Vangelis' POV
°Ημέρα 8°
Είναι βράδυ.
Ή μήπως δεν είναι;
Τι ώρα είναι;
Τι μήνα έχουμε;
Τι εποχή;Τίποτα δεν μοιάζει να έχει σημασία πλέον. Μια ζωή μουντή, δίχως μέλλον. Αναλωνομαι κάθε βράδυ σε διαφορετικα μπαρ, προσπαθώντας να καλύψω το συναισθηματικό μου κενό μέσα σε γυμνά κορμιά, σε διαφορετικά κάθε μέρα.
Δεν δενομαι, δεν υπάρχει δεύτερη φορά, δεν υπάρχει μέλλον με αυτά. Σεξ της μιας βραδιάς, χωρίς ουσία, χωρίς να μου προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς να με γεμίζει.
Ίσως να αγγίζω δεκάδες γυμνά σώματα, μα κανένα δεν έχει την αίσθηση του δικού σου. Αυτός που βυθίζεται σε γυμνά σώματα δεν είναι πάντοτε συναισθηματικά πλήρης.
Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το πληκτρολόγιο. Ο κερσορας στην οθόνη σχεδόν με κοροϊδεύει.
" Παλιομαλακα, μετανιωσες; Είναι αργά! " φτύνει τις λέξεις.
Ή τουλάχιστον έτσι συμβαίνει στη φαντασία μου.
" Είναι αργά, πάντοτε θα είναι αργά. " ψελλιζω κουρασμένος. Κλείνω το αρχείο μπροστά μου και ανοίγω ένα άλλο.
Κάθε απέναντι θα σε χωρίζει μια ζωή από ό,τι αγαπάς πιο πολύ. Ό,τι αγαπάς θα στέκεται απέναντι σου, θα σε κοροϊδεύει, θα σε λυπάται για τις επιλογές σου. Είτε αυτό είναι ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί, απέναντι, πάνω στο γραφείο σου, είτε είναι το στυλό που εσπασες πάνω στα νεύρα σου, το σπασμένο πληκτρολόγιο στην γωνία του δωματίου, η πεταμενη οθόνη κάτω από το μπαλκόνι σου...είτε είναι το αγαπημένο σου πρόσωπο. Όλοι σε χλευάζουν. Σε λυπούνται. Είναι απέναντι σου.
Πάντα θα είναι.
Κλείνω απότομα την οθόνη του λάπτοπ και βυθίζομαι στη θέση μου. Πρέπει να φύγω για λίγες μέρες! Δεν αντέχω!
____________________________________________________
Marilia's POV
Έχει περάσει μια εβδομάδα και μια ημέρα.
Όχι πώς κρατάω ημερομηνίες...!
Κοιτάζω αδιάφορα το talent show που παίζει στην τηλεόραση την ώρα που ακούω τα κλειδιά στην πόρτα. Δεν γυρίζω καν να κοιτάξω ποιος είναι.
" Σου έφερα φαγητό. " ακούω την φωνή του Πέτρου " Η μαμά έφτιαξε τορτελινια, τα αγαπημένα σου! " λέει. Τα κλειδιά του χτυπάνε στο γυάλινο τζαμί καθώς προσπαθεί να ακουμπήσει τα πράγματα στο τραπέζι της κουζίνας.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Απέναντι. (sequel Πυξίδα)
FanficΜετά από όλο αυτό το διάστημα κατάλαβα δύο βασικά πράγματα. Ενώ εγώ αναπολούσα, θυμόμουν. Μα εκείνος ενώ αναπολούσε, ξεχνούσε. Γιατί όταν αναπολούσα έκλαιγα, μα εκείνος γελούσε. Γιατί όταν του είπα ''θυμήσου'' εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά και κούνησε...