I'm the princess? {voltooid}

hoofdstuk 37

p.o.v Emily
nadat ik met zac dingen had besloten over het onderzoek naar de bewaker had ik me gedoucht en was gelijk in me bed gekropen een eerlijk dat had ik even nodig

ik open me ogen en klein straaltje daglicht kruipt mijn kamer binnen en valt over mijn gezicht
ik mompel wat en draai me om. wat eigelijk niet zo veel nut heb want ben nu toch al wakker
ik wurm me uit de vele kussen en me dekbed en stap dan in mijn witte konijnen pantoffels en slof er mee naar de badkamer

ik open de deur en kijk recht in de de schoongemaakt spiegel
ik en aurora heb er zeker twee uur over gedaan om alle bloedvlekken te verwijderen

mijn haar zit door de war en me ogen staan alsof ze al vierentwintig uur geen slaap hebben gehad
ik geef toe deze week heb ik slecht geslapen en durfde ik pas de badkamer na een uur te open
maar daar ben ik over heen gelukkig en ik probeer op het onderzoek na zo normaal te leven als dat kan

ik open de kraan en laat het warmen water er uit vloeien
mijn hand maak ik in de vorm van een kommetje en gooi zachtjes de warme vloeistof over mijn drogen huid
het water vloeit over me gezicht en beland weer in de wasbak waar het in een klein donker gat glijd genaamd het putje

naast me pak ik een handdoek die ik over me gezicht wrijf en daardoor de overige druppels van me gezicht verwijderd
ik leg de handdoek in de wasmand die aurora meestal later deze dag op zou halen en loop naar me kamer

ik loop naar de ramen en gooi de gordijnen open waardoor er allemaal licht stralen mijn kamer binnen vallen
ook gooi ik de balkon deur open en stap op het balkon
als ik eerlijk ben heb ik de mooiste kamer van het paleis want ik kijk over de hele bloemen tuin heen
daarom wordt mijn kamer door het personeel ook de bloemen kamer genoemd

ineens komt er een witte duif naast me op de balkon reling zitten
ik lach naar hem en steek me vinger uit zodat hij erop kan zitten
het kleine vogeltje springt op me vinger en ik zie dan pas dat er een briefje om zijn poot zit
voorzichtig pak ik het rolletje papier en rol hem open

we komen steeds dichterbij Ilona

verbaasd kijk ik naar het briefje maar veel tijd heb ik niet
een hard schoot klinkt en de vogel valt van mijn vinger af
ik gil zo hard als ik kan en zak door me knieën
me vingers raken de vleugels van de vogel die langzaam rood kleuren
enkele roden druppels blijven kleven aan mijn handen en alweer gil ik het uit
tranen rollen over me wangen en het briefje valt op de grond
al het geluid behalve me gehuil verdwijnt en het enige wat ik tussen me tranen kan zien is de doden duif met de roden vleugel