Samotność...
Strach...
Poczucie odpowiedzialności...
Co byś zrobiła/zrobił gdyby twój cel był na wyciągnięcie ręki, ostatnia misja, słodka wolność...
Jednak na twojej drodze staje Książę Kłamstwa i całe Twoje życie odwraca się do góry nogami....
Co...
Mała lampka migotała na nadajniku oznajmiając, że szefostwo ma moje namiary i niedługo po mnie przyjadą. Serce biło mi szybko. Nie miałam pojęcia jak powiedzieć, że zawaliłam swoją pierwszą misję. Oczywiście ,była nieudana tylko w ich opinii. Pomimo stresu i wewnętrznych rozterek ,gdzieś we mnie tkwiła duma. Postąpiłam dobrze, nie byłam tylko bezmyślną maszyną do zabijania.
W końcu poprzez zasłonę z nieustannie padającego śniegu dostrzegłam zbliżającą się masywną sylwetkę, ale dopiero kiedy człowiek stanął przede mną rozpoznałam w nim Björna- jednego z głównych przełożonych. Długa blizna szpeciła jego twarz nadając mu surowego wyglądu. W zasadzie Odzwierciedlało to jego charakter. W Siedzibie znany był ze swojej bezlitosności.
Przełknęłam głośniej ślinę, przklinałam w duchu, że musiałam trafić akurat na niego.
- Gdzie to dziecko? - zapytał niskim głosem, na którego dźwięk jeżył się każdy włos na głowie.
- Cóż...-zaczęłam- Nie mam go...
- Bezbronne niemowlę to dla ciebie zbyt trudny cel?- był bardzo poirytowany.
Wiedziałam, że cała drżę, ale nie umiałam ukryć tego ani chwili dłużej. Straciłam panowanie nad sobą, gdy mrożącym krew w żyłach spojrzeniem wwiercał się w głąb mojej duszy.
- Może po prostu wyznaczacie zadania, których bez wyrzutów sumienia podejmą się tyko prostacy i sadyści- mimo urywającego się głosu rzuciłam w odwecie.
Mężczyzna prychnął z pogardą. - Chyba zbyt dobrze ci się dotąd powodziło, hm ? Zrobiłaś się pyskata- obdarował mnie wstrętnym uśmiechem- Najwyraźniej pora żebyś poznała, co się dzieje z tymi, którzy nie wykonują tego co do nich należy.
Po tych słowach straciłam już nadzieję na to, że mój honorowy czyn ujdzie mi na sucho i to spowodowało, że łzy zaczęły same spływać po moich policzkach. Upadłam na ziemię błagałając o jeszcze jedną szansę...jednak niczym nie przekonasz człowieka nieważliwego na ludzkie cierpienie.
*** Dwa miesiące później...
Przez pierwsze kilka dni siedzenia w lodowej grocie liczyłam jeszcze upływający czas. Teraz ze zmęczenia i braku pożywienia nie mogłam nawet zebrać myśli. Byłam sama, przerażona i przemarznięta...
Pewnego dnia, gdy głód zrobił się nie do wytrzymania zebrałam resztki sił i wyszłam na zewnątrz. Szukając jedzenia przypadkiem zapedziłam się na nieznany teren...teren olbrzymów. Od razu wiedziałam, że jestem na przegranej pozycji, ale liczyłam, że może jak ja podarowałam życie jednemu z nich oni i mnie ocalą. Nie mogłam się bardziej mylić. Zaszły mnie ze wszystkich stron i gdyby nie niespodziewana burza śnieżna już leżałabym martwa. Jakoś udało mi się ukryć i na złamanej nodze doczołgać się do jaskini. Potem usnęłam, chyba na długo, bo gdy ponownie otworzyłam oczy byłam znów w Siedzibie. Na krześle (koło łóżka, gdzie leżałam) siedział Björn.
- I co warto było poświęcać misję dla błahych ideałów?- zapytał. Byłam oszołomiona,a co gorsze nie czułam się już sobą. Jakby ta dziewczyna pełna ambicji przepadła w lodowych górach. Pokręciłam głową w odpowiedzi na pytanie przełożonego.
I tak z dnia na dzień ukrywałam się pod maską. Kiedy jednak byłam sama i " zdejmowałam" ją : byłam tą pełna lęku dziewczynką, którą za żadną cenę nigdy wcześniej nie chiałam się stać.
Obecnie...
Björn wychylił się z otwartego portalu. Zacisnęłam mocniej w dłoni komunikator.
- Widzę, że zmądrzałaś i postanowiłaś do nas wrócić- uśmiechnął się, jeżeli uśmiechem można nazwać dziwne wykrzywienie twarzy, które prezentował.
- Chcę tylko wrócić do domu- powiedziałam. Zachowywałam zimny dystans. Ile razy bym sobie nie powtarzałam, że ten człowiek mnie nie przeraża prawda była taka, że panicznie się go bałam.
- I to właśnie doskonała odpowiedź. Gestem zaprosił mnie bym pierwsza weszła do portalu.
Ostatni raz obejrzałam się za siebie, w stronę obozowiska. Moje myśli biegły w kierunku Lokiego. To co jednak teraz robiłam było najlepszym wyjściem dla wszystkich. Jeżeli choć raz w życiu nie postąpię egoistycznie może skasuje to moje dawne czyny. Wypuszczając nadajnik weszłam w portal.
--------------------------- Aaaaaaa!!! Dziękuję za ponad tysiąc wyświetleń!!! Kiedy zaczynałam to pisać nie sądziłam, że ktoś wogóle będzie to czytał, a tu prawię w każdym rodziale ponad sto wyświetleń. Jejku, jesteście cudowni. Mam najlepszych czytelników na świecie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
A teraz ze spraw organizacyjnych : Następny rozdział będzie magiczną "10". Otóż to ,już 9 rozdziałów za nami... ^^
Dlatego, że to taki dość jubileuszowy rozdział planuję przygotować coś specjalnego. Poza rozdziałem szykuję dla was mały dodatek * powiało grozą*
Moglibyście też w komentarzach pisać swoje pytania do mnie, albo do bohaterów opowiadania (bo już trochę się ich pojawiło). Odpowiedź na nie pojawi się w specjalnym rozdziale "10", który z powodów technicznych ( czyt. wycieczka szkolna ) nie pojawi się w przyszłym tygodniu, ale za dwa tygodnie dopiero.
