Απέναντι. (sequel Πυξίδα)

Κεφάλαιο 17

Ο Μιχάλης έφυγε λίγο αργότερα, μιας και έπρεπε να κοιμηθεί λίγο ώστε να είναι ξεκούραστος το βράδυ που δουλεύει. Αναπολώ τις μέρες που το έκανα και εγώ αυτό. Που πήγαινα σχολή, γύριζα σπίτι, διάβαζα, κοιμόμουν, διάβαζα και μετά δούλευα στο τότε νέο κλαμπ του αδερφού μου για να βγάζω τα έξοδά μου, παρ'όλο που ο πατέρας μου μπορούσε να τα καλύψει και με το παραπάνω.

Κουνάω το κεφάλι μου για να διώξω αυτές τις αναμνήσεις και τοποθετώ τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων. Μόλις μαζεύω λίγο το σπίτι, έρχομαι αντιμέτωπη για ακόμη μια φορά με την μοναξιά και τη βαρεμάρα μου.

" Πληττω. " κλαψουριζω καξως βυθίζομαι στον καναπέ. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω! Μάζεψα το σπίτι, μίλησα λίγο με τον Μιχάλη...τι άλλο μένει;

Σε κάποια άλλη στιγμή ίσως να τηλεφωνούσα στη Σαβίνα, ακόμη και στη Λαμπρινή, αλλά η διάθεσή μου δεν είναι στα καλύτερά της σήμερα...και κάθε σήμερα!

Σηκώνομαι προσεκτικά από τον καναπέ της αυτολυπησης και κοιτάζω το σπίτι, κρατώντας τη φουσκωμενη μου κοιλιά.

" Τι θέλει το μωράκι μου να κάνουμε για να μην βαριέται η μαμά; " μουρμουριζω. Το νιώθω να κλωτσάει μέσα μου και κοιτάζω το παράθυρο. " Ναι, μωρό μου, και η μαμά θέλει να παρακολουθήσει τον μπαμπά, αλλά έπιασε παγωνιά και δεν κάνει να κρυωσουμε. " μιλάω μόνη μου, χειροτερεύει η κατάσταση!

Σε μια παρόρμηση της στιγμής, αποφασίζω να φροντίσω τον εαυτό μου και να βγω για ψώνια στα μαγαζιά! Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου το λεγόμενο "shopping therapy", αλλά ειλικρινά ελπίζω να δουλέψει! Χαμογελώντας μπαίνω για ένα γρήγορο ντους. Ναι, βρήκα με τι θα απασχολησω τον εαυτό μου και σήμερα!

_________________________________________

Στεγνώνω τα μαλλιά μου και βαφομαι ελαφρά, ίσα-ίσα να μην μπορεί κανείς να διακρίνει το ποσό χλωμή και κακοκεφη είμαι. Φοράω ζεστά ρούχα και κοιτάζω το στολισμένο δέντρο στη γωνία του σαλονιού. Αν δεν υπήρχε, θα είχα σχεδόν ξεχάσει ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα! Ελπίζω λοιπόν η μαγεία των Χριστουγέννων να μου κρατήσει συντροφιά αυτό το μίζερο απόγευμα...

Παίρνω τη τσάντα μου και κλειδωνω καλά πίσω μου. Είχα ξεσυνηθισει να μένω μόνη μου και ακόμα παλεύω να προσαρμοστώ μέσα σε αυτο το άδειο σπίτι. Φοβάμαι ακόμη και το σκιά μου...

___________________________________________

Μια ώρα αργότερα βρίσκομαι σε γνωστό εμπορικό κέντρο, στο τομέα με τα μωρουδιακα είδη. Έχω πάρει ένα καρότσι το οποίο είναι ήδη μισογεμάτο. Κοιτάζω στα δεξιά μου και αντικρίζω ένα χαριτωμένο κορμάκι με τον Mickey. Το αρπάζω στα χέρια μου " Χριστέ μου, τι όμορφο! " μονολογω και το ρίχνω κι αυτό μέσα στο καρότσι. Αρπάζω ακόμη ένα λουτρινο αρκούδι με όμορφα μπλε μάτια και βαδίζω προς το ταμείο. Αρκετά ψωνισα για σήμερα!