I'm the princess? {voltooid}

hoofdstuk 44

p.o.v Emily
samen met Blake zit ik op de bank een beetje naar een film waarvan ik de titel me niet meer kan herinneren te kijken
Blake legt zijn arm om mijn schouder en ga dicht tegen hem aanliggen
ik leg mijn hoofd op zijn schouder en kijk weer naar de film

'wil je anders wandelen in de tuin?' vraagt Blake na een tijdje als ik afwezig naar het beeld staar ik knik en Blake zijn arm verdwijnt van de mijn schouder
even rekt hij uit en gaat dan staan
ik doe hetzelfde en leg dan mijn hand in de zijne

Samen liepen we de tuin in en de heerlijke geur van bloemen vult mijn neus
Diep adem ik in en Blake kijkt me amusant aan
'Wat is er?' Vraag ik lachend als hij na een tijdje me nog aan het bekijken is 'niks je bent gewoon zo mooi'
Hij pakt me kin vast waardoor ik hen recht in de ogen kijk die steeds dichterbij komen

Als zijn lippen de mijne raken gooi ik mijn armen om zijn nek en trek hem dicht tegen me aan
Zijn handen belanden om mijn middel en gelijk voel ik tintelingen in me lijf
Na een tijdje laat ik los om op adem te komen en kijk hem lachend aan 'kom we gaan veder lopen' zeg ik en pak zijn hand en vlecht onze vingers in een

Samen lopen we door de rozentuin
Mijn favoriete stuk van de tuin
Eerlijk gezegd doet deze tuin me aan de tuin aan de harten koningin uit Alice en wonderland denken
Want alle rozen zijn rood
en dan heb ik het ook over alle rozen geen een is wit geel roze letterlijk geen een !
ik voel me net Alice verdwaalt in haar gedachtes

dan zie ik wat in me ooghoek
ik laat Blake los en loop naar de roos
hij is wit met een rode rand
zachtjes raak ik de rand aan het is niet van de bloed zelf het is vloeibaar
ik kijk op de grond en zie witte blaadjes met roden stippels liggen
ik kijk veder en zie een spoor liggen die precies op de kant van de schommel gaat
langzaam zet ik stappen en bekijk de bloem blaadjes alsof ze een aanwijzing zijn

'Emily waar ga je heen?' vraagt Blake maar ik negeer zijn stem
ik voel dat zijn hand de mijne wil pakken maar ik laat mijn hand uit de zijne glijden en loop door
Blake geeft het op en begint achter me te lopen

ik ga de hoek om en even ben ik uit beeld van Blake zijn blik
ik kijk naar de schommel en gelijk begin ik te gillen
tranen dringen zich naar buiten en ik zak door me knieën
Blake snelt naar me toe en laat zich ook op zijn knieën vallen
'Emily wat is er wat is er aan de hand' zonder op te staan wijs ik naar de schommel waar het afgehaakte wolven hoofd ligt
bloed druipt uit zijn mond en zijn ogen zijn wijd gesperd

Blake staat op en ik hoor een krakend geluid van papier
'jij bent de volgende' mompelt Blake maar net hard genoeg
mijn hart zit in mijn keel en heb nog nooit zo hard geklopt
nog nooit heb ik me zo onveilig gevoelt
en nog nooit had ik me aan mijn angst overgegeven
maar nu is alles anders
ik ben bang
doodsbang