Zauroczenie

"Muszę uwierzyć, że tego chcesz, nie chcę cię skrzywdzić" rozdział dwunasty

Dzisiejszy dzień był nie lepszy niż wczorajszy. Dzisiaj już czułam jak boli mnie  ręka.

Adam powiedział mi dzisiaj, że chyba znowu będzie spotykał się z Mary.

Wspaniale.

Aktualnie prowadzę wspaniałe życie miłosne, jeden mnie nie chce, a przed drugim uciekłam.

Siedziałam na kanapie rozmyślając i przeglądając społecznościówki. Luke siedział obok mnie i czytał coś na telefonie. Tata rozłożył się na sofie i oglądał jakiś serial. Mama chyba była jeszcze w biurze, bo jej godziny pracy są bardzo dziwne. Czasem pracuje w domu, czasem jest w biurze od siódmej do czternastej a czasem od dziesiątej do wieczora. Stwierdziłam, że nadszedł czas pouczenia się, bo potem jeszcze bardziej nie będzie mi się chciało. Po dwóch godzinach odrabiania lekcji i uczenia się postanowiłam iść po coś do picia do kuchni. Nalałam sobie trochę jakiegoś soku i ruszyłam w stronę schodów, lecz przerwał mi to dzwonek do drzwi.

-Kto to może być?- zapytał tata.

-Pan Zachary? - zapytał znajomy głos, na co odwróciłam się i prawie nie upuściłam szklanki.

Co on tutaj robi? To bardzo złe miejsce na spotkanie z nim.

-Tom? Co ty tutaj robisz? - podali sobie rękę.

Cholera, oni się znają. To jeszcze gorzej...

-Przyszedłem do Lydii - powiedział niepewnie, a tata popatrzył na mnie pytająco.
-To wy się znacie?- zapytał zdziwiony ojciec.
-Tak się składa, że znamy- odpowiedział za mnie uśmiechając się w moją stronę, przez co zarumieniłam się.

Podeszłam pod wyjście, ubrałam szybko buty i wyszłam z nim na zewnątrz mijając zdezorientowanego ojca i zamykając za sobą drzwi.

Przybliżył do mnie i popatrzył prosto w oczy.

-Co się wtedy stało Lydio? Zrobiłem coś nie tak?- zapytał zdeterminowany by otrzymać odpowiedź.

-Sama nie wiem, byłeś wspaniały. To moja wina- powiedziałam chwiejnym głosem.

- Czyli ci się podobało? - zapytał z nadzieją, na co pokiwałam potwierdzająco głową rumieniąc się.

Złapał moje dłonie i w tym momencie skończyła się cudowna chwila.

-Co to do cholery jest?!- zapytał zdenerwowany podnosząc moją siwą dłoń.

-To nic- wyszeptałam.

-Odpowiedz mi Lydio, kto ci to zrobił? Znowu tata?! Cholera nie wiedziałem, że twój ojciec jest do tego zdolny. Znam go od jakiegoś czasu i jest spokojnym człowiekiem - mówił, nadal patrząc na moją rękę, jego oczy stały się czarne.

-To- skinęłam na rękę- To moja wina i nikogo więcej.

-Co ty zrobiłaś? - zapytał zdziwiony, puszczając swoje spięte mięśnie.

-Tak wyszło- próbowałam wywinąć się od odpowiedzi.

-Moja mała Lydia- wyszeptał całując delikatnie całą moją dłoń.

Zbliżył swoje usta do moich i zatrzymał się na chwile.

-Chyba... chyba wiem, czemu się boisz- mówił sam do siebie jakby myśląc- Nigdy się nie całowałaś.

Odsunął mnie.

-Nie mogę tego zrobić, nie chcę cię skrzywdzić-motał się-ale tak bardzo mnie pociągasz.

Nie wiedziałam, co zrobi. Odwrócił się i chciał odejść.

-Zostań- poprosiłam w ostatnim momencie i złapałam go z rękę- Chcę tego.

Odwrócił do mnie twarz, jego oczy były zaszklone i zabłysnęły, kiedy złapaliśmy kontakt. Przyparł mnie do ściany zewnętrznej mojego domu i wpatrywał mi się prosto w oczy.

-To nie jest dobry czas, a ja nie jestem odpowiednim człowiekiem- skwitował, samemu próbując uwierzyć w własne słowa.

Co robić? Nie chcę go tracić, potrzebuję go.

-Przestań- stałam tam próbując być stanowcza.

-Lydio, zrozum mnie...

-Nie! Nie wmówisz mi, że jesteś nieodpowiedni- powiedziałam stanowczo.

-Cholera, ty jesteś taka niewinna, a ja... dużo przeszedłem.

-Więc naucz mnie- wyrzuciłam z siebie, a on zamilkł. Zbliżył się do mnie. Nie wierzyłam, że to powiedziałam.

-A więc tak?- teraz to on stał przy ścianie i trzymał moją dłoń na swojej szyi. Kiedy nasza skóra się zetknęła poczułam ciepło, przesunął rękę z szyi na policzek.

-Pocałuj mnie Lydia- wyszeptał, a ja zawahałam się.

-Pocałuj mnie, bo zaraz nie wytrzymam i sam to zrobię- drżał.

Chyba za długo zwlekałam, bo szybko obrócił nas i teraz ja byłam przy murze.

-Nie! Ja nie mogę-powiedział odsuwając się ode mnie. Zakrył twarz rękoma i przetarł.

-Przepraszam Lydio, muszę uwierzyć, że tego chcesz, nie chcę cię skrzywdzić- jego słowa brzmiały dziwnie.

-Czemu tak myślisz, że mnie skrzywdzisz?- zapytałam nie przemyślając swoich słów.

-Ja...-przeczesał ręką włosy- potrafię być natarczywy- wyszeptał wstydząc się tego, co właśnie wyznał.
-Nie wierze ci, jesteś dobrym człowiekiem. Czuję to- pocieszyłam chłopaka.