I'm the princess? {voltooid}

Hoofdstuk 21

P.o.v Emily
Nadat ik me omgekleed had ik besloten door de tuin te wandelen samen met aurora

De tuin was gigantisch en overal stonden bloemen
'Kom is met me mee' zegt aurora en sleurt me mee

We komen aan bij een grootte boom met prachtige Groenen bladeren
Aan een tak van de boom hangt een schommel
'Je ouders hadden dit gemaakt toen je nog niet geboren was zodat je als je ouder was hier kon spelen' ik knik en ga zitten op de schommel en aurora gaat op het gras voor me zitten
'Maar ik ben wel benieuwd hoe Blake je gevonden heb dus vertel op' aurora kijkt me aan als een klein kind wat zit te wachtte op een sprookje
Ik haak een hand door me haar en denk terug aan het moment
'Als ik eerlijk ben was hij nieuw in mijn klas en ik was de eerste die met hem oogcontact kreeg'
Aurora krijgt wen grijns op haar gezicht 'dat klink net als een sprookje misschien zijn jullie wel mates'

Mijn gedachte schieten terug naar de jongen van het bal
Wie is hij?
Het enige wat ik nog weet dat hij knap was en dat ik ze ogen zo mooi vond
Maar het domme is dat ik de kleur gewoon vergeten ben

'Maar ga nou veder met je verhaal ik wil het zo graag weten' zegt aurora die me uit mijn eigen gedachtes haalt
'Na school is hij dus naar me pack gegaan en wou hij privé met me praatte ik besloot met hem mee te gaan en hij begon te praatte hij zei dat ik een prinses was ik verklaarde hem voor gek maar moet je kijken waar ik nu ben'

Aurora knikt en kijkt ineens weg
'Wat is er' vraag ik en volg haar blik
Daar staat een knappe jongen in duren kleren
'Wie is dat?' Vraag ik en bekijk zijn bruine haar die de zelfde kastanje bruine kleur als mij heb
Aurora bijt op haar lip en net op dat moment draait de jongen zich om en kijkt recht in mijn ogen
Ze hebben de zelfde kleur als mij en zijn mond zakt open

Ik moet weten wie hij is dus sta ik op en loop naar hem toe
'Ilona' mompelt hij als ik voor zijn neus sta zacht knik ik en hij slaat me gelijk in mijn armen
'Je bent terug' zegt hij en ik sla me armen ook om hem heen ondanks dat ik hem niet ken voelt het goed en vertrouwd

Plots laat hij me los en kijkt me aan 'weet je eigelijk wel wie ik ben?'
Zacht bijt ik op mijn lip en schudt mijn hoofd 'mam en pap hebben het dus niet verteld'
Verbaasd kijk ik hem aan is hij mijn echte broer?
'Ik ben Zac je half  broer om precies te zijn' ik knik en bedenk me dan iets
'Hoe bedoel je half broer?' Zac haalt zijn hand door zijn haar 'onze moeder was een mens en kreeg mij op haar voor dat ze er achterkwam dat ze een mate had daarom ben ik ook een schande van de familie'

De laatste woorden spreekt hij met pijn uit
Ik pak ze hand vast en kijk hem lachend aan 'je bent geen schande je bent mijn broer'