Απέναντι. (sequel Πυξίδα)

Κεφάλαιο 32

Ευτυχία.

Είναι καθαρά στην προσωπικότητα του ανθρώπου το που και σε τι θα βρει τη δική του ευτυχία. Άλλοι θα την βρουν στα «μικρά» πράγματα και άλλοι στα «μεγάλα». Ευτυχία για άλλους είναι μια κούπα καφέ το πρωί μόλις ξυπνήσουν, μια βόλτα με τον σκύλο τους στο πάρκο, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ένα τσιγάρο, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Για άλλους...τα λεφτά, το «αίμα», η υποδούλωση, ο τζόγος, τα ναρκωτικά. Το θέμα όμως είναι ένα· Εσύ σαν άνθρωπος, τι θες στη ζωή σου; Θες κάτι απλό και καθημερινό; Ένα χαμόγελο από τον σύντροφο σου, τον ήχο του γέλιου του παιδιού σου; Ή μήπως ξεχνάς αυτά τα «μικρά» μα στη πραγματικότητα τόσο «μεγάλα» και ανεκτίμητα «πράγματα» που έχεις στη ζωή σου; Ή μήπως τα έχασες όλα και κατέφυγες στην εύκολη λύση; Αν συμβαίνει αυτό, στρίψε στη αμέσως επόμενη στροφή, κάνε κάτι, μην μένεις σε μια εφήμερη ευτυχία που εντέλει θα σε καταστρέψει, γιατί φίλε, αυτή δεν είναι ευτυχία και το ξέρεις καλά. Αν είσαι εθισμένος στον τζόγο, το βλέπεις όταν χάνεις όλα σου τα χρήματα και σε κυνηγούν λυτοί και δεμένοι για να σε σκοτώσουν, αν είσαι δολοφόνος, το νιώθεις όταν ακούς σειρήνα και ξέρεις πως είναι για σένα, αν πάλι...είσαι εθισμένος στα ναρκωτικά, σαν εκείνον το φίλο που σου έλεγα τις προάλλες, τότε σίγουρα το έχεις βιώσει, όταν προσπαθούσες να μαζέψεις το σαπισμένο και άκαμπτο σώμα σου από το βρωμερό πάτωμα εκείνης της τουαλέτας που πήρες τη δόση σου εκείνο το βράδυ, όταν το κεφάλι σου γύριζε και ο εμετός ανέβαινε στο στόμα σου, όταν καταριόσουν την ώρα και τη στιγμή που έμπλεξες σε αυτά τα σκατά!

Όμως, φίλε μου, η ζωή δεν είναι μόνο πίκρα, εμπόδια και σκατά. Αρκεί να κάνεις την στροφή και να κυνηγήσεις το άπιαστο. Στο υπόσχομαι, στο τέλος του δρόμου βρίσκεται η ευτυχία σου!

Στο δικό μου «τέλος», βρισκόταν η πρώτη λέξη του γιου μου.

«Μπαμπά»

Δέκα μήνες μετά...

«Μάρκο, ούτε να το σκέφτεσαι!» ακούγεται αυστηρή η φωνή του Άγγελου από το σαλόνι. Κοιτάζω τη Μαρίλια χαμογελώντας συγκρατημένα ενώ αλλάζω τη πάνα του μικρού. Μου χαμογελάει καθώς με πλησιάζει.

«Θες να πας να δεις τι έγινε;» ρωτάει τρυφερά. Κοιτάζω τον μπέμπη μου, που πριν λίγες μέρες μπήκε στον δέκατο μήνα της ζωής του. Βλέπω το φαφούτικο χαμόγελό του να μεγαλώνει καθώς φτιάχνω καλύτερα πάνω του την καινούργια πάνα.

«Όχι, εντάξει, είμαστε έτοιμοι!» λέω σηκώνοντας τον μικρό στην αγκαλιά μου. Αφήνω ένα φιλί στο μέτωπό του και κάνω κίνηση να βγω από το δωμάτιο.