Απέναντι. (sequel Πυξίδα)

Κεφάλαιο 8

Vangelis' POV

Κοιτάζω τον Θερμαϊκό απέναντί μου με δέος.

Τόσες αναμνήσεις αυτή η θέα. Άλλες καλές, σχεδόν ονειρικές, και άλλες τέρμα εφιαλτικές.

" Πόσο καιρό έχεις να έρθεις; " με ρωτάει ο Άγγελος. Χωρίς να τον κοιτάξω λέω " Απο τότε. " δυο απλές λέξεις σου δίνουν την απάντηση που θες.

" Σε σιχαίνομαι. "
" Σε μισώ.

Ίσως να 'ναι και τρεις...και τέσσερις.

" Δεν σ' αναγνωρίζω πλέον. "

Πόσες τέτοιες θέλει να μου πει η Μαριλια, άραγε;

" Έχεις να ανέβεις 8 χρόνια; " με ρωτάει έκπληκτος. Γνεφω αδιάφορα και πέφτει μια αμήχανη σιωπή στην ατμόσφαιρα.

" Δεν ήθελα ποτέ να σε προδωσω. " λέει μετά από λίγο. Ακούγεται μετανιωμένος, αλλά ειλικρινά δεν μου καίγεται καρφί. Τον αγνοώ, ούτε γυρίζω να του ρίξω ένα φευγαλέο βλέμμα.

" Ρε γαμωτο, μιλά, χτυπά με, πες κάτι! " μου λέει εκνευρισμένος.

" Δεν σου έφτασε το ξύλο που έφαγες; " γελάω ειρωνικά.

" Προφανώς δεν έφτασε σε σένα. " μου λέει. Γυρίζω να τον κοιτάξω ''Έχεις δίκιο. " παραδέχομαι " Δεν μου έφτασε. " μια μπουνιά βρίσκει το μπράτσο του και εκείνος αναφωνεί έκπληκτος.

" Ρε! "

" Βρήκα νεύρο; " ρωτάω. Με κοιτάζει μπερδεμένος " Τι; Όχι. " λέει. Κάνω κίνηση να του χώσω άλλη μια για να πετύχω τον στόχο μου, αλλά κάνει πίσω.

" Σταματά τις μαλακιες! "

" Είσαι ένα γαμημένο αρχιδι. " λέω απλά.

" Δεν μου λες κάτι καινούργιο. " παρατηρεί.

" Κρατιέμαι με τα χίλια ζόρια να μην σου σπάσω την μούρη. " λέω απλά. Σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό.

" Δεν θα είναι η πρώτη φορά, έτσι δεν είναι; " με ρωτάει με πικρία. Κοιτάζω την ουλη κάτω απ'το μάτι του. " Συγγνώμη γι' αυτό. " λέω ειλικρινά.

" Δεν πειράζει, πώς τα πας με τα δικαστήρια; " με ρωτάει.

" Εσύ πώς τα πας; " γυρίζω την ερώτηση. Εκείνος γελάει " Κλασικός Βαγγέλης. " δεν γελάω. Το καταλαβαίνει και βήχει για να κρύψει την αμηχανία του.

" Κέρδισα την υπόθεση με τον ξυλοδαρμό. " λέει απλά.

" Μας γαμησε αυτή η γκομενα, έτσι δεν είναι; " λέω. Αισθάνομαι τόσο ηλίθιος αυτη τη στιγμή.