twin Girls

* 10 *

p.o.v Selena

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word staat Hades weer voor de tralies. Ik ga rechtop zitten en schud Jason wakker. 'Mmh' vraagt hij slaperig.

'Goedemorgen neefje en nichtje' zegt Hades.

Meteen is Jason wakker. Hij springt op en vraagt meteen: 'Wat wil je?'

'Ik wil haar iets vragen en geven neefje.'

'Mij' vraag ik verbaasd.

Hij knikt en is opeens weer verdwijnen. 'Hier heb ik zo'n hekel aan' zegt Jason zacht.

Weer hoor ik die weerzinwekkende lach die me rillingen bezorgd. Opeens zit hij weer op zijn hurken voor me. Ik slik en duw mijn rug tegen de muur. 'Niet bang zijn' zegt hij, 'ik zal je niets doen. Ik wil je alleen wat vragen.'

'Wat?'

'Al nagedacht?'

'Ja.'

'En?'

'En ik weet het nog niet zeker.'

'Goed dan, het tweede wat ik je wil geven is kleding van hier.'

Hij knipt in zijn vingers en het ligt weer naast me. Hij staat op en zegt: 'Ik zie jullie vanavond weer.'

Hij verdwijnt weer. Ik kijk naar de kleding naast me. Er ligt een lichtblauwe jurk naast me. Ik sta op en pak de jurk op. 'Ik draai me wel om' zegt Jason.

Ik knik en hij draait zich om. Ik kleed me uit en doe de jurk snel aan. Het is een lange jurk. De jurk heeft een soort mouwen. Het zijn twee losse lappen maar aan de bovenkant zitten ze met een soort knopen vast en aan de onderkant zit het gewoon vastgenaaid. De bovenkant bestaat uit twee lappen die naar mijn schouders lopen. Daar lopen ze overheen om achterop mijn rug weer aan de jurk genaaid te zitten. Om mijn middel zit een wit lint met zilveren diamantjes erop. 'Je kan weer kijken hoor' zeg ik zacht.

Jason draait zich om. Hij bekijkt me eens. 'Hoe zie ik eruit' vraag ik zacht.

'Alsof je nooit ben weggeweest' zegt hij glimlachend.

Ik glimlach en hij omhelst me. We gaan weer op de grond zitten en beginnen met praten. 'Gaat hij me nu iedere dag vragen of ik het al weet' vraag ik na een tijdje.

'Ik denk het, maar zolang jij zegt dat je het nog niet weet doet hij niets. Tot hij zijn geduld verliest.'

'Verliest hij die snel?'

'Bij mij wel, maar ik lijk op onze vader. En jij lijkt op mam. En Helia lijkt op hen beide?'

'Dat denk ik wel.'

'Hoe ziet ze eruit?'

'Ze heeft goudblonde haren en net als ik knalblauwe ogen. En ze heeft iets meer zelfvertrouwen dan ik heb.' 

Hij knikt, 'aan dat zelfvertrouwen kun je werken. Dat is belangrijk. Maar dat zullen we doen als we vrij zijn.'

Ik knik, 'en wat deed je eigenlijk hiervoor? Toen we nog niet konden praten?'

'Niets, meestal sliep ik. Of ik probeerde mijn gave een klein beetje uit.'

'Hoe lang duurt het totdat je je gave echt kan besturen.'

'Niet heel lang.'

'Wanneer heeft hij de laatste keer je gave afgepakt?'

'Vijf maanden geleden en drie weken. Dus hij zal het snel weer doen.'

'Dat wil ik niet!'

'We kunnen er niets aan doen zusje. Het geeft niet, ik ben er gewend aan geraakt.'

Ik sla mijn ogen neer. Hij tilt mijn kin op. 'Het geeft niet zusje' zegt hij, 'ik zal snel weer herstellen.'