10.000 ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣΣΣΣΣ! Καλα τα παμε για αρχη! Ευχαριστω πολυ που με στηριζετε ακομα! Ακομα και τωρα που εχω χωρισει ο,τι κινειται ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑ! <3
don't hate me.
.
.
.
Marilia's POV
Τόσες μέρες ψάχνομαι, ψάχνω να βρω κάτι να απασχολήσω τον εαυτό μου ώστε να πάψω επιτέλους να τον σκέφτομαι! Όχι, δεν θέλω να τον ξεχάσω τελείως, είναι πράγμα αδύνατο εξάλλου! Θέλω μονάχα να πάψει να μαζί κάθε μου σκέψη, κάθε τι γύρω μου.
Δύσκολο όταν έχεις το παιδί του μέσα σου.
Λέει πικρόχολα η φωνούλα μέσα μου. Θα συμφωνήσω μαζί της αυτή τη φορά! Έχει απόλυτο δίκαιο! Είναι δύσκολο...
Κουνάω το κεφάλι μου πέρα-δώθε για να ξεφύγω από την πολυπλοκότητα των σκέψεών μου και επικεντρώνομαι στο λάπτοπ μπροστά μου. Η Ψυχολογία ήταν πάντοτε η μεγάλη αγάπη μου! Ωστόσο, φαίνεται να απέτυχα στη πράξη με τον "πρώτο" μου ασθενή.
Διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω, αλλά όλα μου μοιάζουν άγνωστα! Ρίχνω μια ματιά στις σημειώσεις δίπλα μου και απογοητεύομαι πλήρως. Έχω χάσει τη φόρμα μου πλέον! Άλλοτε διάβαζα ολόκληρο ακαδημαϊκό βιβλίο μέσα σε μια μέρα και τώρα δεν μπορώ να αφομοιώσω μια απλή παράγραφο. Κλείνω το τετράδιο μου απογοητευμένη και αποφασίζω να ρίξω μια ματιά στο απέναντι σπίτι.
Βρισκόταν στη βεράντα του. Σφιγμενος με τα σκληρά του χαρακτηριστικά, ως συνήθως. Τον κοιτάζω έντονα, το βλέμμα του δεν φεύγει στιγμή από το δικό μου.
Μόλις ακούω όμως τον ήχο του κουδουνιού, αποφασίζω να διακόψω αυτή την ατέλειωτη οπτική επαφή.
" Θα παρακαλάς! Θα καταριεσαι την ώρα και τη στιγμή. " μουρμουριζω στον εαυτό μου κατευθυνόμενη προς τη πόρτα. Το κουδούνι χτυπάει ξανά.
" Τώρα! " παραπονιέμαι. Μου την σπάει αυτός ο ήχος. Τρυπάει τα τύμπανά μου!
Ανοίγω εκνευρισμένη πλέον τη πόρτα, το χρεωνω φυσικά στις ορμόνες της εγκυμοσύνης, και έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μιχάλη.
" Πως κι από εδώ εσύ; " λέω εμφανώς αμήχανα. Βαδίζω προς τη βεράντα και με ακολουθεί. Έχει ψύχρα έξω, μα τίποτα δεν συγκρίνεται με την παγωνιά που έχει ριζώσει στη ψυχή μου.
" Με απεφευγες. " συμπεραίνει. Νιώθω σαν να με κατηγορείς.
" Προσπαθώ να προστατέψω τον εαυτό μου από έναν ακόμη...bad boy της δεκάρας. " φτύνω τις λέξεις. Κοιτάζω απέναντι. Μας κοιτάζει ακόμα.
ESTÁS LEYENDO
Απέναντι. (sequel Πυξίδα)
FanficΜετά από όλο αυτό το διάστημα κατάλαβα δύο βασικά πράγματα. Ενώ εγώ αναπολούσα, θυμόμουν. Μα εκείνος ενώ αναπολούσε, ξεχνούσε. Γιατί όταν αναπολούσα έκλαιγα, μα εκείνος γελούσε. Γιατί όταν του είπα ''θυμήσου'' εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά και κούνησε...
