Απέναντι. (sequel Πυξίδα)

Κεφάλαιο 24

previously...

" Πέτρο, γαμωτο σου! Πες μου ποιος ήταν στο τηλέφωνο! " επιμένω.

" Η Μυρτώ. " παραδίδεται. Τον κοιτάζω μπερδεμένη.

Τι διαόλο ήθελε η Μυρτώ και γιατί έπρεπε να του το βγάλω με το τσιγγελι;!

Εκτός κι αν...

Ω, Χριστέ μου!

" Έπαθε κάτι η Τζο; Είναι καλά η μικρή; " ψελλίζει ανήσυχη.

" Ναι, μια χαρά είναι η μικρή. Άλλος έχει το πρόβλημα... " αρχίζει διστακτικά.

Ωχ...οχι...!

Τη στιγμή που πάω να ψελλισω το όνομα του, ακούγεται ένας χτύπος στη πόρτα.

__________________________________________

Βλέπω το πρόσωπο του Βαγγέλη και απευθείας ξεσπάω σε κλάματα. Σε ένα σημείο του μετώπου του έχει ράμματα και το χέρι του είναι τυλιγμένο με γύψο. Σηκώνομαι, παρά τις διαμαρτυρίες και των δύο, και κλεινομαι στην αγκαλιά μου, προσέχοντας φυσικά να μην τον χτυπήσω στην ξαφνική εκδήλωση αγάπης μου. Με σφίγγει όσο περισσότερο μπορεί με το ένα χέρι του και τοποθετεί το κεφάλι του πάνω στο δικό μου, κάνοντάς με να χωθώ στον λαιμό του.

" Ανησύχησα! " τον μαλώνω. " Πως είσαι; Πως νιώθεις; Πονάς; Χτύπησες πουθενά αλλού; " λέω αγγίζοντας με τα χέρια μου το σώμα του. Πιάνει το ένα μου χέρι στο δικό του και φιλάει απαλα τις αρθρώσεις μου.

" Καλά είμαι κούκλα μου, μην ανησυχείς. " λέει τρυφερά. Χαϊδεύει λίγο τα μαλλιά μου και με αγκαλιάζει ξανά. Κοιτάζω τον αδερφό μου που μας κοιτάζει με ένα πονηρό χαμόγελο και εκνευρίζομαι!

" Καθυστερημένε! Με κοψοχολιασες! Πήγε η ψυχή μου στη Κούλουρη! " του φωνάζω.

" Σιγά την απόσταση μωρέ. Σαν το άλλο το ωραία που μου λες! Αχ, κάτσε να δεις, πως το λες; " κάνει πως σκέφτεται.

" Πρόσεχε, ηλιθιε, θα το κάψεις! " λέω ειρωνικά.

" Αα! Θυμήθηκα! Το θα μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι, με ξεπερνάει κάθε φορά, αλήθεια. " με κοροϊδεύει. Του κάνω κωλοδαχτυλο ως απάντηση και αγκαλιάζω τον Βαγγέλη ξανά.

" Βλέπεις τι τραβάω; " λέω δήθεν στεναχωρημενη. Είναι ζωντανός, μια χαρά...σχεδόν, είμαστε καλά και μου αρκεί. Δεν θέλω τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

" Γιατί πειράζεις το κορίτσι μου, Πέτρο; " λέει κοιτώντας με στα μάτια. Ανταποδίδω το βλέμμα με δάκρυα στα μάτια, μα με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη.