I'm the princess? {voltooid}

Hoofdstuk 19

P.o.v Emily
Ik heb de koffer met de belangrijkste dingen ingepakt en we staan op het punt om te vertrekken
'Ik ben zo blij dat ik je gevonden heb' zegt de koningin en pakt mijn hand vast en lacht lief naar me
Ik doe hetzelfde terug ondanks dat het voelt alsof ze niet mijn echte moeder is

De koffer word ingeladen door de chauffeur en doet de klep dicht
De koning en koningin stappen alvast in en ik neem nog even afschiet van iedereen

De eerste die ik knuffel is Larissa
Stevig omhelst ze me net iets te stevig waardoor ik bijna geen lucht meer krijg
'Ik ga je missen zusje' ik lach 'ik jouw ook' dan laat ik haar los en bedank de alpha en zijn mate voor alles
Ook mijn oude ouders staan der ik geef ze beide en knuffel maar zeg niks tegen ze ik ben nog steeds boos om het feit dat ze gelogen hebben
Het zelfde doe ik bij Jason de broer en zus band is letterlijk verdwenen
Ik wil instappen als ik tegen word gehouden door mijn moeder

'Emily ik kan er niet mee leven als me kwaad weg gaat nu' zegt ze en pakt mijn hand
Tranen bollen op in haar ogen en ik kijk haar emotieloos aan
'Ik vergeef jullie' zeg ik dan en pak mijn hand terug
Mijn moeder bedankt me maar de woorden komen niet over haar lippen
Ik stap in en snel gaat ze weer naar mijn vader
Ik doe mijn gordel om en kijk vooruit
'Kunnen we gaan Emily' zeg mijn vader en ik knik naar hem
De chauffeur start de auto en de motor start
Ik kijk naar de mensen achter me en ik zie mijn moeder huilend in de armen van mijn vader
Larissa zwaait wat net als haar ouders en Jason houd zich emotieloos ondanks dat ze weet dat hij spijt heeft

Even voelt ze een traan over haar eigen wang rollen maar snel veegt ze hem weg
Dit is haar verleden en ze moet zich nu focussen op de toekomst
En helaas komen die mensen er niet in voor

Even friemel ik wat aan het hartje wat ik van Jason heb gekregen
De ketting draag ik voor eeuwig net als die van Blake
Het zijn twee sieraden waar een verhaal achter zit een prachtig verhaal met een triest einde

'Het paleis is echt super lieverd' zegt de koningin die blijkbaar tegen me aan het praatte was 'zoveel lieve mensen die je overal me willen helpen geweldige feesten heerlijk eten knappe prinsen' dat laatste zei ze grijnzend en fluistert

Gelijk moest ik aan de jongen van het feest denken
Het enige wat ik van hem gezien had waren zijn ogen maar het ergste is nog wel dat ik de kleur vergeten ben
Waarschijnlijk kom ik hem nooit meer tegen
Ik hoop dat hij opzoek naar me is en dat hij me snel vind zodat ik in zijn armen kan liggen en daar kan blijven tot dit alles over is