Flashback
Vangelis' POV
"Και εντέλει συνειδητοποίησα πως αν δεν μιλήσεις, δεν θα μάθεις. Ξοδεύουμε ώρες αμέτρητες να αναλύουμε τα «αν», τα «πως» και τα «γιατί», ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε την απάντηση σε όλα μας τα ερωτήματα, απλώς εκφράζοντας τις απορίες και τα συναισθήματά μας. Πληγωνόμαστε από τ' ανείπωτα και υποβάλουμε τον εαυτό μας σ' ένα ψυχολογικό βασανιστήριο μακράς διάρκειας. Είμαστε μαζόχες οι άνθρωποι, αυτή είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω.''
Αισθάνομαι ένα σκούντημα στον ώμο μου και καθώς σηκώνω το κεφάλι μου για να αντικρίσω της Μαρίλια, συνειδητοποιώ πως έχει πιαστεί ο σβέρκος μου.
Πόση ώρα έγραφα, άραγε, αυτή τη φορά;
«Μωρό μου, πάνε πέντε ώρες, πήγαινε ξάπλωσε επιτέλους!» παραπονιέται η Μαρίλια. Χαιδεύω απαλά το χέρι της και την παρακινώ να κάτσει στην αγκαλιά μου. Χαιδεύω απαλά τη κοιλιά της και αφήνω ένα φιλί πάνω της.
«Πρέπει να παραδώσω το άρθρο μου αύριο και έχω πάρει φόρα, συγγνώμη.» λέω φιλώντας την απαλά στα χείλη. «Εσύ έφαγες, εντάξει; Πήρες τις βιταμίνες σου;» ρωτάω.
«Ναι ρε μωρό μου, σταμάτα πια να είσαι τόσο πολύ υπερπροστατευτικός!» λέει απελπισμένη.
Γελάω, «Αυτό είναι πλεονασμός, μωρό μου!»
«Βαγγέλη, μην με διορθώνεις!» παραπονιέται.
«Συγγνώμη, μου βγαίνει αυθόρμητα!»
«Ναι, ξυπνάει ο Μπαμπινιώτης από μέσα σου, μη χέσω.» με κοροϊδεύει.
«Δώσε μου μόνο πέντε λεπτά να ολοκληρώσω, ναι;» λέω.
Στριφογυρίζει τα μάτια της και αφήνει ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου. «Έχεις πέντε λεπτά, δευτερόλεπτο παραπάνω! Διαφορετικά θα έρθω να σε μαζέψω, κατανοητό;» λέει αυστηρά.
«Ναι, μωρό μου, όπως διατάξεις!» γελάω.
Χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά και τα γένια μου, «Τι θα κάνω εγώ με 'σένα ρε Βαγγέλη;» λέει απηυδησμενη.
«Έχω κάτι στο μυαλό μου...» λέω πονηρά. Φιλάω παιχνιδιάρικα τον λαιμό της και εκείνη με σπρώχνει
«Πάω για ύπνο.» ανακοινώνει.
«Μαρίλια, με αποφεύγεις. Που θα πάει αυτή η σχέση; Νιώθω παραμελημένος.» προσπαθώ να ακουστώ όσο το δυνατόν σοβαρότερος.
«Μωρό μου, την...''Μαρία'' γιατί την έχεις;» λέει αποστομώνοντάς με. Πάω να την πιάσω από το χέρι, αλλά εκείνη αφήνει ένα φιλί στο μάγουλό μου, κλείνει όλα τσαχπινιά το μάτι της και φεύγει κουνιστή-κουνιστή.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Απέναντι. (sequel Πυξίδα)
FanficΜετά από όλο αυτό το διάστημα κατάλαβα δύο βασικά πράγματα. Ενώ εγώ αναπολούσα, θυμόμουν. Μα εκείνος ενώ αναπολούσε, ξεχνούσε. Γιατί όταν αναπολούσα έκλαιγα, μα εκείνος γελούσε. Γιατί όταν του είπα ''θυμήσου'' εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά και κούνησε...
