Απέναντι. (sequel Πυξίδα)

Κεφάλαιο 21

Διαβάστε στο τέλος. ❤️

Marilia's POV

Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και κοιτάζω ανήσυχη γύρω μου. Ο αδερφός μου κοιμάται στην πολυθρόνα δίπλα μου. Κανείς άλλο στο δωμάτιο, πέρα από εμάς. Ορκίζομαι πως μυρίζω το άρωμα του, σχεδόν νιώθω το χάδι του πάνω στα χέρια μου, στα μαλλιά μου...

Σκουνταω τον αδερφό μου να ξυπνήσει και εκείνος ανοίγει τα μάτια του νυσταγμένος. Το αγαπημένο μου σκατομωρο...

" Πως είσαι μικρή; " ρωτάει τρυφερά.

" Νιώθω καλύτερα. " λέω ειλικρινά. Γνέφει καταφατικά και βγάζει ένα διπλωμένο χαρτί από την τσέπη του.

" Τι είναι αυτό; " αναρωτιέμαι.

" Ραβασάκι από τον αγαπημένο σου. " λέει ειρωνικά. " Σχεδόν μου σηκώθηκε από την ανατριχίλα. " συνεχίζει. Του ρίχνω ένα στραβό βλέμμα και αρπάζω το χαρτί από τα χέρια του.

" Όλο μαλακιες είσαι τώρα τελευταία. Δεν σου κάθεται η γκόμενά; " ρωτάω απηυδυσμενη. Μου χαμογελάει ειρωνικά και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

" Θες να σου φέρω τίποτα να φας; " γνέφω καταφατικά και αφού με φιλάει στο μάγουλο, βγαίνει από το δωμάτιο. Κοιταζω το διπλωμένο χαρτί στα χέρια μου και ζυγίζω τις πιθανότητες. Τι να λέει σε αυτό το γράμμα;

Πραγματικά νόμιζα πως η παρουσία του ήταν στιγμιότυπο της φαντασίας μου. Νομίζω πως ονειρεύτηκα το χθεσινό βράδυ, πως δεν συνέβη τίποτα ποτέ...

Ξεδιπλωνω διστακτικά το χαρτί που μου έδωσε ο αδερφός μου και κοιτάζω τα όμορφα γράμματα του... Ναι, όλα είναι όμορφα πάνω του· ακόμη και η σαπίλα μέσα του...στη ψυχή του.

Αρχίζω να διαβάζω τις σκέψεις του και σχεδόν νιώθω τα λόγια του να αγγίζουν κάτι βαθιά μέσα μου...

" Ένας Θεός ξέρει πόσες φορές έπιασα το στυλό για να σου γράψω... Πόσες φορές έγραψα μα τίποτα δεν έμοιαζε αρκετό για να φτάσει στο ύψος των συναισθημάτων μου... Πόσα χαρτιά έσκισα και πόσα δάκρυα έχυσα...Πόσα χιλιόμετρα έκανα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, για να έρθω να σε δω...μα τη στιγμή που έφτασα στην πόρτα σου...δίστασα...έφυγα με το επόμενο αεροπλάνο. Ήθελα τόσο να είμαι δίπλα σου, να σε αγγίζω, να σε χαϊδεύω, να χαίρομαι με τη χαρά σου, να στεναχωριέμαι μαζί σου, να σου κρατάω το χέρι στις δύσκολες στιγμές που ήρθες αντιμέτωπη, να σε φροντίζω, να σου δείχνω πόσο νοιάζομαι...μα όλο αυτό φάνταζε τόσο δύσκολο μέσα μου...τόσο μεγάλο βήμα... Μάθαινα που και που νέα σου, μα δεν ρωτούσα ποτέ. Μην καταλάβουν πως μου έλειψες, μην καταλάβουν πως σε θέλω ακόμη... Όταν μάθαινα ότι ήσουν στο νοσοκομείο, τρελαινομουν. Ήθελα να έρθω να σε βρω, μα και πάλι δίσταζα. Φοβάμαι την απόρριψη Μαριλια, μα ξέρω πως μου αξίζει μια από εσένα...για όλα αυτά που πέρασες εξαιτίας μου, για την συναισθηματική φόρτιση που σε υπέβαλα. Ξέρω πως το να ζητήσω συγγνώμη δεν αρκεί, δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο για όλα αυτά που σου έχω κάνει. Έχω υπάρξει τόσο κάφρος, τόσο άκαρδος και ενώ το έβλεπα, το προσπερνούσα. Δεν ξέρω πως, μα ξέρω γιατί, και αυτό το γιατί δεν γίνεται να ειπωθεί σε αυτή εδώ τη κόλλα χαρτί. Σου δίνω λίγο χρόνο ακόμη, μερικές ώρες να χωνέψεις αυτές τις σκόρπιες σκέψεις μου και θα έρθω να σε δω. Ξεκουρασου και να προσέχεις...να με περιμένεις.