«Μάρκο!» φωνάζω, μα ο μικρός έχει ήδη κλειδωθεί στον ξενώνα.
Κάνω κίνηση να τον ακολουθήσω, όμως νιώθω ένα χέρι να με συγκρατεί από τον ώμο. Γυρίζω και βλέπω το πρόσωπο του κυρίου Μάκη.
«Άφησέ τον λίγο μόνο του, δωσ' του τον χρόνο του...» λέει απλά. Γνέφω καταφατικά και τον ευχαριστώ προτού κατευθυνθώ προς τα παιδιά.
Ο Ελισσαιος με την Σαβίνα συζητούν πιο'κει, ο Βασίλης γελάει με τον Μάικ και ο Ραφαήλ πειράζει την Μαρίλια.
Πόσα χρόνια αυτό το παιδί ζει στη ζώνη φιλίας;
Πονάει η καρδιά μου μόνο στη σκέψη.
(και η δική μου μαζί😭😂)
Βαδίζω προς το μέρος τους και αγκαλιάζω τρυφερά τους ώμους της Μαρίλιας.
«Τι λέτε εσείς εδώ, πιτσουνάκια.» λέω γελώντας. Η Μαρίλια μου δίνει ένα βλέμμα που μπορεί να σκοτώσει άνθρωπο, ενώ ο Ράφα γελάει.
«Στην πραγματικότητα, βλάκα, λέμε για την κοπέλα που έχει πάρει τα μυαλά του Ράφα!» λέει πονηρά.
Ω, να σου γαμησω! Ο Ραφαήλ μόλις κοκκίνησε;!
«Ραφαήλ, μαλακα, εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα;!» λέω έκπληκτος.
«Γιατί είσαι αρχιδι και θέλω να σου σπάσω τα μούτρα.» λέει δήθεν σοβαρός.
Το σκέφτομαι λίγο.
«Δεκτό.» λέω γελώντας. Τον χτυπάω ελαφρά στον ώμο και ανταποδίδει και εκείνος με μια μπουνιά.
«Μαλακομπούκωμα.»
«Dj από τα Lidl.» αντιγυρίζω.
«Πω, ωριμαστε επιτέλους.» λέει απηυδησμένη η Μαρίλια.
«Καλά σας λέει, μας γκαστρώσατε πια.» λέει η αδερφή μου.
Δεν πρέπει να κατάλαβε τη τραγική ειρωνεία του πράγματος.
«Αυτό το έκανε ο δικός σου, μάτια μου.» λέω, χαϊδεύοντας τρυφερά τα μαλλιά της. Ξινίζει το πρόσωπό της και σουφρώνει τα χείλη της.
«Όλο κρυάδες.» λέει εντελει.
«Μόνο γεγονότα.» κάνει ένα "μμμ", κάνει να φύγει, όμως τη σταματώ.
«Που είναι η ανιψιά μου;» ρωτάω.
«Την έβαλα να κοιμηθεί όσο σου έδιναν το βραβείο του πατέρα της χρονιάς.» λέει ειρωνικά.
Και όχι, δεν αναφέρεται στον μικρό...αλλά στον Μάρκο.
Ακουω διαφορά αναφωνητά. Ο Ραφαήλ γελάει, ο Πέτρος κρατάει το στόμα του και η Μαρίλια με κοιτάζει έντονα, σαν να εξετάζει τα χαρακτηριστικά μου, προσπαθώντας να καταλάβει την αντίδρασή μου σε αυτή τη κακία που πέταξε η αδερφή μου.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Απέναντι. (sequel Πυξίδα)
FanficΜετά από όλο αυτό το διάστημα κατάλαβα δύο βασικά πράγματα. Ενώ εγώ αναπολούσα, θυμόμουν. Μα εκείνος ενώ αναπολούσε, ξεχνούσε. Γιατί όταν αναπολούσα έκλαιγα, μα εκείνος γελούσε. Γιατί όταν του είπα ''θυμήσου'' εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά και κούνησε...
