Ooit zal het gebeuren
De duistere krachten zullen gaan speuren
Een tweeling word geboren
De twee uitverkorenen
Beide zo verschillend
Maar beide welwillend
Klaar om de kwaden te bestrijden
Niemand kan hen inwijden
Ze zullen nieuwe krachten en vrien...
Ik word wakker doordat Judith vanaf beneden roept: 'See! Wakker worden! Het is al half elf!'
Ik kreun en roep: 'Ik kom!'
Ik sta op en trek mijn kamerjas aan. Daarna slof naar beneden. Als ik de woonkamer inloop zie ik Judith op de bank zitten. Judith is acht en heeft blond haar en groene ogen. Ze is het liefste en schattigste meisje ooit! Ze springt lachend op en rent naar me toe. Ze omhelst mijn heup en roept heel hard: 'Gefeliciteerd See!'
'Dank je wel' zeg ik.
Mijn moeder komt aanlopen. Haar naam is Maria. 'Goedemorgen liefje' zegt ze, 'gefeliciteerd.'
'Dank je wel' zeg ik.
Ze omhelst me. Judith rent daarna naar me toe met een klein pakje in haar handen. Dat geeft ze aan me. 'Hier' zegt ze, 'maak open! Van mama mocht ik niet kijken wat het is.'
'Eerst wacht ik op de rest' zeg ik.
Mijn broertjes komen naar beneden rennen. Kendrick en Justin heten ze. 'Gefeliciteerd See' roepen ze terwijl ze me omhelzen. Kendrick en Justin zijn beide tien aangezien ze een eeneiige tweeling zijn. Ze hebben bruine haren en blauwe ogen.
Judith, Kendrick en Justin zijn geen bloedverwanten aangezien ze alle drie geadopteerd zijn. Maria hield van kinderen maar kon geen geschikte man vinden dus adopteerde ze deze drie kleine donderstenen. Ik ben zelf niet geadopteerd maar werd ten vondeling neergelegd voor Maria's deur. Ik wil eigenlijk wel weten waarom mijn ouders me ten vondeling legden, of wie dat dan ook deed. Maar daar ga ik mee bezig als ik mijn studie heb afgerond en werk heb. Dan heb ik daarna alle tijd om het uit te zoeken.
Maria werkt trouwens niet veel maar heeft een hele goede baan dus verdient ze genoeg om voor ons te kunnen zorgen.
'Nu openmaken' roept Judith.
Ik lach, ga op de bank zitten en maak het pakje open. Er zit een ketting in met een kleine hanger van een maan eraan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Wauw' zeg ik zacht.
Ik kijk Maria aan. Ze glimlacht, 'Het hing om je nek toen ik je vond voor de deur.'
Ik glimlach, doe de ketting om en sta op. Ik omhels haar. 'Je bent zo snel groot geworden' zegt ze.
Ik gniffel. 'En jij oud, nou goed?'
'Nou zeg' zegt ze grijnzend, 'lief zijn. Ga maar even naar de stad toe voor nieuwe kleding. We gaan vanavond uit eten.'
Ik glimlach. 'Dank je' zeg ik.
Ik ren naar boven en kleed me om in een spijkerbroek en een T-shirt. Ik poets mijn tanden. Doe een beetje mascara op en doe mijn witte haren in een staart. Daarna ga ik naar beneden. Ik spring op de fiets en fiets naar de stad. Maar de tekst op de ketting blijft me dwars zitten. We stond er. Welke we ? Iemand anders heeft dus ook een deel waarschijnlijk. Dat moet wel anders kan er geen we staan!
