TULOY PA RIN

Chapter 1

"Mag-iingat ka a!" paiyak iyak ko pang sabi habang hinahatid si Jeremy papunta sa flight niya. Nasa likod niya lang ako, pinapauna ko siya.

"-Teka, je!" I grabbed his hand, napatigil kami tapos napatingin siya sa akin tapos ako naman etong huminga ng malalim with matching paawa effect.

He smiled at me. "Sabihin mo lang kung hindi ako tutuloy, okay lang, ace." He then hold my hand and wiped my tears away.

"Hindi, hindi, maglakad ka na! Sabay na lang tayo! Pumunta ka pa rin, kahit pilitin kitang wag kase ganon naman sa mga pelikula diba? Hahabol tapos ganito sasabihin tapos papaalisin din, diba?" iyak tawa kong sinabi habang pinulupot ko sarili ko sa kanya.

"Huwag kang manlalalaki dito baka paguwi ko, may iba ka na? or wors, may anak ka na sa bago mo?" Patawa tawa niyang sinabi. Akala ba niya nakakatuwang aalis siya?

"Nasa dulo ka na agad, ako nasa present lang, ikaw nasa future na?" I looked at him sabay batok sa ulo. "Ikaw ang wag mambabae! Baka mamaya ilang taon o buwan ka palang may babae ka na?"

Narinig naman namin bigla yung flight number niya so I have no choice but to cut our conversation and umalis na dapat siya.

Hindi ko kaya..

"O! ang daldal mo! Umalis ka na! Bumalik ka dito magisa a! Ako susundo sayo!" iyak tawa ko nanamang sabi.

"Promise ba yan babe?! este Ace?!" sigaw sigaw niya habang naglalakad na siya papalayo.

"Oo, je! Kahit anong mangyari!" napasigaw naman ako at dahan dahang tumalikod at hagulgol naman ako agad.

I can't say goodbye or see you soon or what. I can't watch him leave me pati anak namin.

Bigla naman akong nakaramdam na mahigpit na yakap mula sa likod ko at amoy na amoy ang pabangong aking laging hahanap hanapin kapag lumipas na ang panahon. He hugged me.

"Limang taon lang to.. Makikita rin kita ulit. I love you, Ace.." ramdam na ramdam ko ang lungkot sa kanyang boses.

Umikot ako para yakapin siya pabalik and cried out loud. "always, Je...--" we looked into each other's eyes. "--Babalik ka dito a? Promise mo yan! babalik ka.."

"I will.." He kissed me on my forehead. "Babe, see you soon! Wag mo ko masyadong iyakan baka mangayayat ka niyan! Always smile!" He pinched my nose, acting like he's tough. Eh kitang kita namang naiiyak.

"Umalis ka na, Je. Baka magbago pa isip kong dito ka na lang." I pushed him away. "I love you!" pagalit ko pang sinabi.

Parang kada layo niya sa akin, palalim ng palalim yung sugat sa puso ko. Hindi ko yata kayang magsilang ng isang anak na wala ang ama and worse, hindi alam ng ama.

Ilang araw ko ng naiisip itong senaryong to mula nung naka alis siya mula Pinas, ilang araw na rin akong umiiyak dahilan sa hindi ako sanay na wala siya. Kaya ang mapapayo ko for now is that wag kayong masyadong masanay sa presence ng isang tao kase masakit pag nawala sila sa buhay mo. pero syempre, sa akin, umalis lang naman siya. Nakasurvive na ako ng isang linggo, kaya ko pa ba hanggang five years?

"Ace.." boses ni mama ang narinig ko haba kumakatok sa kwarto ko.

"Bukas yan.." Mahinahon ko namang sabi. Aasahan ko naman ang sermon niya sa akin.

"Ilang araw ka ng ganyan, kasalanan mo rin naman, hindi mo sinabi yung totoo." she said habang hinahaplos ang mala Palmolive natural girls' hair ko.

"1 week palang, ma, pero dream niya yon, ayokong masira pangarap niya." I said and then lumabas nanaman ang magic tubig sa mata ko.

"Pangarap naman din niya yan a? Pangarap niyong dalawa yan. panharap ng dalawang nagmamahalan yan, pamilya. Ikaw, siya, at yung anak mo. Kung sinabi mo siguro yan, wala ka siguro sa ganitong sitwasyon. Baliw ka rin, naka, sa totoo lang." sabi naman niya.