Twisted Happiness (Sanlie, #1)

Chapter 39

LESLIE

Hiniklat ko ang braso niya bago pa siya makapasok sa kwarto niya. Nagulat ako nang pagharap niya ay may luhang naglalandas sa makinis niyang mukha. Pero hindi ko 'yon pinansin, bagkus, tinigasan ko pa lalo ang ekspresyon sa mukha ko dahil sa sinabi niya kani-kanina lang.

“What did you mean by that huh, Kuya Sandro?” matigas na tanong ko sa kanya habang patuloy sa pag-agos ang mga luha ko sa mga mata. Siya naman ay natuyo na ng paunti unti ang mga luha. Poker-faced na tinitigan niya lang ako.

Earlier this day, pinagpiyestahan ako ng mga estudyante sa school saying how bad I am to let Denver drop out of school. Eh ni hindi ko alam na ako pala ang dahilan kung bakit siya nagdrop out. At isa pa, why did he have to do that? Ganoon ba kasakit 'yong ginawa ko sa kanya? Nasaktan din akong malamang nasaktan ko siya, unintentionally. 'Yon 'yon eh, hindi ko naman intensyong saktan siya pero bakit pinaramdam niya sa aking intensyon ko iyon?

Oh for Pete's sake! I didn't mean to kiss Kuya Sandro like that! Only God knows how much I didn't want to do that scene anymore. Pero wala eh, kailangan.

Sa sobrang pag-iyak ko sa pag-iwan ni Denver sa akin ngayon, nagsisimula na akong mairita sa kanya. Bakit? Kasi, ang kitid ng utak niya! Ni hindi pa nga kami tapos may ganito ng eksena? Ni hindi pa nga kami pero hindi na niya ako pinagkakatiwalaan. And I must say, tinamaan talaga ako noong huling sinabi ni Kuya Sandro sa akin kanina nang maabutan niya akong umiiyak sa sala kasama si Mommy at Daddy.

“Kung gusto niyang manatili dito, hindi ka niya iiwan. Tandaan mo 'yan Leslie. Kung mahal ka talaga niya, iintindihin ka niya. Alam niyang mas masasaktan ka kapag umalis siya pero anong ginawa niya? Umalis pa rin siya. Don't waste your tears on someone who's not worth it.”

Is Denver not really worth it?

No. He's worth it. Mahal ko siya at mahal niya ako. We deserve each other. May kasalanan din naman ako eh. That's why I have to endure the pain his leaving has caused. Hindi ko dapat iniisip masyado ang mga pinagsasasabi ni Kuya Sandro although naguguluhan din ako sa mga ikinikilos niya.

He sounded like he's angry at Kuya Denver. Pero bakit? And why is he crying right now? Ano, nasasaktan din ba siya para sa akin?

How noble of you, Kuya Sandro. You're acting like a true big brother to me.

Ipiniksi ni Kuya Sandro ang braso niya sa pagkakahawak ko at matalim akong tiningnan. Napaatras ako dahil doon pero hindi ko pinahalata.

“It's nothing. Forget it,” sabi niya sabay pasok sa kwarto niya. Sinundan ko siya dahil hindi ko siya hahayaang kimkimin ang lahat. I want to know everything. Guguluhin ko siya hanggang sa makuha ko ang sagot sa mga tanong na gumugulo sa utak ko.

Bago pa niya isara ang pinto ng kwarto niya ay pumasok na ako. Nagdiretso siya sa kama niya at padabog na tinanggal ang sapatos na suot niya. Nang akmang tatanggalin na rin niya ang shirt na suot niya ay umangat ang tingin niya sa akin at natigilan.

“What are you doing in my room?” galit na tanong niya sa akin. Napalunok ako. Nakahawak pa rin ang mga kamay ko sa knob. Inilapat ko na ang pinto pero nanatili lang akong nakadikit doon. I don't have to guts to come closer him. Nakakatakot si Kuya Sandro ngayon.

Instead na ipakita sa kanyang natatakot ako, I held my chin up at sinalubong ang icy cold stare niya. Neither of us wanted to break the eye contact.

“I want to know the truth,” matigas na sabi ko.

Iritadong ginulo niya ang buhok niya. “What truth?”

“Anong ibig mong sabihin doon sa sinabi mo kanina?”