı ama yaptım.. Kahramanıma dahada sokuldum. Odamın kapısı gıcırdayarak açılırken usulca girdik içeri. Beni yatağa bırakışı ardından başımın ucuna yerleştirdiği öpücükle çarşafı çekti üstüme. İyi geceler dileyerek gitti. Bense sadece gidişini izledim. Kahramanım kapımı yine usulca kapatarak çıktı odamdan. Ve ben yine yanlız kaldım.

Güldüm.... Tekrar güldüm. Kendime yaptıklarıma güldüm. Yavaşça doğruldum yattığım yerden. Canımın acısıyla güldüm. İçimdeki boşluk artarken evdeki neşesizliğe güldüm. Gülüşlerim gittikçe hıçkırık halini alırken zorla güldüm. Sesime gelen annem telaşla doladı kollarını sonradan fark ettiğim titremekte olan bedenime.

"Acıyor," diyebildim. Canımın acısını sadece tek kelimeyle dile getirdim. Yüreğimde kocaman bir boşluk oluşmuştu.

Boğazımdaki yumruyu yutmaya çalışırken ağladım tekrar... Ağladım... Güldüm.. ve.. Kayboldum...
Annemin kollarında uyku esir alırken bedenimi ben yine ağladım. Usulca tek kelime döküldü dudaklarımdan. Yokluğu yüreğimi dağlayan adam.

"Edmond..." yutkundum ve uykunun soğuk diyarlarına yolculuğu çıktım.

* * *

"Ah.. Yine mi.."

Gözlerime dolan güneşin rahatsız edici ışınları ve beraberinde Sera'nın bitmek bilmeyen korna sesi birleşince dayanılmaz bir işkenceydi. Bir nevi dejavu yaşıyordum.
Yoksa zaman geriye akmış ve ben her şeyi sil baştan mı yaşayacaktım?

"Tanrım, hayır! Neden hala hayattayım ki?" Kendi kendime yatakta verdiğim mücedeleyi kazanıyordum ki kulağıma dolan sesle put kesildim.

"Çünkü yaşamalısın da ondan. Kalk ve hayatını yaşa." ufak(!) savaşımdan galip çıkarken çarşafa dolanmış bir şekilde başımı sesin geldiği yöne çevirdim.