twin Girls

* 1 *

A/N Hey lieve lezers,

Ik ga vanavond alvast het eerste hoofdstukje publiceren aangezien mijn nichtje me anders gaat slaan. En ik vanavond een verlate sinterklaasavond vier. XD
Morgen krijgen jullie het tweede hoofdstukje. Maar voor nu veel leesplezier. Xxx Mairin

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

p.o.v Pantaleon

Ik til mijn dochter Selena. De hoge priester Abdias draagt Helia. We rennen naar het portaal. Ik hoor een gil en blijf staan. 'Leon' zegt de priester, 'alstublieft.'

Ik geef hem Selena en zeg: 'breng ze in veiligheid.'

Hij twijfelt. 'Ga' roep ik, 'nu!'

Hij rent weg. Ik sluit het portaal achter hem en ren weer terug. Steeds verder de duisternis in. Opeens sta ik tegenover mijn broer. 'Broer' zeg ik, 'wie schreeuwde er?'

'Je koningin broertje. En straks jij!'

Hij steekt een mes door mijn long. Ik val neer en met mijn laatste adem spreek ik nog een spreuk uit zodat mijn meisjes veilig zijn.

vijftien jaar later...

p.o.v Helia

Ik ben alweer vroeg op. Vandaag is het precies zestien jaar gelden dat ik hier kwam. Iemand legde me ten vondeling voor de deur. Ik heb geen idee wie mijn biologische ouders zijn. Ik ben opgegroeid bij Andrew en Sandra. Ze zijn niet heel rijk. Maar ook niet extreem arm.

Ik kleed me aan en loop naar beneden. Ik ben altijd al een ochtendmens geweest. Een nieuwe dag is altijd geweldig! Maar ik houd nooit zo van lang opblijven en laat wakker worden.

Mijn ouders zijn net zoals ik ochtendmensen. Ze zijn al in de keuken. 'Goedemorgen liefje' Sandra die bij het fornuis staat.

'Goedemorgen' zeg ik.

'Hey Heels' zegt Andrew die binnen komt lopen.

Hij heeft de krant vast en gaat tegenover me zitten aan de ronde tafel. Zijn bijnaam voor mij is heels omdat ik meestal hoge hakken draag. Heels op zijn Engels dus.

Hij gaat zitten en leest zoals gewoonlijk weer zijn krant. Ik kuch. Ik krijg geen reactie. Dus ik kuch weer. Waarom hebben ze nog niets gezegd over mijn verjaardag vandaag?! 'Als je kriebelhoest heb liefje' zegt Sandra, 'moet je wat drinken.'

Ik zucht. 'Nee, het gaat alweer.'

Andrew slaat een bladzijde om. 'Dus' zeg ik 'wat staat er op de planning vandaag.'

'Niets bijzonders' zegt Sandra.

Ik leun achteruit. 'Echt niet' vraag ik.

'Nee' zegt Andrew, 'echt niet.'

Ik zucht en loop naar de koelkast. Ik pak de appelsap en als ik de deur weer dichtgooi staan ze opeens beide voor me. Sandra met een bord vol ontbijt pancakes en Andrew heeft een klein doosje vast wat ingepakt is met cadeaupapier en waar een paar krullen opzitten. 'Gefeliciteerd met je zestiende verjaardag' zeggen ze tegelijk.

Ik zet het pak neer. 'Ik dacht dat er niks bijzonders gepland stond' zeg ik grijnzend.

'Nee, dit is te bijzonder om te plannen' zegt Andrew terwijl hij me omhelst, 'onze kleine meid is zo snel groot geworden!'

Sandra zet de pannenkoeken voor mijn stoel neer en zij omhelst mij ook. Eerst gaan we ontbijten. Samen ontbijten vinden we het gezelligst dus daarom doen we het ook ALTIJD met zijn drieën. Daarna geeft Andrew me het doosje wat ingepakt is. 'Maak maar open' zegt hij.

Ik maak het open. Het is een zwart doosje. Ik open die. Er zit een gouden ketting in. Aan de ketting hangt een wat kleinere hanger van een zon.

Ik kijk ze aan. Ze glimlachen. 'Dit droeg je om je nek toen we je vonden' zegt Sandra, 'maar we waren bang dat je het kwijt ging raken jou kenende dus besloten we het je te geven als je zestien werd. Want dan was je niet meer zo wild en zou je hem minder snel verliezen.'

'Dus... dit gaven mijn ouders me.'

'Dat denken we wel.'

Ik knik en kijk ze aan. 'Dank jullie wel' zeg ik glimlachend.

Ze glimlachen en we omhelzen elkaar. Daarna kleed ik me om. De ketting hang ik om mijn nek. 'Ik ga naar de stad' roep ik.

'Is goed liefje' roept Sandra.

Ik fiets naar de stad toe. Ik heb een brommer maar daar rijd ik amper op omdat de fiets gezonder is. Laten we eens gaan winkelen. Maar ik kan me niet goed concentreren op de fiets ik blijf maar denken aan mijn biologische ouders. Waar zouden ze zijn?!